Ένα αγόρι κάθεται στους ώμους άλλου παιδιού και κοιτάζει γαμήλιο γλέντι στην Ανατολική Γερμανία (23 Αυγούστου 1961)

Φωτογραφία: Associated Press / Werner Kreusch

Καθόταν ακριβώς πίσω μου, αυτή κοντά στα 50 και η υπόλοιπη παρέα της μεταξύ 25 με 30 ετών. Η συζήτηση για το Κυπριακό ξεκίνησε όταν η εν λόγω κυρία προσπαθούσε να εξηγήσει σε μια νεόφερτη στην Κύπρο «καλαμαρού», τι συνέβη στο παρελθόν και καταλήξαμε με μία μοιρασμένη πατρίδα.

Μέχρι που θυμωμένη από τις θύμησες του παρελθόντος λέει, «Θέλω διχοτόμηση. Εν τους θέλω. Να χτίσουν ένα ψηλό τείχος να μεν τους βλέπω, να μεν ξέρω τι κάνουν εν με ενδιαφέρουν. Να μείνουν εκείνοι στην πλευρά τους κι εμείς στη δική μας. Μια χαρά είμαστε».

Η ωμή αλήθεια μιας μεσήλικης κυρίας, λίγο πριν αναφωνήσει cheers, κατεβάζοντας μια γουλιά από το κρασί ισπανικής προελεύσεως που έπινε.

Όταν πριν λίγο καιρό σε μία φιλική συζήτηση ειπώθηκε η διχοτόμηση ως ενδεχόμενο και πως αυτή, όσο περνά ο καιρός και τα πράγματα μένουν στάσιμα, εδραιώνεται όλο και περισσότερο στις συνειδήσεις κάποιων οι οποίοι δεν διστάζουν να ξεστομίζουν με ευκολία τη φαινομενικά άκακη ατάκα «τζίνοι ποτζιεί, τζιαι εμείς ποδά», θεωρήθηκε υπερβολικό και ακραίο σενάριο και πως αυτοί που επιθυμούν διχοτόμηση, είναι λίγοι ή ελάχιστοι.

Μπορεί και να είναι υπερβολικό το σενάριο αυτό και μπορεί όντως να είναι λίγοι αυτοί που θέλουν διχοτόμηση. Το θέμα, όμως, είναι ότι υπάρχουν και φαίνεται πώς όσο περνά ο καιρός αυξάνονται, χωρίς, μάλιστα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς να γνωρίζουν πραγματικά τι μπορεί να σημαίνει η δημιουργία σκληρού συνόρου με την Τουρκία. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά, όλοι, όμως, μπορούμε να φανταστούμε.

Και όλοι αυτοί οι ομοϊδεάτες δεν αυξάνονται μόνο στους κύκλους των γραφικών τύπων που βαυκαλίζονται για την ελληνικότητά τους στα social media, αλλά και σε άλλους κύκλους, πιο μετριοπαθείς. Για διαφορετικούς μεν, λόγους, αλλά με την ουσία να παραμένει ίδια.

Όλο και περισσότεροι, πλέον, εμφανίζονται να συζητούν τη διχοτόμηση ως μόνη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Ο σπόρος φυτεύεται μεθοδικά.

Όταν για δεκαετίες διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας για λύση του Κυπριακού και στο παρά πέντε γινόμαστε ‘Λούης’, όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που διαπραγματεύεται τη λύση, θεωρεί πως καλλιεργεί κουλτούρα ειρήνης και επανένωσης πίνοντας ζιβανίες στη Λήδρας και όταν από το πουθενά συνταυτίζεται με πολιτικές δυνάμεις αντίθετες σε όποια μορφή λύσης περιλαμβάνει τους Τ/κ, βγάζοντας πύρινους λόγους σε μνημόσυνα, πώς περιμένουμε ο κόσμος να αντιμετωπίσει με θέρμη την όποια πιθανότητα λύσης;

Χωρίς να έχω διάθεση για μελοδραματισμούς, κάθε φορά που ακούω κάποιον να εκσφενδονίζει ατάκες όπως «τζίνοι ποτζιεί, τζιαι εμείς ποδά», νιώθω ένα σφίξιμο.