Η συμβίωση και η συμπόρευση με έναν άλλο άνθρωπο, δεν είναι ποτέ εύκολη. Όσο πολύ και να τον αγαπάς, να είσαι ερωτευμένος μαζί του, μετά τα πρώτα χρόνια, που όλα παίρνουν την πραγματική τους διάσταση και προσγειώνεσαι στη γη, αρχίζουν να σε ενοχλούν πράγματα, να κάνεις συμβιβασμούς για να επιβιώσει η σχέση και τέλος να δημιουργείς ένα καινούργιο εγώ, προσαρμοσμένο στο εμείς.

Μια διαδικασία όμορφη, μα συνάμα και δύσκολη που θέλει συνεχή δουλειά για να πετύχει και να έχει διάρκεια. Ωστόσο, είναι κι εκείνες οι ελάχιστες στιγμές ησυχίας και απομόνωσης, που έχεις χρόνο να σκεφτείς απερίσπαστα. Κάπου εκεί θυμάσαι το παρελθόν και αναπολείς την εποχή που ήσουν μόνος ή μόνη, χωρίς σύντροφο, χωρίς παιδιά, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις και βρίσκεις όλα εκείνα που έχεις χάσει στην πορεία.

Τι είναι, όμως, εκείνο το κάτι που σου λείπει περισσότερο από τότε που ήσουν ελεύθερο πουλί; Δεν παίζει τυχαία, άλλωστε, το εν λόγω τραγούδι σε κάθε γάμο που πας.

Τα illustration είναι από το project του γνωστού Ισραηλινού καλλιτέχνη κινουμένων σχεδίων Yehuda Adi Devir, One of those days. 

Να τρώω στο κρεβάτι νουτέλα-τσιπς ξύδι και να βλέπω σειρές σε μαραθώνιο ολόκληρο το σαββατοκύριακο, να ξυπνώ ό,τι ώρα γουστάρω, να βρίζω όποτε μου καπνίσει, να είναι το σπίτι μου χτιτζιόν και να μην μου καίγεται καρφί.

Μαριλένα, 41 ετών (παντρεμένη, με 2 παιδιά)

Εκείνες τις μέρες του χειμώνα που τις περνούσες καθηλωμένη από μια ίωση στο κρεβάτι (τι πολυτέλεια, αλήθεια!), η ιδέα για ένα νέο επαγγελματικό βήμα δίχως να σκέφτεσαι τους άλλους που θα πάρεις στο λαιμό σου, τα πρωινά που ξυπνούσες, έπινες καφέ, πατούσες το play στο στερεοφωνικό και απολάμβανες κάθε γουλιά βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις σου και οργανώνοντας την ημέρα. Οι ώρες στη δουλειά που κυλούσαν ήρεμα και που καμιά φορά συνειδητοποιούσες ότι βράδιασε, αλλά δεν έφευγες, γιατί έγραφες κι έσβηνες και περιμένεις την έμπνευση σε φωτίσει για μια πρόταξη καλύτερη ή έναν τίτλο πιο ευφάνταστο από αυτόν που είχες αρχικά στο μυαλό σου. Μα κυρίως, εκείνους τους καφέδες με τις παρέες που κρατούσαν ώρες ατέλειωτες χωρίς να κοιτάς το ρολόι, τα αυθόρμητα ποτά μετά τη δουλειά, το κινητό που ήταν συνεχώς στο αθόρυβο και η ψευδαίσθηση πως τα προβλήματά σου άρχισαν και τελείωναν στον γκόμενο που σε έστησε στον καφέ ή στη σχέση που έβλεπες ότι δεν είχε μέλλον…

Άρτεμις, 31 ετών (παντρεμένη, με 1 παιδί)

Μου λείπει η πολυγαμία. Αυτό!

Σταύρος, 32 ετών 

Ο ύπνος και η ανεμελιά. Να κάνω ό,τι θέλω όποτε θέλω.

Ευτυχία, 36 ετών (12 χρόνια σε σχέση)

Μου λείπει αυτό ακριβώς που είπες. Η εργένικη ζωή. Δηλαδή να βγαίνω, να ξενυχτάω, να πίνω, να πηγαίνω όπου θέλω και με όποιον θέλω, χωρίς να πρέπει να δώσω λογαριασμό σε κανέναν.

Χρίστος, 31 ετών (3 χρόνια σε σχέση)

Από την εργένικη ζωή μού λείπει πάρα πολύ η καθαριότητα. Όταν ζούσα μόνη μου, το σπίτι μου ήταν πάντα πεντακάθαρο. Ο σύντροφος μου όμως φροντίζει πλέον να διατηρεί το διαμέρισμα μας αχούρι.

Μαρίνα, 32 ετών (6 χρόνια σε σχέση)

Πάνω κάτω, τι ζωή που έκανα πριν την κάνω και τώρα, η μόνη διαφορά είναι πως πλέον όποτε μπαίνω στο σπίτι και πετάω τα ρούχα μου δεξιά και αριστερά, ακούω φωνές και μουρμούρα, κάτι που πριν δεν έπαιζε. Αυτή η ελευθερία μου λείπει.

Νικόλας, 32 ετών (σε σχέση 5 χρόνια)

Να έχεις απόλυτη ησυχία μέσα στο σπίτι, όταν την χρειάζεσαι χωρίς τίποτα να σε διακόπτει. Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις ούτε να αναπνέει κάποιος άλλος δίπλα σου.

Μάρα, 27 ετών (παντρεμένη, χωρίς παιδιά) 

Μου λείπει να ξυπνάω το Σάββατο το μεσημέρι και να βλέπω κόσμο στο σπίτι μου να κοιμάται χωρίς να ξέρω πως έχει κοιμηθεί εδώ.

Αντρέας, 27 ετών (1 χρόνο σε σχέση)

Μου λείπουν πάρα πολύ οι φίλοι μου που πλέον κανονίζουν να βγαίνουν χωρίς εμένα. Επειδή εγώ, όπως λένε, αποκαταστάθηκα.

Κωνσταντίνος,  33 ετών (2 χρόνια παντρεμένος)

Πριν παντρευτώ αποφάσιζα μόνη μου για το τι θα κάνω και πού θα πάω. Πλέον πρέπει να σκέφτομαι και τους υπόλοιπους της οικογένειας (τον άντρα και την κόρη μου).

Δόνα, 35 ετών (6 χρόνια παντρεμένη)

Η ησυχία μου.

Χριστίνα, 46 ετών

Τα one night stand.

Γεωργία, 34 ετών (3 χρόνια σε σχέση)

Βαρέθηκα τα οικογενειακά τραπέζια που είμαστε αναγκασμένοι να πηγαίνουμε κάθε τρεις και λίγο με τον σύζυγό μου. Παλαιότερα, όταν ήμουν μόνη μου, δεν πήγαινα ποτέ σε τέτοιου είδους event. Τα σιχαίνομαι. 

Καρολίνα, 29 ετών (4 χρόνια παντρεμένη)

Μου λείπει το κρεβάτι που είχα στο πατρικό μου. Το κρεβάτι στο διαμέρισμα του συντρόφου μου είναι πέρα για πέρα… άβολο.

Γεωργία, 28 ετών (5 χρόνια σε σχέση)

Μου έχει λείψει το γεμάτο πορτοφόλι.

Χρίστος, 25 ετών (σε σχέση 3 χρόνια, με 1 παιδί) 

Να βγαίνω τα βράδια χωρίς να έχω έννοια deadline για επιστροφή στο σπίτι και κυρίως σε ποια κατάσταση πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι.

Κώστας, 36 ετών (παντρεμένος, με 2 παιδιά)

Μακάρι να ήταν μόνον έναν. Πρόχειρα να σου πω ότι μου λείπει το ξενύχτι χωρίς να έχω έννοιες για τίποτε, να φλερτάρω στο τσατ με 5-6 διαφορετικές γυναίκες, να μπαίνει η μια στο σπίτι και να φκαίνει η άλλη και να μεν έχω κανέναν να μου μουρμουρά να μαζέψω τις κάλτσες μου που το πάτωμα.

Αντώνης, 26 ετών (σε σχέση 5 χρόνια)