Παρακολουθώντας την πρεμιέρα της ταινίας στο Πάνθεον αισθανόμουν ότι στο κοινό υπήρχαν δύο κατηγορίες θεατών. Αυτοί που ένοιωθαν οικεία με το θέαμα γιατί στο πρόσωπο των δύο κύριων πρωταγωνιστών έβλεπαν κάποιους γνωστούς, συγγενείς, φίλους ή γείτονες και οι άλλοι που έβλεπαν ενδεχομένως τους ίδιους του εαυτούς τους.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η Τώνια Μισιαλή έφτιαξε μια πολύ καλή ταινία -εξ ου και οι σημαντικές μέχρι στιγμής διακρίσεις-, γιατί ακριβώς την έφτιαξε… σαν τα μούτρα μας.

Μια ταινία πολύ κυπριακή, που αντιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο εκείνο το προβληματικό κομμάτι της κυπριακής πραγματικότητας, εκείνο το πονεμένο κομμάτι της πατριαρχικής κυπριακής κοινωνίας.

Έπιασα τον εαυτό μου να γελά στην αρχή, με κάποιες συμπεριφορές του άξεστου και αναίσθητου Κώστα (Ανδρέας Βασιλείου). Καθαρά από αμηχανία. Όσο όμως περνούσε η ώρα και αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερο πόσο εγκλωβισμένη είναι η Ελπίδα (Στέλλα Φυρογένη) -η κάθε Ελπίδα- μέσα σε αυτή την προβληματική συμβίωση, που στερείται όλων εκείνων των συστατικών που είναι βασικά στο κομμάτι της ανθρώπινης επικοινωνίας και της εξέλιξης σε διαπροσωπικό επίπεδο, έσφιγγα τα δόντια μου.

Όσο περνούσε η ώρα, κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια κοιταζόταν στον καθρέφτη, εκτός από το είδωλό της, όλοι όσοι ήμασταν στην αίθουσα ερχόμασταν αντιμέτωποι και με τις δικές μας ελλείψεις, τα δικά μας πάθη, τα δικά μας λάθη, τις δικές μας αδυναμίες, τις δικές μας επιθυμίες…

Φυσικά, εκτός από το είδωλο στον καθρέφτη, επίμονα κοιτούσαμε και την ίδια, καθότι η ερμηνεία της Στέλλας Φυρογένη είναι συγκλονιστική.

Το εξαιρετικής αισθητικής κάδρο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας «Pause», που προέκυψε από την ευστοχότατη ματιά τόσο του σκηνογράφου όσο και του διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας, είναι το πρώτο στοιχείο που «χρησιμοποιεί» η Μισιαλή για να δώσει το στίγμα για το πόσο «εμείς» είναι αυτό που πραγματεύεται η ταινία της.

Απ’ εκεί και πέρα είναι οι διάλογοι, η απόγνωση στο βλέμμα της Ελπίδας, τα επιφωνήματα που βγάζει ο Κώστας (ή και οι εκκωφαντικές σιωπές του σε κάποιες περιπτώσεις) ως απάντηση σε αυτά που του λέει η γυναίκα του, η καταπίεση, η ψυχολογική βία, η έλλειψη ελευθερίας, οι παύσεις...

Όλα αυτά που συμβαίνουν, δηλαδή, πίσω από τους τέσσερις τοίχους, στο σπίτι του γείτονά μας, ενός συγγενή μας, ενός φίλου μας, ή ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Ο άντρας να μασά στο τραπέζι και η γυναίκα να «τρώγεται». Ο άντρας να βλέπει ποδόσφαιρο με τον ήχο στη διαπασών και η γυναίκα να χαζεύει στην άλλη τηλεόραση και στο mute. Μέχρι και το κελάηδημα του παπαγάλου ακούγεται σαν ενοχλητικό τρίξιμο στα αυτιά, σε ένα σπίτι που μοιάζει με φυλακή. Μέχρι και το βάψιμο των μαλλιών φαντάζει ως το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.

Μοναδικό μέσο της Ελπίδας για να βρίσκει τις ισορροπίες της και να παίρνει ανάσες ελευθερίας, ήταν ένα σαράβαλο που είχε, το οποίο σε κάποια φάση δυστυχώς παύει να υπάρχει, αφού ο αναίσθητος σύζυγός της αποφασίζει πως πρέπει να το πουλήσει ως αντίκα, ρίχνοντας μάλιστα τις νουθεσίες του δήθεν για τις δύσκολες οικονομικά μέρες που έρχονται.

Απ’ εκεί και πέρα, το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο και η Ελπίδα ακροβατεί όσο ποτέ άλλοτε μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ λογικής και παράνοιας, μεταξύ επιθυμιών και συστολών.

Κάποιες σκηνές, κυρίως αυτές στο κρεβάτι, τις παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα και με ένα σφύξιμο στο στομάχι. Σε κάποιες άλλες, πάλι, πήραμε βαθιές ανάσες. Ειδικά στη σκηνή με το karaoke, μέχρι τα φάλτσα της Ελπίδας να φτάσουν στα δικά μας αυτιά έμοιαζαν πια με το πιο γλυκό κελάηδημα! Πραγματική λύτρωση.

Αναφορά θα πρέπει, τέλος, να γίνει και στις εξισορροπητικές δόσεις χιούμορ της ταινίας, κυρίως χάρη στην αθυρόστομη γειτόνισσα, Ελευθερία (Πόπη Αβραάμ), της οποίας η παρουσία επίσης λειτουργεί ως βάλσαμο για την Ελπίδα.

Να δείτε το «Pause». Γιατί η ιστορία της ταινίας, που καταπιάνεται πρωτίστως με το κομμάτι της πατριαρχικής κοινωνίας μας, μας αφορά όλους. Γιατί όσο κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για μυθοπλασία, σε μια κοινωνία όπως η δική μας, τόσο μικρή και τόσο οπισθοδρομική πολλές φορές, κάθε ιστορία που συμβαίνει δίπλα μας ή λίγο παραπέρα από εμάς, είναι αναπόφευκτα μια προσωπική, δική μας ιστορία.

Κάθε γυναίκα που ζει σε ένα διαμέρισμα, σε μια έπαυλη, σε ένα χωριό ή στο κέντρο της πόλης, μόνη, με έναν σύντροφο, με ή χωρίς παιδιά, είναι απόλυτα ελεύθερη να τραγουδά karaoke. Χωρίς κανέναν περιορισμό, όσο φάλτσο κι αν είναι το τραγούδισμά της.

Όπως εύστοχα αναφέρουν οι δημιουργοί του, το «Pause» είναι μια ταινία για όλους τους ανθρώπους που μεγαλώνουν ανυπομονώντας να ζήσουν.

*Προβάλλεται σε όλους τους κινηματογράφους στην Κύπρο!