Αν και νεαρός, είχε αυτό το υπεροπτικό ύφος των πολιτικών παλιάς κοπής, από τα κυπριακά 80s και 90s, οι οποίοι -κυρίως το διάστημα πριν τις εκλογές- σύχναζαν στις συγκεντρώσεις σε καφενεία και συλλόγους, έβγαζαν ξύλινους λόγους, μασαμπούκωναν, φλόμωναν τους φτωχούς τους ανθρώπους στα «θα» και στις υποσχέσεις, έπιαναν (στα κρυφά) κανένα χαρτάκι για να κανονίσουν «γιούδες», «κόρες», «αρφοτέχνια» και (στα φανερά) καμιά σακούλα με ότι παρήγε η περιοχή και με τη σιγουριά ότι ψώνισαν για λογαριασμό του κόμματος ακόμα 60-70 ψήφους, έμπαιναν τελικά στο διψήφιο μερσεντές και επέστρεφαν σπίτια τους.

Εν έτει 2016 ακόμα συμβαίνει αυτό…

Και παρόλο που όταν τον είχε δει, τότε, σε εκείνη την εκδήλωση, ήταν πολύ πριν τις εκλογές, τελικά τον πετυχαίνει ξανά, μόλις δύο μόλις μήνες πριν την αναμέτρηση του Μαΐου. Αυτή τη φορά στο facebook. Μέσω μιας φωτογραφίας του, με πανομοιότυπο outfit, με δίκουμπο σακάκι και καλοσιδερωμένο πουκάμισο και με ένα συνοδευτικό κειμενάκι το οποίο περιέχει ΟΛΑ τα κλισέ που βάζουν συνήθως στους λόγους τους οι πολιτικοί -που τα λένε όλα αλλά στην ουσία δεν λένε τίποτα-, ενημερώνει το κοινό ότι κατέρχεται ως υποψήφιος με το κόμμα. Το κόμμα του.

Συνήθως, τέτοιοι υποψήφιοι προέρχονται από δυο κάστες. Οι πρώτοι είναι αυτοί που έχουν γεννηθεί πολιτικοί. Αυτοί, δηλαδή, που θεωρούν ότι ο πολιτικός είναι ένα σίγουρο επάγγελμα που σου εξασφαλίζει το μέλλον σου, με ένα πολύ καλό μισθό. Αυτοί οι οποίοι από κούνια εντάχθηκαν στο κόμμα και ζουν… σε νόρμες, ανατρέχοντας συνεχώς στο manual. Κι αν έχουν χέρια καθαρά, όπως συχνά λένε, πολύ απλά είναι γιατί δεν έχουν ιδέα από δουλειά. Ακόμα και σε περιπτώσεις που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν, σε εθελοντική έστω βάση, μόλις συνειδητοποίησαν ότι θα πρέπει να περπατήσουν ή να ιδρώσουν, αμέσως επικαλέστηκαν κώλυμα λόγω έλλειψης χρόνου. Ναι μεν θα τους δεις σε ρεπορτάζ και σε φωτογραφίες, συνήθως όμως έχουν τον μηχανισμό να φτάνουν εκεί αποκλειστικά και μόνο την ώρα που θα ακουστεί το κλικ το φωτογράφου…

Οι δεύτεροι, πάλι, δεν ήταν πάντοτε κοντά στα κόμματα, πλην όμως φλέρταραν με αυτά ή τους φλέρταραν. Δραστηριοποιήθηκαν με τα δικά τους, και με το που έφτιαξαν τελικά τον κύκλο τους, αμέσως οι μνηστήρες ξεκίνησαν το φλερτ και το «ψώνισμα». Χίλιες ψήφους αυτός, δυο χιλιάδες ψήφους αυτή, χίλιες πεντακόσιους ο άλλος και κάπως έτσι, απλά και όμορφα, φτιάχνονται σε μεγάλο βαθμό τα περισσότερα ψηφοδέλτια.

Κι αυτός να τους ακούει και να τους βλέπει παντού και τους μεν και τους δε. Στα πρωϊνάδικα, στα μεσημεριανά, στο facebook, στο youtube, στο ραδιόφωνο, στα δελτία, σε ψυχαγωγικά σόου, σε συλλόγους και καφενεία. Με δίκουμπα σακάκια και καρό πουκάμισα. Ανάμεσά τους κι αυτός, ο γνωστός του, με την αμηχανία και το μειδίαμα.

Λίγες βδομάδες μετά, παρόλο που ο περισσότερος κόσμος δεν πήγε να ψηφίσει, παρόλο που το ποσοστό της αποχής μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, κι ενώ προβληματιζόταν έντονα εάν θα ψήφιζε και ποιον, φτάνει τελικά ως το παραβάν και δίνει τη ψήφο του σε αυτόν, τον εκλεκτό, ο οποίος κατάφερε να τον πείσει και να τον «ψωνίσει» για λογαριασμό του κόμματος.

Και μετά, έχασε ξαφνικά τα ίχνη του. Ούτε σε πρωϊνάδικα, ούτε ξύλινα λόγια στο facebook, ούτε τίποτα. Ελπίζει πάντως ότι θα τον πετύχει σε καμιά εκδήλωση, σε κανένα σύλλογο, να του δώσει επιτέλους εκείνο το πρόχειρα γραμμένο χαρτάκι για να «βοηθήσει» τον γιο του.

Πάλι καλά να λέμε που όλοι αυτοί οι… λαοπλάνοι δεν παίρνουν πολλούς στο λαιμό τους. Πάλι καλά που τα «ψηλά» νούμερα των κομμάτων προκύπτουν από την αναγωγή και δεν αφορούν στους πραγματικούς αριθμούς ψηφοφόρων. Πάλι καλά που τους περισσότερους από αυτούς τους ξέρουμε. Πάλι καλά που τους περισσότερους τους έχουμε μάθει. Πάλι καλά που η Κύπρος είναι ένα χωριό και τίποτα δεν μένει κρυφό για το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε (ή τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα). Πάλι καλά που η απαξίωση απέναντι στα κόμματα και στο «ψώνισμά» τους μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Πάλι καλά που η γενιά μας αντιμετωπίζει τα βιντεάκια τους όπως τους αρμόζει.

Αλήθεια, πότε άκουσες τελευταία φορά πολιτικό στην Κύπρο να μιλάει και να μην λέει αερολογίες; Κι αν ορισμένοι από εμάς αλαλάζουν στις συγκεντρώσεις ή μπροστά στις τηλεοράσεις, ψάξε τις τσέπες τους και θα δεις ότι έχουν μονίμως διπλωμένα χειρόγραφα χαρτάκια με χάρες που ζητάνε ως αντάλλαγμα για το σταυρό που θα βάλουν…

Πότε είδες τελευταία φορά έναν πολιτικό να μιλάει «νούσιμα» και ουσιαστικά, χωρίς να σου προκαλεί ανασφάλεια, άγχος και αγωνία;

Θα υπάρξει ποτέ στην Κύπρο ένας Justin Trudeau ή έστω κάποιος που θα του κοντεύει; Θα δούμε ποτέ ένα τέτοιο βιντεάκι -αντί τις βλακείες που απροκάλυπτα μας σερβίρουν σήμερα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και φανερώνοντας τη δική τους;