Διάβασα πρόσφατα πως όταν είχαν ζητήσει απ’ την Άλις Ρούζβελτ να περιγράψει τον πατέρα της Θίοντορ, πρώην πρόεδρο της Αμερικής, είχε πει: «Ήθελε να είναι η νύφη σε κάθε γάμο και ο νεκρός σε κάθε κηδεία». Ομολογώ πως «συγκινήθηκα» μόλις το διάβασα γιατί, χρόνια τώρα, είμαι στο ψάξιμο, να βρω την κατάλληλη περιγραφή για συγκεκριμένους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν.
Παθαίνω, που λες, φλασιά με την ατάκα και σκέφτομαι όλους αυτούς τους εν δυνάμει «προέδρους», «πρίγκιπες» και «πρωταγωνιστές» του καθημερινού μας vanity fair. Αυτούς που δουλεύουν το μάρκετινγκ στα δακτυλάκια τους, τοποθετώντας, όμως, τον εαυτό τους στη θέση του προϊόντος, την ώρα που η μόνη υπηρεσία που είναι σε θέση να προσφέρουν, είναι η ανάδειξη του εαυτού τους.
Ξέρεις για ποιους μιλώ. Γι’ αυτούς που επιμένουν να βγάζουν προς τα έξω τόσο-όσο, έτσι ώστε να ‘ναι πάντα αγαπητοί και να δείχνουν αλάνθαστοι, αποφεύγοντας να πάρουν θέση κι επιμένοντας στα λίγα και politically correct. Και έτσι τραμπαλίζουν τον εαυτό τους καθημερινά, νομιζόμενοι πως τους αξίζει να παίρνουν -σε κάθε περίπτωση- την θέση της νύφης στο γάμο και του… νεκρού στην κηδεία. Ό,τι να ‘ναι, φτάνει να ‘ναι με το γάντι, οι πρωταγωνιστές του… event.
Κι επειδή ο καθείς έχει δικαίωμα να κάνει ότι του καπνίζει, φτάνει να μην μας ενοχλεί, σηκώνεσαι κι εσύ που ενοχλείσαι απ’ την απάθεια και την ουδετερότητα και την μονοχρωμία και φεύγεις μακριά τους. Κάνε το κουμάντο σου, λες, εγώ δεν θα κάτσω εδώ να σε χαϊδεύω, βαριέμαι.
Εμένα μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που παραδέχονται τα λάθη τους. Που γελάνε μ’ αυτά. Που δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν την σπουδαιότητά τους. Που γουστάρουν τις ευθύνες. Που το υπενθυμίζουν καθημερινά στον εαυτό τους, πως είναι θνητοί, οπόταν και ντιλάρουν τον χρόνο τους αναλόγως. Που πέφτουν, και είναι περήφανοι που πέφτουν, και πέφτουν με αξιοπρέπεια, γιατί ξέρουν πως θα ξανασηκωθούν. Αυτοί που γελούν δυνατά, να τους ακούει ο Θεός.
Είναι αυτών που αγαπάς τα χούγια τους, τους δέχεσαι κι απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη, που δεν σου αφήνουν περιθώρια να τους αμφισβητήσεις, γιατί έχουν όλα τα χαρτιά τους ανοικτά.
Οι υπόλοιποι, που επιδίωξαν να παρουσιάζονται ως «αλάνθαστοι» και να φιγουράρουν ως «ατσαλάκωτοι», δημιουργούν την πιο εκνευριστική ηχορύπανση, να το ξέρουν. Την αθόρυβη. Κι έτσι αθόρυβα και ουδέτερα που κινούνται, ας πάρουν ήσυχα τους δρόμους, να δώσουν παράσταση εκεί που τους σηκώνει το κλίμα.
Κι άμα καταλήξουν κομπάρσοι, να μην κλάψουν. Τσαλακώνεται το πράμα άμα κλαις και δεν κάνει. Κάτσε μόνος σου στη γωνιά και παίξε με ότι σου έχει απομείνει. Μόνο μην κλαις, θα τσαλακωθείς χρυσό μου. Οι νεκροί δεν κλαίνε. Ούτε κι οι νύφες. Χαλάει το μακιγιάζ.
