Από το κανάλι του Σωκράτη στα σόσιαλ, κάπου στα μέσα Δεκεμβρίου, πέφτει σύρμα πως ανέβηκε κάτι καινούριο. Κάνω κλικ στο δευτερόλεπτο και μετά αδιάφορη για το οπτικό μέρος του κομματιού επιστρέφω στο προηγούμενο ταμπ. Για 14 δευτερόλεπτα δεν ακούω απολύτως τίποτα. Κάνω refresh και διαβάζω τα εξής γραφικά: «Τα Σκέτα, Σωκράτης Μάλαμας, Ενότητα Πρώτη: Άκης Πάνου». Όπα, εδώ είμαστε, λέω. Πρώτο πλάνο το εξωτερικό μέρος μιας συνηθισμένης ελληνικής πολυκατοικίας. Δεύτερο και τρίτο, κοντινό στο χέρι Σωκράτη, τέταρτο κάποιος τρέχει να μπει στο στούντιο, στο πέμπτο ο Δημήτρης Λάππας. Διατηρώντας λιτό, μα την ίδια ώρα απόλυτα ρεαλιστικό το πλάνο του (θα πρόσεξες βέβαια τους καφέδες και τα μπουκαλάκια νερού που υπάρχουν στο στούντιο), ο σκηνοθέτης Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου είναι απόλυτα συνεπής στη σχέση του με αυτό που ακούμε. Τι ακούμε, όμως;

«ΤΑ ΣΚΕΤΑ» (a.k.a #tasketa), σύμφωνα με τον ίδιο τον Σωκράτη Μάλαμα, «είναι μια σειρά παλιών λαϊκών τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν με δύο κιθάρες. Το κριτήριο για την επιλογή των τραγουδιών του κάθε συνθέτη δεν είναι η αρτιότητα των συνθέσεων ούτε των στίχων, ούτε καν η εμπορική τους επιτυχία. Ο κύριος λόγος είναι ιδιαίτερα πρακτικός. Τα τραγούδια αυτά μου έδωσαν τη δυνατότητα να «βγάλω μεροκάματο» όπως λέμε στην πιάτσα, για είκοσι χρόνια περίπου, στα μαγαζιά της νύχτας ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Είναι εν τέλει ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτούς τους ανθρώπους και μια υπενθύμιση ότι δεν τους ξεχνάμε και τα τραγούδια τους είναι ακόμα λειτουργικά κι αγαπημένα».

Το να επιχειρείς εν έτει 2018 να διασκευάσεις με μοναδικά σου μέσα δύο κιθάρες, κομμάτια συνθετών που αγαπήθηκαν μισό αιώνα πριν, είναι ίσως η ισχυρότερη απόδειξη της αξίας τους. Αφαιρώντας τη φλυαρία από τις ενορχηστρώσεις του παρελθόντος και με τη φωνή του, που είναι ικανή πότε να σε εκτοξεύσει σε αστρικά ταξίδια και πότε να σε ρίξει στα πατώματα, ο Σωκράτης Μάλαμας επέλεξε να κρατήσει την ουσία. Διαφέρει, θα μου πεις, το «κάτι σκιές απ’ τα παλιά και κάποιο πάθος μου τρελό» και το «και εσύ μου δίνεις και μια πίκρα παραπάνω για πληρωμή» από τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Στράτο Διονυσίου στον Σωκράτη Μάλαμα; Ασφαλώς διαφέρει. Ο έρωτας διαφέρει; Όχι, ο έρωτας δεν διαφέρει, μα πώς να γίνεις πια «Του κόσμου το περίγελο» και να το φχαριστιέσαι, ανάμεσα σε χίπστερς και ινφλουένσερς (δύσκολο να αποφασίσω ποιο είναι χειρότερο). Αν, όπως είπε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, τότε στην υπερχειλισμένη από άχρηστες πληροφορίες ταλαιπωρημένη γενιά των millenials το μόνο αντίδοτο μοιάζει να είναι η αφοσίωση στην ουσία. Και ο Μάλαμας αυτό πετυχαίνει τώρα. Με ένα hashtag που σε κάνει να νιώθεις την εξοικείωση με το σήμερα και με έναν στίχο που θα σου θυμίζει για πάντα από πού ξεκίνησες. Έτσι απλά και έτσι σκέτα.