* Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε την 11η Ιουλίου 2011, την ημέρα της τραγωδίας στο Μαρί και δημοσιεύτηκε στη City. Δυστυχώς, η συγγραφέας επαληθεύτηκε.
Έχω θέμα με τις πομπώδεις φράσεις στους τίτλους ειδήσεων και στις εφημερίδες. Είναι γελοίες κυρίως γιατί δεν αντανακλούν σχεδόν ποτέ το πραγματικό μέγεθος της τραγικότητας ενός γεγονότος. Είμαι στο Παρίσι και πίνω τον πρωινό μου καφέ. Μαθαίνω τι έγινε τυχαία από το status κάποιου στο facebook. Προσπαθώ να μάθω περισσότερα, τηλεφωνώ στην οικογένεια μου. Συνειδητοποιώ ότι ξέρω περισσότερα από αυτούς. Δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, τους λέω τι διαβάζω στο ίντερνετ, streaming καναλιών, συγκλονισμένοι όλοι. Μπαίνω να ξαναδιαβάσω με ψυχραιμία. «Ανείπωτη τραγωδία», «Εθνικό Πένθος», «Μαύρος Ιούλιος», τη δουλειά τους κάνουν και οι δημοσιογράφοι. Όχι σαν τους άλλους.
Κάθε καλοκαίρι και μια καταστροφή που γίνεται μάθημα μόνο κατόπιν «τραγωδίας». Να ορίστε, δανείζομαι πια και το λεξιλόγιο τους. Όχι των δημοσιογράφων. Των άλλων. Αυτών που δεν ντρέπονται να ξεκινήσουν νωρίς-νωρίς με τις δικαιολογίες των πώς και των γιατί. Αυτών που όταν η Διοίκηση Ναυτικού τους έστελνε επιστολές ζητώντας την μετακίνηση των container, απαντούσαν ότι «υπάρχει οικονομική κρίση». Αυτών που προβάρουν τις παύσεις και την μπάσα φωνή πριν βγουν πρώτη μούρη στα κανάλια μιλώντας για την «τραγωδία που χτύπησε τον τόπο μας».
«Χαίρομαι που δεν είσαι εδώ», γράφει σε sms η μαμά μου. Λυπάμαι για όσους πέθαναν «εκεί», απαντάω. Λυπάμαι, λέξη που στερείται ενεργητικότητας, ταιριάζει σ’ αυτούς, όχι σε μένα. Αισθάνομαι ένοχη για την αναλγησία τους. Γιατί, ντροπή τους που υπάρχουν αλλά και ντροπή μας που τους ανεχόμαστε. Βλέπαμε με τη φίλη το πλοίο ακινητοποιημένο μέσα στη θάλασσα και λέγαμε πως αν πάρει φωτιά καμιά μέρα θα ανατιναχθεί η Λεμεσός. Πού να ξέραμε ότι είχαν μεταφέρει το περιεχόμενο των εκρηκτικών σε στρατόπεδο (!). Ανευθυνότητα εγκληματική και για παραιτήσεις για λόγους ευθιξίας ή ειλικρινείς απολογίες ούτε λόγος. Ποτέ.
Ναι, θέλω να μου απολογηθούν για κάθε νεκρό και τραυματία που κλαίω σήμερα. Κι ας μην γνώριζα κανένα τους. Θα κάνουν συζητήσεις επί συζητήσεων για το τις πταίει, θα βρουν αποδιοπομπαίους τράγους και θα δεχτούν μια δυο παραιτήσεις, θα διατάξουν έρευνες, θα βγουν πορίσματα και μετά τι; Οι αναφορές στα Μέσα θα λιγοστέψουν, οι εφημερίδες θα γράφουν για «εκείνη την 11η Ιουλίου» και η ζωή θα συνεχιστεί. Για σένα, για μένα, γι’ αυτούς και ποτέ ξανά για εκείνους.
Φωτογραφία: 'No End in Sight' (1939), Dorothea Lange, The Great Depression.
