Φωτογραφία: Stavros Messios / Unsplash
Χωρίς να σχετίζεται αυτό το αίσθημα απαραίτητα με το τι συμβαίνει αλλά πιο πολύ με τη διάθεσή μας στα πράγματα με μια περιρέουσα ατμόσφαιρα εξ ορισμού βαριά. Είναι μια περίοδος σαν την μέρα της μαρμότας, που όλα γύρω μοιάζουν να επαναλαμβάνονται.
Βασίλισσα των επαναλήψεων είναι βέβαια η τηλεόραση. Η πρώτη και η καλύτερη κυρά «Δεν Ξεχνώ και αγωνίζομαι». Που αναμοχλεύει μέσα στα αρχεία της ό,τι κατακαημένο σήριαλ έπαιξε ποτέ από το μεγαλύτερο σουξέ της μέχρι το πιο κουρασμένο παλικάρι της που πήγε άπατο και το παίζει ανελέητα και εκδικητικά κάθε καλοκαίρι μέχρι να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη ή να παρανοήσεις. Παράνοια τύπου να μη ξέρεις τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποια χρονιά, αφού ανοίγεις την τηλεόραση και σου επιτίθεται η γιγάντια βάτα της δεκαετίας του ’90 μαζί με άλλα κουφά αξεσουάρ της δεκαετίας τύπου αφίσες σε δωμάτια και πετσετάκια σεμεδάκια στις τηλεοράσεις. Τα μοναδικά πράγματα που στέκουν ουσιαστικά ατάραχα κατά γενική ομολογία από τη δεκαετία του ‘90 αναλλοίωτα στον χρόνο είναι το μαλλί της κυρίας Ανδρούλλας Βασιλείου και του κύριου Νίκου Αναστασιάδη!
Πρώτη επιλαχούσα για το στέμμα της βασίλισσας των επαναλήψεων είναι η αγαπημένη παραλία με εξέχον σκηνικό το απόλυτο κόλπο αντιπερισπασμού της μάνας στο θαλασσοδαρμένο παιδί της που λούεται στο νερό ανυποψίαστο, το οποίο κόλπο λαμβάνει χώρα κυρίως την ώρα του φαγητού ή κατά την έξοδο από την παραλία. Το κόλπο αρχίζει να ξεδιπλώνεται όταν η μάνα προσποιείται ότι φεύγει φωνάζοντας στο παιδί της από την ακτή «Φεύγουμε, κοίτα φεύγουμε, εν να μείνεις μόνος/η σου» (η απόσταση μάνας- θάλασσας υποκαθορίζεται από το πόσο ώρα η μάνα στεγνώνει στον ήλιο και από πόσο πρόσφατα έχει πάει κομμωτήριο). Και το παιδί αναστατωμένο, φυσικά, δεν φεύγει, αλλά εξυπηρετεί το θέαμα αποκρινόμενο ουρλιάζοντας «περιμένε, περίμενε αλλό πέντε λεπτά» ή πιο με το πιο σπαρακτικό «όι μάμα, όι μάμα» . Η διάρκεια αυτού του σκηνικού εξαρτάται από το πόσο σκληροπυρηνικοί είναι η μάνα και το παιδί ή από το πόσο πεινάνε. Αν η μάνα είναι δελφίνι σε κάποια φάση βουτά μες το νερό αρπάζει το παιδί αποδεικνύοντας έτσι ότι πάει και το βουνό στο Μωάμεθ και το φέρνει έξω σε ένα walk of shame το οποίο ακούει όλη η παραλία χωρίς να τη νοιάζει ή να την αφορά.
Η δεύτερη επιλαχούσα για το στέμμα των επαναλήψεων είναι η ατάκα «σαν την Κύπρο εν έσιει». Αυτή η ατάκα είναι πολύ ενδεικτική της νοοτροπίας, αλλά επιδεικνύει και ένα χαρακτήρα πολυσχιδή αφού παίζει και εντός και εκτός έδρας. Δηλαδή, είτε κάποιος καίγεται μπροστά σε μια φουκού μεσημέρι στη Λευκωσία είτε βρίσκεται στο Λούβρο, στο Παρίσι, θα πει «σαν την Κύπρο δεν έσιει». Αυτή η ατάκα συμπυκνώνει στο νόημα της μια ολόκληρη φιλοσοφία, τη φιλοσοφία ακριβώς της επανάληψης, της ηττοπάθειας και της άρνησης για το κάθε τι «άλλο». Αυτό το κάτι άλλο όμως κάνει την κάθε μέρα να είναι μοναδική και ανεπανάληπτη για να μπορούμε να δραπετεύουμε από τη βαρεμάρα της επανάληψης και να βλέπουμε την καρδιά του καλοκαιριού με την καρδιά, μια φιλοσοφία που συμπυκνώνει ο μικρός πρίγκιπας που ο εμπνευστής του γεννήθηκε ακριβώς στην καρδιά του καλοκαιριού και ήξερε πολύ καλά ότι «δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια».
