Ο Πέτρος Κονόμου και ο Μάρκος Ιούλιος Δρουσιώτης, τα δύο άτομα που εδώ και χρόνια δίνουν (τη) ψυχή (τους) στο Θέατρο Μασκαρίνι, μιλούν στη CITY για την ίδια την παράσταση, για τη φιλία τους που κρατάει χρόνια, για τη μαγεία αλλά και τη δυσκολία του να κάνεις θέατρο για παιδιά, για το σχόλιο που άκουσαν και τους έχει «στοιχειώσει», καθώς τέλος και για τα ωραία που έρχονται οσονούπω.

Είναι εφικτό μέσω μιας ξεκαρδιστικής κωμωδίας να καταπιαστείς με σοβαρά υπαρξιακά (ενίοτε φιλοσοφικά) ζητήματα και να προβληματίσεις το κοινό;

Μάρκος- Iούλιος: Ναι είναι εφικτό! Στα παιδιά, για να περάσεις τα μηνύματα, ίσως να είναι και ο καλύτερος τρόπος. Τα παιδιά παίρνουν τα μηνύματα και άμεσα αλλά και έμμεσα. Με αυτό τον έμμεσο τρόπο, έρχονται, διασκεδάζουν, γελούν, περνούν όμορφα και ταυτόχρονα προβληματίζονται. Ακόμα και μια μικρή αναφορά σε κάτι, μπορεί να τους μείνει στο μυαλό και να τους προβληματίσει. Πολλές φορές ακόμα και ιδέες και πληροφορίες που εμείς δεν σκεφτήκαμε καν ότι θέλουμε να μεταφέρουμε.

Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε και αυτή τη φορά με το καινούριο μας έργο, το «Και τώρα τι;». Τα παιδιά βλέπουν μια ομάδα από διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικά ενδιαφέροντα, να ενώνονται σαν ομάδα και να πετυχαίνουν τους στόχους τους, αφήνοντας ταυτόχρονα τον καθένα ξεχωριστά να κάνει τις επιλογές του. Επίσης, με έναν πολύ γλυκό τρόπο, τα παιδιά που θα παρακολουθήσουν την παράσταση θα μάθουν τι κάνουμε όταν χάσουμε κάποιον ή κάτι που αγαπάμε!

Πέτρος: Φυσικά και είναι εφικτό, πιστεύω ότι μέσα απο το γέλιο -όταν ο θεατής είναι πιο χαλαρός- υποσυνείδητα μπορείς να περάσεις πολύ πιο εύκολα τα μηνύματα που θέλεις να περάσεις. Σκέψεις και προβληματισμοί σίγουρα θα τον απασχολησουν αφού φύγει από την θεατρική αίθουσα.

Αφού, όμως, μιλάμε και για παιδικό θέατρο, πρέπει να πούμε πως τα παιδιά, επειδή από τη φύση τους βαριούυνται πολύ εύκολα και είναι και οι πιο αυστηροί κριτές, μπορούν να αφομοιώσουν καλύτερα τα μηνύματα κάποιου έργου όταν αυτά είναι δοσμένα με χιούμορ.

Πόσο εύκολο είναι να γραφτεί ένα θεατρικό έργο από δύο άτομα;

Μάρκος- Iούλιος: Χμ.... Ίσως για άλλους να είναι πιο εύκολο απ’ ότι για εμάς! Γράφεις, διαβάζεις, γράφει ο άλλος, διαβάζεις τι έγραψε, διαφωνείς συμφωνείς, καταλήγεις! (γέλια) Είχαμε μια δομή για την ιστορία στο μυαλό μας και έγραψε ο καθένας από εμάς διαφορετικές σκηνές και μετά τις παντρέψαμε. Είναι σαν να έχεις ένα δεύτερο μάτι και με τις διαφοροποιήσεις που θα κάνει ο δεύτερος, έχεις πιο άρτιο αποτέλεσμα.

Πέτρος: Θεωρώ πως η συγγραφή γενικά δεν είναι εύκολο πράγμα. Το πόσο ευκόλο ή δύσκολο μπορεί να είναι για ένα συγγραφικό δίδυμο να «γεννήσει» ένα θεατρικό κείμενο, είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη χημεία των δύο αυτών ατόμων. Σε κάποιους μπορεί να είναι πολύ εύκολο και σε κάποιους δύσκολο.

Η προσωπική μου εμπειρία (με τον Μάρκο - Ιούλιο Δρουσιώτη) ήταν πολύ καλή. Μετά από την «κατάθεση» ιδεών για να γίνει ένας σκελετός για το θεατρικό έργο, ο καθένας μας ανάλαβε να γράψει κάποιες συγκεκριμένες σκηνές. Μετά τις συζητούσαμε και καταλήγαμε στο τελικό κείμενο. Το αν πετύχαμε τον σκοπό μας, θα το δείξει το αποτέλεσμα. Ελπίζουμε να σας αρέσει!

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε κατά τη διαδικασία συγγραφής του θεατρικού, μιας και πρώτη φορά το κάνετε από κοινού;

Μάρκος- Iούλιος: Απλώς μικρές διαφωνίες στο πώς να διατυπωθεί μια ιδέα.

Πέτρος: Δεν συναντήσαμε ιδιαίτερες δυσκολίες. Ίσως αυτό να οφείλετε στο ότι ξέρουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον.

Το «ισχύς εν τη ενώσει» είναι πάντα καλό;

Μάρκος- Iούλιος: «Καλύτερα οι δύο παρά ο ένας». Όταν νιώθεις στήριξη από καποιον φίλο, που έχεις μαζί του τον ίδιο σκοπό, νιώθεις πιο σίγουρος για αυτό που κάνεις. Πιο εύκολα τολμάς να βάλεις στόχους και να τους πετύχεις. Στόχους που μόνος, ίσως να φοβόσουν ότι δεν θα πετύχεις. Η ομαδικότητα είναι και ένα από τα μηνύματα του «Και τώρα τι;», μήνυμα που σχεδόν πάντα έχουμε στα έργα μας και προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά. Μαζί μπορείς να κάνεις πολλά

Πέτρος: Από τη δική μου εμπειρία είναι... Δύο μυαλά ενωμένα μπορούν σίγουρα να πετύχουν περισσότερα απ’ ότι ένα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα μυαλά όλων να εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύμματος. Αλλιώς, μπορεί να ισχύει και το άλλο... «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι...».

Πόσο δυνατή είναι η φιλία των δυο σας και πάνω σε ποιες αξίες στηρίζεται;

Μάρκος- Iούλιος: Η φιλία μας, που μετρά πάνω από 10 χρόνια, είναι από τις πιο δυνατές σχέσεις που μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι. Ο Πέτρος για μένα είναι αδελφός.

Πέτρος: Δεν είναι μια απλή φιλία, με τον Μάρκο είμαστε σαν αδέρφια. Με στηρίζει και τον στηρίζω σε κάθε του/μου απόφαση, χωρίς να επεμβαίνει ο ένας στον προσωπικό χώρο του άλλου. Σεβασμός, αλληλοεκτίμηση και πάνω από όλα αγάπη.

Ένα παιδικό έργο ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληροί για να θεωρείται αξιοπρεπές;

Μάρκος- Iούλιος: Το κυριότερο είναι ο σεβασμός προς τα παιδιά! Αντιμετωπίζουμε πάντα τα παιδιά ως έξυπνους θεατές, ίσως κάποτε και σαν ενήλικες. Εννοείται ότι η θεματολογία θα είναι κάτι που τους αφορά, αλλά αποφεύγουμε «παίξιμο» το οποίο υποτιμά τη νοημοσύνη του παιδιού. Δεν χρειάζεται να μιλάς «διαφορετικά» για να έρθεις πιο κοντά στα παιδιά. Τα παιδιά σήμερα είναι έξυπνα όσο ποτέ! Έχουν επίσης εύθραστο συναισθηματικό κόσμο και κάποιες φορές είναι «επικύνδινο» να δώσεις λάθος μηνύματα και να τα πληγώσεις. Με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας και βοηθημάτων περί ψυχολογίας του παιδιού, είμαστε πολύ αυστηροί στο τι πληροφορίες μεταφέρουμε μέσα από τα έργα μας. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες παιδιών, διαφορετικό ιστορικό, οικογενειακές καταστάσεις και άλλα. Χρειάζεται πολλή προσοχή! Έχουμε ευθύνη!

Πέτρος: Το βασικότερο είναι ο σεβασμός στο κοινό σου. Μικροί ή μεγάλοι δεν έχει σημασία! Στο παιδικό θέατρο όμως είναι βασικό το να αντιμετωπίζεις τα παιδιά σαν μεγάλους και να μην τα υποτιμάς καθόλου. Τα παιδιά δεν είναι «ηλίθια», μπορούν να αντιληφθούν πράγματα που οι μεγάλοι, πολλές φορές, δεν τα καταλαβαίνουν. Μπορούν να αναγνωρίσουν τη «ψευτιά» σου πολύ ευκολα. Όταν γίνει αυτό, τότε σε ακυρώνουν, ενώ μπορεί να μην σου δίνουν πια σημασία, μέχρι και το τέλος της παράστασης.

Πρώτο μας, λοιπόν, μέλημα είναι να μην παιδιαρίζουμε στη σκηνή αλλά να αντιμετωπίζουμε και τα παιδιά και τους ρόλους μας σοβαρά.

Είναι πιο δύσκολο όταν απευθύνεσαι σε παιδιά παρά σε μεγάλους μέσω του θεάτρου;

Μάρκος- Iούλιος: Τα παιδιά είναι οι πιο ειλικρινείς θεατές. Οι μεγάλοι, αν δεν τους αρέσει το θέαμα, θα κάνουν υπομονή μέχρι να τελειώσει αυτό που βλέπουν και να πάνε σπίτι τους. Τα παιδιά, αν δεν τους αρέσει κάτι, θα σταματήσουν να παρακολουθούν την παράσταση και θα ασχολούνται με κάτι άλλο. Εκ φύσεως τους, είναι δύσκολο να τους κρατήσες το ενδιαφέρον για πολλή ώρα αλλά χαιρόμαστε που ως επί το πλείστον, το πετυχαίνουμε. Πρέπει να βρίσκεις τρόπους να τους κρατάς το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια όλης της παράστασης, πράγμα το οποίο πετύχαμε μέσα από την εμπειρία μας τόσα χρόνια.

Πέτρος: Θεωρώ πως το παιδικό θέατρο είναι ένα απο τα δυσκολότερα είδη θεάτρου. Και αυτό γιατί τα παιδιά δεν έχουν «φίλτρα»... θα σου πουν αυτό που πιστεύουν, αυτό που νιώθουν, χωρίς περιστροφές... Πολλές φορές οι ενήλικες δεν σου λένε, τι πραγματικά νιώθουν, είτε από ευγένεια είτε για τον οποιοδήποτε άλλο λόγο. Ως εκ τούτου, πιστεύω πως τα παιδιά είναι πιο δύσκολα ως θεατές.

Ποιο είναι το σχόλιο που ακούσατε από παιδί σε παράσταση και σας έχει «στοιχειώσει»;

Μάρκος- Iούλιος: Σχόλια ακούμε πάρα πολλά καθημερινά! Είναι πολύ γλυκό να σε συνδέουν τα παιδιά με ρόλους που έκανες στο παρελθόν και να τους θυμούνται ακόμα, χρόνια μετά. Για κάποιους είμαστε η πρώτη παιδική παράσταση που είχαν παρακολουθήσει και τώρα πλέον φοιτούν στο γυμνάσιο! Τα πιο αστεία σχόλια έρχονται από γονείς που μας ακούν στο αυτοκίνητο από το cd των τραγουδιών που παίρνουν από την παράσταση και μας λένε: «Κάνετε γρήγορα καινούριο δίσκο, τον προηγούμενο τον ακούσαμε χιλιάδες φορες!».

Πέτρος: Τα περισσότερα σχόλια που ακούμε είναι, μπορώ να πω, πολύ θετικά! Και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι, πολλοί γονείς θέλουν να μας «δείρουν» γιατί τα παιδιά τούς αναγκάζουν να ακούνε τις μουσικές της παράστασής μας, συνέχεια, ξανά και ξανά!

Αυτό που θα μπορούσα να πω πως με «στοιχειώνει», δεν είναι σχόλιο. Είναι ο χρόνος που περνά και πίσω δεν γυρνά. Συναντώ αρκετούς νεαρούς 18-20 που θυμούνται ακόμα παιδικές παραστάσεις που έπαιζα όταν αυτοί ήταν σχολείο. Το σημαντικό είναι, όμως, πως θυμούνται αυτά τα χρόνια με αγάπη.

Και τώρα τι; Ποιους στόχους θέσατε για το εγγύς μέλλον;

Μάρκος- Iούλιος: «Και τώρα... πολλά! Στόχοι που είχαμε εδώ και χρόνια, σιγα σιγά αρχιζουν να υλοποιούνται. Σύντομα θα έχουμε τον δικό μας χώρο στη Λευκωσία, σύντομα θα ανέβει και η κύρια σκηνή του θεάτρου μας και ακόμα ένα παιδικό έργο για πιο μικρές ομάδες παιδιών για τη φετινή θεατρική περίοδο.

Πέτρος: Έρχονται πολλά καινούρια πράγματα στη ζωή και στην επαγγελματική μας πορεία! Είμαστε στη διαδικασία απόκτησης μόνιμης θεατρικής στέγης και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο βήμα, για έναν άνθρωπο του χώρου. Αμέσως μετά, έχουμε αποφασίσει να ασχοληθούμε και με θέατρο για πιο μεγάλες ηλικίες.

Ευχομαι πάνω απ’ όλα να είμαστε καλά, να έχουμε δύναμη και όρεξη να δουλεύουμε, για ένα καλύτερο πολιτιστικό μέλλον στον τόπο μας. Κακά τα ψέματα, ο πολιτισμός στην Κύπρο μας είναι στον αναπνευστήρα... Δυστυχώς, δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς στήριξη απο το κράτος, γιατί το θεατρόφιλο κοινό, απλά, δεν είναι αρκετό για την επιβίωσή μας.