Το έβαλα στο replay 6 φορές, όχι για να ακούσω τι λέχθηκε μεταξύ του ΠτΔ και του μικρού Λουκά, ο οποίος περίμενε τον Νίκο Αναστασιάδη αρκετή ώρα στην έξοδο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας –όπως ειπώθηκε στο βίντεο- για να τον συναντήσει και να του ζητήσει να κάνει κάτι με τους χώρους στάθμευσης αναπήρων, αλλά για να παρατηρήσω τις εκφράσεις των προσώπων και των σωμάτων που είχαν περικυκλώσει τον Λουκά. Τις κινήσεις, την απόσταση ασφαλείας από το ξένο, το διαφορετικό, το «ναι μεν, αλλά». Και τα είδα όλα.

Άκουσα λέξεις –δήθεν- στοργής να πετάγονται στον αέρα σαν σκάγια από κυνηγετικό και να καρφώνουν κατευθείαν στα αυτιά μου.

- Κύριε Αναστασιάδη κάμετε κάτι...
- Εντάξει άγγελε μου, χρυσέ μου.

Και τα μικρόφωνα καρφωμένα στο πρόσωπο του μικρού Λουκά, να ακούσουμε όλοι τι έχει να πει. Και τι σημασία έχει αν έκρυβαν το πρόσωπό του. Ποιος νοιάζεται για το πρόσωπό του μικρού Λουκά; Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η φωνή του όταν, βεβαίως, αυτή συμπίπτει με την προεδρική επίσκεψη στο Γεν. Λευκωσίας.

Συγκίνηση, δύναμη ψυχής, συμπόνια, «μάνα μου ρε». Όχι, τίποτα απ’ αυτά δεν ένιωσα. Παγωμένος έμεινα, κοιτάζοντας να εκτυλίσσεται μπροστά μου η τελευταία πράξη του δράματος ενός ανθρώπου που ενώ πήρε, πολλά υποσχόμενος, τον προεδρικό θώκο -δύο φορές- κατέληξε να μοιάζει με καρικατούρα ενός πάλαι πότε ισχυρού πολιτικού άνδρα, που προσπαθεί με φτηνά κόλπα να κερδίσει λίγη ακόμη συμπάθεια και αποδοχή.

Πριν περίπου δύο χρόνια, όταν είχαμε συναντήσει στο σπίτι του, στο Γέρι, τον κύριο Σταύρο, έναν άνθρωπο με οπτική αναπηρία, τον ρωτήσαμε εάν θεωρεί πως αυτό που έχει είναι πρόβλημα για να πάρουμε την απάντηση πως «το πρόβλημα δεν το έχω εγώ, η κοινωνία μου το δημιουργεί».

Κύριε Αναστασιάδη, τελικά θα κάμετε κάτι;