Κάπως έτσι κλείνει το κείμενο που υπογράφει σε διαδικτυακή καμπάνια τύπου crowdfunding η 30χρονη Έλενα Μουστάκα από τη Λεμεσό, η οποία από τις αρχές Νοεμβρίου βρίσκεται στη Λέσβο κάνοντας εθελοντισμό για τους πρόσφυγες.

«Έφθασα στη Λέσβο στις αρχές Νοεμβρίου και νιώθω λες κι ήταν πέρσι … ο χρόνος εδώ κυλά διαφορετικά …τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες και οι μήνες, όλα είναι ίδια… το μόνο που έχει σημασία είναι η πρόοδος που επιτεύχθηκε στο τέλος της κάθε ημέρας, ο αριθμός των ανθρώπων που πνίγηκαν στη θάλασσα στο τέλος του κάθε μήνα και ο αριθμός των παιδιών που κοιμήθηκαν στο κρύο στο τέλος της κάθε νύχτας.

48 ώρες μετά από την άφιξη μου εδώ έμαθα περισσότερα πράγματα για την ανθρωπότητα και τον εαυτό μου από όλα όσα είχα μάθει σε 30 χρόνια. Όταν επέστρεψα σπίτι έτρεμα. Έκλαιγα για ώρες πριν καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ το 14χρονο κορίτσι που είχε βιαστεί ομαδικά … τη συναντώ ακόμα στον ύπνο μου συχνά και εύχομαι να έχει φθάσει στον προορισμό της ασφαλής..

Έκλαιγα για ώρες πριν καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ το 14χρονο κορίτσι που είχε βιαστεί ομαδικά

Υπήρξα όμως και αρκετά τυχερή, αφού έχω ζήσει εκατοντάδες μικρά θαύματα που συνεχώς συμβαίνουν εδώ. Παλέψαμε για ένα όνειρο. Να δημιουργήσουμε ένα (μεταβατικό) μέρος όπου οι άνθρωποι να μπορούν να κάνουν μία στάση, να ξεκουραστούν και να νιώσουν για λίγο ασφαλείς και αισιόδοξοι. Ένα μέρος όπου τα μικρά παιδάκια θα μπορούν να γελάσουν ξανά, όπου στεγνά ρούχα θα διατίθενται επί εικοσιτετραώρου βάσεως και όπου το φαγητό και η ιατρική περίθαλψη θα είναι για όλους προσβάσιμα. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, λες και βρεθήκαμε σ' άλλο χρόνο και σ' άλλο πλανήτη, τα καταφέραμε και το όνειρο πραγματοποιήθηκε!»

Ευδιάκριτα συγκινημένη από όλα όσα ζει εκεί, η Έλενα απευθύνει σε όλους μας έκκληση να ξεχάσουμε για λίγο τις μικρότητες που ενδεχομένως μας απασχολούν στην πεζή μας καθημερινότητα και να βρούμε ένα τρόπο να τη βοηθήσουμε.

Για να διαβάσεις ολόκληρό το κείμενό της και να στηρίξεις την πανέμορφή της προσπάθεια, κλίκ ΕΔΩ