Της Ανθής Ερμογένους*

Την καλύτερη κουβέντα μου την είπε μια γυναίκα που εργαζόταν ως καθαρίστρια σ’ ένα μαγαζί πίσω από την Ανεξαρτησίας, που ήρθε στο γραφείο για μια υπόθεση της. Μέσα σε όλα μας είπε πως μια μέρα άκουγε φωνές έξω από το κατάστημα και βγήκε και είδε αστυνομικούς με ρόπαλα να καταδιώκουν δύο νεαρούς.

Προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν, έδωσαν πολύ ξύλο στους αστυνομικούς κι έτρεξαν πάνω της. Της είπαν ‘πάρε μας στον δικηγόρο μας’. Τους φόρτωσε στο αυτοκίνητο και τους άφησε σε μια πολυκατοικία πίσω από την Λεωφ. Μακαρίου. Προφανώς και δεν ήταν εκεί ο δικηγόρος τους. Ήθελε, όμως, να τους γλιτώσει από τους μπάτσους, ήταν άοπλοι και οι μπάτσοι οπλισμένοι.

Την επομένη, που την πήραν από το τμήμα τηλέφωνο, γιατί προφανώς βρήκαν τα στοιχεία της από τα νούμερα του αυτοκινήτου, της είπαν, ‘Κυρία μου να έρθετε να σας κατηγορήσουμε γιατί φυγαδεύσατε κατάδικους που απέδρασαν’.

Η δικιά μου τους λέει:
- Καλά εγώ που ήξερα ότι ήταν κατάδικοι που δραπέτευσαν μάνα μου;
- Καλά κυρία μου μας κοροϊδεύετε; Δεν είδατε ότι έδερναν αστυνομικούς;
- Εγώ μάνα μου είδα που τους έδερναν οι αστυνομικοί με τα ρόπαλα.
- Καλά κυρία μου, οι αστυνομικοί για να τους δέρνουν κάποιο λόγο είχαν, δεν είδατε που έδερναν και αυτοί τους αστυνομικούς;
- Είδα.
- Καλά κυρία μου, δεν ξέρετε ότι το ξύλο είναι παράνομο;
- Είναι παράνομο μάνα μου; Όχι δεν το ήξερα.
- Καλά κυρία μου μας κοροϊδεύετε; Δεν ξέρεις πως η βία είναι ποινικό αδίκημα;
- Όχι μάνα μου σου λέω, δεν το ήξερα, εσύ που το ξέρεις;
- Είμαι αστυνομικός κυρία μου, τι που το ξέρω.
- Εγώ δεν το ήξερα μάνα μου, νόμιζα ότι δεν είναι παράνομη, γιατί 20 χρόνια που τις έτρωγα από τον άντρα μου και τηλεφωνούσα της αστυνομίας, μου έλεγαν, ‘καλά τι θέλεις να κάμουμε εμείς επειδή δέρνεστε στη γειτονιά; Πρόβλημα δικό σας, η αστυνομία έχει ποινικά θέματα να ασχοληθεί, δεν θα βουρά γιατί σε δέρνει’.

Αυτή η μικρή ιστορία για τη βία, που έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, είναι κοινωνική επιτομή. Για τον εξουσιαστικό ορυμαγδό. Που επιτρέπεται και εξιλεώνεται αλλήθωρα. Που επιτρέπει στον εξουσιαστή τη βία το ξύλο, τη σφαίρα, τον βιασμό, τον φόνο σε γυναίκες, παιδιά, καταπιεσμένους αντιδραστικούς, που δεν τα συγχωρεί ούτε κοιτά να βρει την πηγή της κοινωνικής ευθύνης αν έρχονται από αντίστροφα.

Ο Αλέξης ήταν μόνο 15 χρονών.

Πέθανε από σφαίρα μπάτσου. Κι όταν ο μπάτσος θυμώσει πολύ, τον έχουμε νομιμοποιήσει να σου ρίξει στο ψαχνό.

Επέστρεψε ψύχραιμος στο τμήμα. Ήταν μια κανονική μέρα.

Η ιστορία δημοσιεύτηκε πρώτη φορά, το 2018, στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από την δημοσιογράφο και νομικό, Ανθή Ερμογένους, η οποία την αναδημοσίευσε φέτος, ανήμερα –και πάλι- της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου.