Τα χρόνια μεταξύ ’74 και ‘80 (σ.σ. όσο διήρκησαν οι σπουδές του, συν άλλα τρία προηγουμένως πριν μπει τελικά το '74 στην Καλών Τεχνών) ήταν ωραία χρόνια. Μόνο που η δικτατορία ήταν δύσκολη. Είχα βρεθεί στο Πολυτεχνείο, μπροστά από την πύλη, τη στιγμή που ξεκίνησε ένα ασθενοφόρο από τον αστυνομικό σταθμό που βρισκόταν λίγο πιο πάνω, προς το Πολυτεχνείο και ερχόταν σιγά-σιγά προς την πύλη. Αρχικά, νομίσαμε πως μέσα βρισκόταν κανένας φοιτητής τραυματισμένος και ανοίγαμε τον δρόμο για να περάσει. Δυστυχώς, όταν έφτασε στην πύλη, σταμάτησε, και από μέσα κατέβηκαν 5-6 μπάτσοι ντυμένοι νοσοκόμοι και άρχισαν και βαράγανε, δακρυγόνα, καπνογόνα. Μας διέλυσαν.

Γενικά, εκείνες τις ημέρες είχατε δει πολύ άσχημα πράγματα;

Βέβαια. Την επόμενη μέρα, λόγω του ότι έμενα και κοντά, στα Εξάρχεια, κάτω από τον λόφο του Στρέφη, είχα πάει να δω τι έγινε -παρόλο που υπήρχε στρατιωτικός νόμος- όταν μπήκαν τα τανκς μέσα στο Πολυτεχνείο. Και είχα δει τη λιμουζίνα του Πρύτανη η οποία είχε γίνει φυσαρμόνικα από τα τανκς. Είδα αίματα κάτω, νερά, σοκαρίστηκα. Όσοι ήταν στο Πολυτεχνείο όταν έγινε η κατάληψη, τους κτυπούσαν με σανίδες οι χουντικοί. Στον Λόφο του Στρέφη υπήρχαν ακροβολιστές. Ευτυχώς που δεν με σκότωσαν…

Ξεκίνησες να μου λες για τις αναμνήσεις της Αθήνας…

Μετά την πτώση της δικτατορίας αναπνεύσαμε. Μέχρι τότε, σε κάθε γωνία, σε κάθε περίπτερο, σε κάθε καφενείο, υπήρχε και ένας χαφιές. Ακόμα και οι ταξιτζήδες και οι λούστροι ήταν χαφιέδες.

Ο Ανδρέας Ιωακείμ Καϊμάκης είναι Κύπριος εικαστικός (γλύπτης) και ποιητής, ο οποίος όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου βρισκόταν στην Αθήνα για σπουδές -προσπαθούσε να μπει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, καταφέρνοντάς τα τελικά λίγο μετά που έπεσε η Χούντα.

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από μια παλιά συνέντευξή του στη CITY. Διαβάστε την ολόκληρη εδώ: goo.gl/LDPXar