«Ούτε δράση, ούτε αντίδραση». Αυτός θα ‘ταν ένας εξαιρετικός τίτλος που θα μπορούσε να περιγράψει, χοντρά-χοντρά, την ζωή σ’ αυτό το σημείο της ανατολικής Μεσογείου.
Χαζεύεις την οθόνη σου. Διαβάζεις, βλέπεις κι ακούς όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Τα χαζά, τα στραβά και τα ανάποδα. Και νομίζεις ότι είσαι μέρος όλων αυτών. Πώς είσαι updated και καλά, πληροφορημένος γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Πως μανιπιουλάρεις όμως όλες αυτές τις πληροφορίες εκτός απ’ το ν’ ανταλλάζεις με την σειρά σου το περιεχόμενό τους με τους φίλους σου στον απογευματινό καφέ;
Aναρωτιέμαι πόσο αποστασιοποιημένοι είμαστε τελικά απ’ τα πράγματα, έστω κι αν γνωρίζουμε αναλυτικά και ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει εκεί έξω. Αναρωτιέμαι πως μπορώ να διαχειριστώ την πληροφορία αφότου την έχω καταναλώσει.
Πάρε για παράδειγμα τον αποκεφαλισμό του Foley. Σε ποιον απευθυνόταν το χολιγουντιανό βίντεο, που θύμιζε την τελευταία σκηνή απ' την ταινία «Seven»; Σε μένα; Γιατί; Τις δολοφονίες που ακολούθησαν, με την προσφιλή μέθοδο των τζιχαντιστών και την φρέσκια μέθοδο προώθησης της προπαγάνδας τους πως πρέπει να τις διαχειριστώ εδώ που βρίσκομαι;
Όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνω πως στα πολλά shares η «εικόνα-σοκ» σταματάει να σοκάρει. Κι αυτό άρχισα να το θεωρώ επικίνδυνο. Και την ώρα που το κόμεντινγ πάει να γίνει έντονο και λες «μπας και έχουμε κάτι να προσθέσουμε εδώ», την σκέψη με ευκολία θα διακόψουν οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι που λούζονται κουβάδες με παγάκια και νερό.
Και μετά… πάει κι αυτό το trend. Κρύωσε ο καιρός στην Ευρώπη και στην Αμερική. Γελάσαμε και προσπεράσαμε ξυστά, μες την μπουγελοπαράνοια, τον αριθμό των νεκρών που έδωσε στη δημοσιότητα το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εδώ στη γειτονιά μας, όχι στο σπίτι της Paris Hilton - Εσκομπάρ με τον μισό τόνο κοκαΐνης μες στον μπαξέ.
Η σεζόν που μας πέρασε «σημαδεύτηκε» από πάμπολλες «ειδήσεις» και «νέα». Πληροφορίες που καταναλώσαμε με την σειρά μας όλοι, αραχτοί στις ξαπλώστρες μας.
Απ’ την αναστολή λειτουργίας των τεσσάρων εστιατορίων McDonald's στη Πλατεία Πούσκιν στην Μόσχα, μέχρι τις οικογενειακές φωτογραφίες του φρεσκοχωρισμένου ζεύγους Κωστόπουλου-Μπαλατσινού. Για όσους θυμούνται, το πρώτο McDonalds είχε ανοίξει πανηγυρικά τις πόρτες του στη Μόσχα το 1990, εγκαίνια που «άτυπα» σήμαιναν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Σχετικά με το μοντελο-τηλεοπτικο-περιοδικίστικο ζεύγος, όλοι περίμεναν έναν ψυχρό πόλεμο για να κινηθεί το κίτρινο παζάρι αλλά οι παπαράτσι τους διέψευσαν. [Πες μου τώρα πως κόβω τα sponsored post που πετάγονται μπροστά στα μούτρα μου].
Πίσω στο χωριό μας, ο κάθε ανισόρροπος βγάζει έξω το όπλο που θεωρήσαμε ότι μπορεί να διακοσμεί το πατάρι του και σκοτώνει τη γυναίκα του, την ίδια ώρα που οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες στις φυλακές καλά κρατούν. Κι επειδή μετά το μπουγέλωμα η δεύτερη στη σειρά τάση της μόδας είναι η «παραίτηση για λόγους ευθιξίας» διαπιστώνουμε πως κάποιοι δεν είναι αρκετά fashionable μες σ’ αυτό τον τόπο.
Ποιος νοιάζεται όμως, αφού η σημαντικότερη είδηση των περασμένων βδομάδων ήταν το μπεζ κοστούμι του Ομπάμα. Βγήκε να πει δυο κουβέντες για την Συρία [εδώ δίπλα, στην γειτονιά μας καλέ], μπαίνεις εσύ στα αμερικάνικα μίντια να δεις τι στο καλό αποφάσισε και στα ΜΜΕ μονοπωλούν τα fashion editorial για τις très banal βάτες του πλανητάρχη.
Ευτυχώς που κάνουμε και κανένα διάλειμμα απ’ την διεθνή διπλωματία για να νιώσουμε «fantastic», με τα «προφυλακτικά» συναισθήματα των κοριτσιών που [hurray!] κατάφεραν να κάνουν πρωινό μακιγιάζ μες σε δυο λεπτά.
Δυο λεπτά και κάτι μας πήρε να διαβάσουμε τους νέους αριθμούς που έδωσαν στην δημοσιότητα τα UN, αυτούς που μετρούν 415 χιλιάδες πρόσφυγες στην ανατολική Ουκρανία. Και να «πιεστείς» να νιώσεις για δυο λεπτά τον πόνο τους, τσουπ και κυκλοφόρησε το iPhone 6, που έχει τις ίδιες δυνατότητες με το Nexus πριν από δυο χρόνια και εκεί πάνω μπορείς να βλέπεις φωτογραφίες των προσφύγων που λέγαμε σε μεγαλύτερη οθόνη.
Κάπως έτσι «μεταναστεύουμε» απ’ την μια χώρα στην άλλη, απ’ το ένα συναίσθημα στο άλλο, πηδώντας από πληροφορία σε πληροφορία.
Απ’ τον ανθρώπινο πόνο στην ανθρώπινη ηλιθιότητα και πίσω στα δικά μας. Όπου όλοι περιμένουμε ακόμη αυτή την περίφημη απονομή δικαιοσύνης. Διάβασέ το σε κεφαλαία, «Απονομή Δικαιοσύνης», και διαπίστωσε πως φέρνει σε τελετή αντάξια των Χρυσών Βατόμουρων ή άλλων events στα οποία δεν παρευρεθήκαμε αλλά πήραμε ένα… glimpse απ’ τις οθόνες μας.
Και ο χαρακτηρισμός «επαναστάτες του καναπέ», άρχισε κι αυτός να φθείρει. Μοιάζει πιο γραφικός κι απ’ τα αγροτουριστικά του ΚΟΤ.
Η αβάσταχτη ελαφρότητα των σόσιαλ και συμβατικών μίντια, λεπτό προς λεπτό. Εικονική μετανάστευση. Για όλους εμάς που δεν πειράχτηκε, άμεσα τουλάχιστον, το σπιτικό μας.