35 χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου είχε βραβευτεί για την ερμηνεία της στην Μανταλένα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβαίνει ξανά στη σκηνή του 36ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1995 και έρχεται αντιμέτωπη με κάποιες αποδοκιμασίες από το κοινό.

Η τότε παρουσιάστρια της βραδιάς, η ηθοποιός Θέμις Μπαζάκα, καλεί στην σκηνή μια ηθοποιό που συνέδεε την καλλιτεχνική της πορεία με την ιστορία του Φεστιβάλ, την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Αλίκη ανεβαίνει στην σκηνή και έρχεται αντιμέτωπη με αρκετές αποδοκιμασίες από τον β’ εξώστη.

Η ηθοποιός δεν χάνει την ψυχραιμία της, παίρνει μερικές ανάσες, κοιτάει στα μάτια όσους την αποδοκιμάζουν και τους απαντάει μοναδικά και πάντα με χαμόγελο:

Από που ακουγόταν οι αποδοκιμασίες;

Οι αντιδράσεις προέρχονταν από τον βήτα εξώστη, ο οποίος πάντα ήταν και ο πιο παρεμβατικός. Ως βήτα εξώστης χαρακτηριζόταν η δυναμική παρουσία των νέων που παρακολουθούσαν τις προβολές των διαγωνιζόμενων ταινιών από το δεύτερο εξώστη του θεάτρου, ασκώντας ταυτόχρονα έντονη κριτική στις ταινίες που είχαν προβληθεί. Αξίζει να αναφερθεί ότι η δυναμική και η έντονη επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία των ταινιών επηρέαζε πολλές φορές τις κριτικές επιτροπές ενώ πολλοί κριτικοί ταινιών συμπεριλάμβαναν τις αντιδράσεις στα γραπτά τους.

Στις αρχές ο βήτα εξώστης, λόγω και του φθηνού εισιτηρίου, συγκέντρωνε φοιτητές και μαθητές που αγαπούσαν τον κινηματογράφο. Με το πέρασμα των χρόνων όμως και όταν ο εξώστης μεταμορφώθηκε σε κέντρο λήψης αποφάσεων για την τύχη μιας ταινίας, προσέλκυσε όλους εκείνους που ήθελαν να εκφράσουν την άποψή τους για τις ταινίες. Κάπως έτσι ο βήτα εξώστης κατέληξε να γίνει κάτι μεταξύ τρολ και ρυθμιστή του Φεστιβάλ.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στα mikropragmata.lifo.gr/Άρης Δημοκίδης