Με νωπό ακόμη το περιστατικό της «πρωινής προσευχής» σε δημοτικό της Κύπρου και τον διάλογο που ξεκίνησε μεταξύ οργανώσεων, συντεχνιών, φορέων, Υπουργείου Παιδείας και λοιπών πολιτών για το αν πρέπει ή δεν πρέπει, ή για το εάν είναι υποχρεωτική ή όχι η προσευχή στα σχολεία, με αντίστοιχη περίπτωση σε γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης δημιουργεί διάφορα ερωτήματα για το κατά πόσο εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια δασκάλων, καθηγητών και διευθυντών να ακολουθούν ή όχι, τη νομοθεσία που διέπει τη δημόσια εκπαίδευση και κατά συνέπεια τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Για να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας με τα του οίκου μας, στην Κύπρο, όσον αφορά την προσευχή τουλάχιστον, η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει πως η πρωινή προσευχή είναι προαιρετική τόσο για τους δασκάλους όσο και για τους μαθητές. Αυτό προβλέπει η ισχύουσα, ψηφισμένη νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τα όσα αντίθετα υποστήριξε ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔ Φίλιος Φυλακτού, μετά το συμβάν με την δασκάλα στη Λάρνακα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Ελλάδα σε σχέση με τις σχολικές εκδρομές.

Σύμφωνα με τη σχετική απόφαση του Ελληνικού Υπουργού Παιδείας, έτσι όπως δημοσιεύεται στο ΦΕΚ 681/2017 και συγκεκριμένα τα όσα προβλέπει το άρθρο 2 του κεφ. Α’ «οι εκπαιδευτικές εκδρομές αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα της αγωγής των μαθητών και μαθητριών, γιατί τους δίνουν τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τόπους που έχουν ιδιαίτερη μορφωτική αξία, να γνωρίσουν τα επιτεύγματα του ανθρώπου μέσα στη μακροχρόνια πορεία του πολιτισμού και να καλλιεργήσουν την κοινωνικότητά τους. Για το σκοπό αυτό επιλέγονται περιοχές με ιδιαίτερη εκπαιδευτική αξία (πολιτιστική, αρχαιολογική, ιστορική, οικολογική)…».

Ξεκάθαρο και κατατοπιστικό. Τι γίνεται, όμως, όταν μια επιλογή δεν εμπίπτει στα όσα αναφέρει η σχετική υπουργική απόφαση, τι συμβαίνει; Δεν οφείλει η αντίστοιχη διεύθυνση να παρέμβει ή αυτό αφήνεται στην κρίση των γονέων, πολλοί εκ των οποίων θα διστάσουν να διαμαρτυρηθούν από φόβο «αντίποινα» στο παιδί τους;

Δημόσιο Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης αποφάσισε να διοργανώσει «διδακτική εκδρομή» στη Σουρωτή, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Παϊσίου. Και όπως εύλογα αναρωτιέται η Ιωάννα Κωσταρέλλα, Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, αυτό είναι κάτι που χρήζει διερεύνησης, αφού αντιτίθεται στην ίδια τη νομοθεσία, εκτός και αν μία εκδρομή σε τάφο Αγίου, έχει εις οιονδήποτε τρόπο εκπαιδευτική αξία.

«Πιθανόν να σχετίζεται με τις επιλογές του/ης διευθυντή/ντριας ή μιας ομάδας των διδασκόντων/ουσών. Ίσως να υπάρχουν και άλλες παράμετροι. Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το θέμα δεν έχει να κάνει με το τι επιθυμεί η διεύθυνση του σχολείου, αλλά με το τι προβλέπει η διαδικασία για τις σχολικές εκπαιδευτικές εκδρομές και τις θεματικές τους. Κάποιοι θέλουν να κάνουν εκδρομή στον τάφο, άλλοι στο shopping mall για ψώνια, κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να επιλέξουν το γήπεδο κι έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Έχουν, όμως, οι παραπάνω επιλογές εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ποιος το αποφασίζει; Η κάθε διεύθυνση σχολείου αυθαίρετα; Το σχολείο δεν είναι ούτε κατηχητικό, ούτε χώρος δημιουργικής απασχόλησης, αλλά ούτε και φροντιστήριο. Καλείται να είναι πάνω απ’ όλα όαση δημιουργίας, πηγή ερεθισμάτων και προβληματισμού και θα εκπαιδεύσει τους πολίτες για την κοινωνία του μέλλοντος», αναφέρει σε σχόλιό της η κυρία Κωσταρέλλα, θέτοντας κάποιους εύλογους προβληματισμούς.

*Η τοποθέτηση της Ιωάννας Κωσταρέλλα δημοσιεύθηκε αρχικά στα mikropragmata.com