Μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο με έναν ταλαιπωρημένο, άστεγο άνθρωπο, να ζει σε μια ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα δίπλα από σκουπίδια, έξω από ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στη Λευκωσία, ήταν αρκετή για να βγάλει από τη φωλιά τους υπερευαίσθητους πατριώτες που νοιάζονται για την ευημερία των συνανθρώπων τους, αρκεί βέβαια να είναι Ελληνοκύπριοι, λουσμένοι, με λευκό ποινικό μητρώο, οικογενειάρχες και με καλή δουλειά.

Ευτυχώς, δεν ήταν όλοι «πατριώτες». Ευτυχώς, δεν ήταν πολλοί.

Ούτε τον Κυπραίο που πεινά βοηθάς ούτε κανέναν, γιατί πέρα από τον εαυτό σου κανένας άλλος άνθρωπος δεν σε νοιάζει.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποια είναι τα κριτήρια για να προσφέρουμε βοήθεια σε κάποιον -το οποιονδήποτε και ειδικά όταν αυτός βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη. Γιατί οι ανάγκες ενός ομοεθνή μου, να είναι πιο σημαντικές από αυτές κάποιου μετανάστη/πρόσφυγα/αλλόθρησκου;

Ο Σεμπάστιαν, μάλλον με καταγωγή από Ρουμανία, βρέθηκε σε άθλια κατάσταση σήμερα το μεσημέρι, να κάθεται έξω από ένα ερειπωμένο σπίτι, πάνω σε μια πολυθρόνα που κάποιος είχε πετάξει. Εκεί, στην ουσία, ήταν το σπίτι του.

Στη φωτογραφία μπορείς να διακρίνεις, πεταμένες κούτες, αγριόχορτα, μια φθαρμένη πολυθρόνα και έναν άνθρωπο σε απόγνωση που εκτός από τα πάντα είχε χάσει και το πιο σημαντικό, την ελπίδα του για ζωή.

 

Είχε όμως και κάτι το οποίο εξόργισε το θεοσεβούμενο πλήθος, οπλίζοντας τα χέρια των αναμάρτητων με λίθους, για τον αμαρτωλό ξένο, άστεγο. Μια μπύρα, η οποία έσβησε όλο το δράμα που απεικόνιζε η φωτογραφία και η οποία στάθηκε η αφορμή για συμπεράσματα, αναλύσεις και απόψεις του τύπου «Αφού δεν έχει λεφτά να πάει κάπου να μείνει, πώς αγόρασεν την μπύρα». Επειδή είναι γνωστό ότι στην Κύπρο η μπύρα και η αξιοπρέπει έχουν την ίδια ακριβώς αξία.

«ΈΚΚΛΗΣΗ για βοήθεια», έλεγε το post και κάποιοι έσπευσαν για ακόμη μια φορά να καταθέσουν αφιλοκερδώς την άποψή τους, βγάζοντας συμπεράσματα, την κακία τους και ότι απωθημένο έκρυβαν:«Να βοηθήσουμε πρώτα του Κυπραίους που πεινούν, τζαι ύστερα τούτους».

Ούτε τον Κυπραίο που πεινά βοηθάς ούτε κανέναν, γιατί πέρα από τον εαυτό σου κανένας άλλος άνθρωπος δεν σε νοιάζει. Είναι αυτή η επιλεκτική (κυπριακή) ευαισθησία, που εμφανίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνο όταν υπάρχει όφελος.

Φεύγοντας από τη δουλειά, πέρασα από το σημείο για να βρω τον Σεμπάστιαν και να του πάω κάτι να φάει και μια μπύρα για να πιει -ναι ακόμη μια μπύρα- ίσως γιατί ένιωσα περίεργα με όλα αυτά που είχα διαβάσει, κάτι που δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

 

Εκεί βρήκα άδεια την πολυθρόνα και πίσω στα σκουριασμένα κάγκελα του σπιτιού ένα σακάκι κουστουμιού -που ξέρεις, ίσως να το αγόρασε κι αυτό- και ένα μπουκάλι με νερό. Το πιο πιθανόν είναι να πέρασαν οι αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου Λευκωσίας που είχαν ειδοποιηθεί, και να τον πήγαν σε κάποιο ασφαλές και ζεστό μέρος. Ίσως, πάλι, κάποιος να πέρασε και να τον πήγε στο σπίτι του. Ή ίσως να έφυγε και μόνος του.

Όποια και να είναι η ιστορία, πλέον δεν υπάρχει κανένας άστεγος μπροστά από το εγκαταλελειμμένο σπίτι στην Παλλουριώτισσα που να ζητά βοήθεια. Τώρα πλέον μπορούν να ηρεμήσουν και οι θιγμένες συνειδήσεις, όλων όσοι ενοχλήθηκαν από αυτή την εικόνα. Όχι του άστεγου, του ξένου…