Μπορεί να μη διανύουμε περίοδο καρναβαλιών, ωστόσο κάθε φορά που πέφτουν στα χέρια μας τέτοιου είδους άλμπουμ, κολλάμε βλέποντας προσεκτικά μία –μία τις φυτογραφίες, παρατηρώντας προσεκτικά τις λεπτομέρειες, τις διαφορές με το σήμερα, τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα χρώματα, τη ζωντάνια, την αθωότητα.

Κι αν σήμερα θεωρούμε πως στη Λεμεσό διοργανώνεται ένα από το καλύτερα καρναβάλια της Ευρώπης, κοιτάζοντας στο παρελθόν αντιλαμβάνεσαι πως μπορεί τότε να μην είχαν τα ίδια μέσα στη διάθεσή τους για άρματα, στολές και αξεσουάρ, είχαν, όμως, φαντασία και αγάπη.

Στη σελίδα «Λεμεσού Μνήμες» αναρτήθηκε ένα τέτοιο άλμπουμ φωτογραφιών με αποκριάτικες στιγμές του 80’ από μια παρέα «πελλόλεμεσιανών» οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν το talk of the town.

Γράφει η Χριστιάνα Συκοπετρίτη – Κυριακίδη

Η δεκαετία του 1980 καταγράφεται ως η λαμπρότερη στη σύγχρονη εποχή των καρναβαλίστικων χορών στην Λεμεσό, ακολουθώντας την μαύρη περίοδο της Τουρκικής εισβολής και τα μετέπειτα χρόνια. Οι χοροί στα πολλά και νέα πλέον ξενοδοχεία της Λεμεσού επανέρχονται, με ανανεωμένη χιουμοριστική και καλλιτεχνική διάθεση. Μια λεμεσιανή «φιλο-Αελίστικη» ανδροπαρέα αποφασίζει να ανεβάσει ένα σατιρικό γκρουπ στον χορό της ΑΕΛ που γινόταν συνήθως την τελευταία Κυριακή του δεκαημέρου, στο ξενοδοχείο Ποσειδώνια.

Το ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα έμελλε να γίνει ετήσιος θεσμός για αρκετά χρόνια μετά, με την συμμετοχή τους κάθε βράδυ σε όλους ανεξαιρέτως τους χορούς και τον κόσμο να περιμένει με αγωνία να δει το νέο θέμα της συγκεκριμένης ομάδας, πέραν οποιονδήποτε «αθλητικών τοποθετήσεων».

Όλοι τους γνωστοί Λεμεσιανοί γλεντζέδες, ακούραστοι, με αστείρευτο χιούμορ σκόρπιζαν κέφι και αυθεντική καρναβαλίστικη σάτιρα. Ο Στέλιος Αντωνίου, πρωταγωνιστής της ομάδας, αφηγείται: «Μια χρονιά δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε ποιο θέμα να επιλέξουμε, έτσι κάναμε δύο γκρουπ. Για να προλαβαίνουμε τις αλλαγές κουστουμιών στα πατάρια των ξενοδοχείων, αφού πηγαίναμε σε δύο, τρείς μπορεί και τέσσερεις χορούς κάθε νύχτα, αλλάζαμε ρούχα εναλλάξ σε κάθε χορό, δηλαδή αυτό που παρουσιάζαμε δεύτερο στο ένα ξενοδοχείο, το παρουσιάζαμε πρώτο στο επόμενο και ούτω καθ' εξής. Μια χρονιά μαζέψαμε χρήματα από τα έπαθλα, ποσό πέραν των 3.200 λιρών, τα οποία δόθηκαν σε συγκεκριμένο φιλανθρωπικό ίδρυμα της πόλης, αφού το ζητούμενο δεν ήταν φυσικά το έπαθλο αλλά το γέλιο και η διασκέδαση. Οι χορογραφίες και τα κοστούμια ήταν επαγγελματικού επιπέδου και οι πρόβες ήταν σημείο αναφοράς, γέλιου, έμπνευσης και δημιουργίας».