Η μάνα μου, αγαπημένοι, συνταξιούχος του ευμενούς κράτους, κάθε εκλογές, ανεξαρτήτως είδους, βάζει τα κόκκινα και εντάσσεται στο αντάρτικο. Γέννημα θρέμμα κουμμουνισταί παλιάς σχολής (παλαιότερης και από της Αλέκας), διαδίδει με σθένος τα καθέκαστα του κουμμουνισμού.

…Και έρχονται που λέτε οι φετινές ευρωεκλογές. Στολισμένο το σπίτι σαν παρέλαση της 1ης Μάιου, με σημαίες και λάβαρα εορταστικά, η μάνα μου να ακούει τις ειδήσεις στη διαπασών και ο πατέρας μου, ήπια δεξιά φιγούρα, να μουρμουρίζει τον κατάλογο λαθών της πρώην αριστερής διακυβέρνησης. Μόνος του τα λέει, μόνος του τα ακούει, γιατί αν τον ακούσει ο ιεραπόστολος του Λένιν (η μάνα μου δηλαδή), μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Καθόμαστε που λέτε αγαπημένοι μου στο τραπέζι για το μεσημεριανό, που πιο πολύ με τραπέζι διαπραγματεύσεων έμοιαζε. Την κόβω την μάνα μου να με κοιτάζει με το βλέμμα το λοξό, αυτό που περιμένεις τον άλλον να σε ρωτήσει τι τρέχει, και την ρωτάω εγώ πρώτη (μη της δώσω και την ευχαρίστηση): τι τρέχει ρε μάνα; Τίποτα, λέει. Κόβω την κουβέντα μαχαίρι. Και συνεχίζει αυτή, χωρίς εξουσιοδότηση εννοείται, ελπίζω να ψψψψήφισες (τόσο έντονο ήταν το ψ που κυριολεκτικά νόμιζα ότι κρατούσε ψεκαστήρα). Όχι, της λέω και σκουπίζομαι. Μα το θεό αγαπημένοι μου, προς στιγμήν τη χάσαμε τη μάνα…προς στιγμήν όμως, μετά ανεστήθη σαν τον Λάζαρο, και επανήλθε δριμύτερη. Τι εννοείς δεν ψψψψήφισες; Το δικό μου το παιδί ανενεργό; Έτσι σε μεγάλωσε η μάνα σου (ο πατέρας ανύπαρκτος εννοείται);

Παίρνω βαθιά ανάσα αγαπημένοι μου και σαν έτοιμη από καιρό της απαντώ: και ποιον να ψηφίσω ρε μάνα δηλαδή; Να πάω αριστερά, που τόσα χρόνια αντιπολίτευση ούτε αυτό δεν ξέρει να κάνει; Που ό,τι μαντάρα και να κάνει η δεξιά διακυβέρνηση στην παρούσα, αυτή αναμοχλεύει τα λάθη του παρελθόντος; Το πραξικόπημα φταίει ας πούμε που η δημόσια παιδεία εξασθενεί και ανθίζει η ιδιωτική ή το πραξικόπημα φταίει που το ρουσφέτι δίνει και παίρνει. Ε, νισάφι πια! Κατάντησε η αριστερά της Κύπρου Παπαλάμπρενα. Ναι, ναι, τώρα που το σκέφτομαι θα πάω με τους κεντρώους, αυτούς που τους χάνεις που τους βρίσκεις, πάντα εξουσία. Δεξιά διακυβέρνηση, αριστερή διακυβέρνηση, φιγουράρουν πάντα με το νικητή. Ποιος τα χέζει μωρέ τα ιδανικά και τις αξίες, τη καρεκλίτσα μου να ‘χω. Τι να πω τώρα για τη δεξιά, τόσα χρόνια εξουσία εδραιώθηκαν, ξέρουν καλά τα κατατόπια. Καπιταλισμός και πάλι καπιταλισμός. Όλα ιδιωτικά! Ας επιβιώσει ο καλύτερος. Γιατί με τη δεξιά είναι ρε παιδί μου θέμα επιβίωσης. Τα άκρα δε, ούτε που θα τα πιάσω στο στόμα μου μεσημεριάτικα.

Παγοκολόνα η μάνα μου. Ο πατέρας μου, μου κρυφογελούσε, μη μας δει η Γκεστάπο και αγριέψει. Και συνέχισα αφού πήρα φόρα. Και να σου πω και κάτι ρε μάνα, της λέω. Ξενέρωσα! Κουράστηκα με όλα αυτά τα αναχρονιστικά. Αφού δεν ταιριάζουν οι γενιές πώς να το κάνουμε. Μεγαλώσατε πια, ξεκουμπιστείτε επιτέλους (απ’ τα πολιτικά δρώμενα εννοώ, μην εξαγριώσω τα ΚΑΠΗ).

H συζήτηση έλαβε τέλος κάπως έτσι: η μάνα μου να κατεβάζει τα μούτρα της και να φεύγει απ’ το δωμάτιο με την πίκρα του μη αναγνωρισμένου επαναστάτη. Τους ξέρουμε τους αγώνες σας ρε μάνα, αφήστε μας τώρα να κάνουμε τους δικούς μας.

Και δεν είναι αγαπημένοι μου ότι με βολεύει η αδράνεια ή ότι δεν θέλω να γράψω και εγώ την ιστορία με την ψήφο μου. Είναι που τίποτα δεν με αντιπροσωπεύει και ότι ξέφτισε η εμπιστοσύνη. Δημοκρατία έχουμε; Γιατί συμπεριφέρονται όλοι οι πολιτικάντιδες σαν βασιλιάδες, με σειρά διαδοχής των πολιτικών θρόνων στα παιδιά τους; Μη τυχόν και το νοθεύσουμε το σύστημα με ξένους;

Βρες λες να κάνουμε κίνημα, εμείς, των γάτων οι καρποί ή θα μας κυνηγήσουν λυσσαλέα τα καθαρόαιμα σκυλιά της βουλής;

Εις το επανιδείν,

Συννεφιασμένη Κυριακή