To ότι θα γίνει χαμός στο φετινό Nostalgia Party, ως υποψιασμένος CITYzen, το ξέρεις ήδη. Εμείς, όμως, θέλουμε να μπαίνεις σιγά-σιγά στο κλίμα! Είτε να μαθαίνεις (αν είσαι νεότερος) είτε να θυμάσαι αν ανήκεις στο club των παλαιοτέρων. Και έχεις ή πολλά να μάθεις ή πολλά να θυμάσαι…

Γι’ αυτό και συναντήσαμε τον Chris ‘Americanos’ και καταλάβαμε γιατί ήταν ένας από τους πρώτους Κύπριους DJs που πραγματικά μπορεί να ισχυριστεί πως κέρδισε την αγάπη του κόσμου- σε μια εποχή που «ο κόσμος» δεν αγαπούσε κι εύκολα τους DJs –ούτε καν το «έξω» για να είμαστε κι ειλικρινείς.

Γεμάτος άνθρωπος, θετικός -εδώ μας έδωσε συνέντευξη με μισή μέρα προειδοποίηση- που αγαπά, λατρεύει τη μουσική. Δεν εξηγείται αλλιώς τόση ταλαιπωρία, τόσο κουβάλημα. Δεν ήταν, βλέπεις, όλα σ’ ένα USB φορτωμένα, κατέβασες κι έφυγες. Είχε πήγαινε-έλα, γέμιζες αυτοκίνητο...

Άξιζε; Άξιζε, και με το παραπάνω. Τόσα έχεις να θυμάσαι, όπως και ο Chris…

Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, θα το ξαναέκανα όσες φορές και αν ξαναγεννιόμουν.

Για τις συστάσεις και στους πιο νέους... Είσαι ο; (γέλια)

Είμαι ο Chris Americanos! Η πορεία μου ξεκίνησε από την μακρινή Αμερική, εκεί μπορώ να πω ότι απέκτησα τις γνώσεις μου περί μουσικής, μέσω διάφορων εμπειριών. Το ένα έφερε το άλλο και ξαφνικά έπρεπε να μετακομίσω στην Κύπρο. Γύρω στα τέλη του 1978, λοιπόν, άρχισα να δουλεύω σε διάφορα μαγαζιά της τότε εποχής. Κατά τη διάρκεια της διετίας 1980-1982 εργαζόμουν στην INTRODISCO και στα τέλη του 1982, συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 1982 το ΙΝΤRODISCO μετονομάστηκε σε AFRICANA, αφού άλλαξαν οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού.

Ήταν ένας χώρος που δεχόταν τον κόσμο όπως ακριβώς είναι, χωρίς ταμπέλες, χωρίς διακρίσεις και αυτό ήταν περίεργο για την τότε εποχή, αλλά και ένας από του λόγους που ήταν πάντοτε γεμάτο από διαφορετικούς ανθρώπους, όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων.

Η Africana ήταν μια disco που ουσιαστικά «έστρωσε το χαλί» για τη νυχτερινή διασκέδαση στην Κύπρο. Γιατί ξεχώρισε;

Ο ρυθμός και η ενέργεια της μουσικής ήταν τρομερά, άκρως διασκεδαστικός χώρος γιατί απλούστατα είχε μια ταυτότητα που ξεχώριζε. Όλο το μαγαζί, από την τοποθεσία, την ατμόσφαιρα, το στυλ της μουσικής και σαφέστατα το προσωπικό, έκαναν τον καθένα να νιώσει άνετα και όμορφα. Ήταν μια πανέμορφη οικογένεια και αυτό έβγαινε προς τα έξω.

Ποιο είναι το πιο περίεργο, το πιο συγκινητικό και το πιο θλιβερό/λυπητερό που έχεις να θυμάσαι από τη θητεία σου εκεί;

Ήταν ένας χώρος που δεχόταν τον κόσμο όπως ακριβώς είναι, χωρίς ταμπέλες, χωρίς διακρίσεις και αυτό ήταν περίεργο για την τότε εποχή, αλλά και ένας από του λόγους που ήταν πάντοτε γεμάτο από διαφορετικούς ανθρώπους, όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων. Αυτό δημιούργησε την ξεχωριστή του ταυτότητα και ήμασταν όλοι μια μεγάλη οικογένεια. Κανείς δεν ξεχνά αυτές τις μέρες. Η πιο θλιβερή μου μέρα, πιστεύω πως ήταν η μέρα που έκλεισε αυτός ο χώρος γιατί ποτέ δεν υπήρξε ξανά κάτι αντίστοιχο.

Τι άκουγε ο κόσμος τότε; Ποια ήταν τα χιτς που έπαιζες και ξανάπαιζες;

Στο AFRICANA παίζαμε μια μεγάλη γκάμα μουσικής που περιελάβανε μουσικές της εποχής του 50’ μέχρι την τότε εποχή, δηλαδή το 90’. Το μαγαζί έκλεισε το 1996. Τα είδη μουσικής που παίζαμε ήταν rock, reggae, funk, soul, rock ‘n’ roll, new wave, punk και φυσικά disco.

Το να’ σαι πια DJ, τεχνικά τουλάχιστον, είναι πιο εύκολο λόγω τεχνολογίας όμως πιο δύσκολο στο να ξεχωρίσεις, αφού έχει αυξηθεί η δημοφιλία του επαγγέλματος. Εσένα τι σε έκανε να ξεχωρίσεις;

Την τότε εποχή, να σου το πω τζαι στα κυπριακά, «εφορτώναμε 10 κάσιες εξοπλισμό τζαι άλλο 10 κάσιες βινύλια, ώσπου να καταφέρουμε να παίξουμε μουσική». Τώρα, όλα είναι απλά.  Αυτό μπορεί να είναι καλό και κακό ταυτόχρονα. Είναι καλό αφού μπορεί να σε διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι χάθηκε το πάθος για τη μουσική μέσω αυτής της πρακτικής διευκόλυνσης. Έχω απεριόριστο ενθουσιασμό και αγάπη για τη μουσική και σαφέστατα ήθελα και θέλω να διασκεδάζουν με τη ψυχή τους όλοι οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτό ίσως με έκανε να ξεχωρίσω.

 Ήταν από τότε ένα τόσο δημοφιλές επάγγελμα;

Ναι ήταν, αλλά ταυτόχρονα ήταν και πολύ παρεξηγημένο από μεγάλη μερίδα ανθρώπων λόγω των κοινωνικών προτύπων της εποχής. Τα πράγματα αλλάζουν όμως. Σήμερα, κοινωνικά είναι πιο… «αποδεκτή» η νυχτερινή διασκέδαση, είναι ένα είδος ψυχαγωγίας, δεν παρεξηγείται κανένας γι’ αυτό που του αρέσει, κάτι που δε συνέβαινε σε εκείνες τις εποχές.

Πώς θυμάσαι πια εκείνα τα χρόνια; Τι αισθάνεσαι όταν τα αναπολείς;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, θα το ξαναέκανα όσες φορές και αν ξαναγεννιόμουν. Δεν θα άλλαζα κάτι, δεν θα ήθελα να χαθεί κάτι, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και την νοσταλγώ πολύ, όπως και πολλοί άλλοι που την έζησαν. Γι’ αυτό και ανυπομονώ να την επαναφέρουμε, έστω για μια μόνο φορά, αυτό το Σάββατο, στο Nostalgia 70s-80s party!

Εφορτώναμε 10 κάσιες εξοπλισμό τζαι άλλο 10 κάσιες βινύλια, ώσπου να καταφέρουμε να παίξουμε μουσική. Τώρα, όλα είναι απλά. Νιώθω ότι χάθηκε το πάθος για τη μουσική μέσω αυτής της πρακτικής διευκόλυνσης.

Το «Nostalgia 70s, 80s Party», με «Halloween»… διάθεση, θα πραγματοποιηθεί στην Παλιά Ηλεκτρική (Οδός Τεμπών 3, 1016, Λευκωσία), αυτό το Σάββατο, 27 Οκτωβρίου, από τις 21.00 μέχρι τις 02:00.

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ.