Αν αυτή η συζήτηση γινόταν τη δεκαετία του 60’, για παράδειγμα, όπου «άδρωπος» ήταν κατεξοχήν ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, τότε θα αναλύαμε τα δεδομένα από άλλη σκοπιά και με άλλο υπόβαθρο.
50 χρόνια μετά, ωστόσο, σε μία κοινωνία εξελιγμένη, παγκοσμιοποιημένη γεμάτη με heaters και coolers, το να ταυτίζεται η σωστή ανθρώπινη συμπεριφορά ως «αντρίκια» είναι τουλάχιστον… άτοπο.
Τι σημαίνει «αντρίκια» συμπεριφορά και τι υπονοεί η μη «αντρίκια»; Αναρωτιέται εύλογα κάποιος. Δηλαδή εγώ εάν συμπεριφερθώ διαφορετικά, δεν είμαι αρκετά άντρας; Η συμπεριφορά μου θα χαρακτηρίζεται ως «γυναικεία»; Και πού είναι το κακό; Το κακό, βεβαίως, είναι πιο προφανές και από τον τρούλο της ρωσικής εκκλησίας στο Επισκοπειό.
Ας μας εξηγήσει κάποιος ειδικός πως ακριβώς ευαισθητοποιείς έναν άντρα/αγόρι/άνθρωπο σε ένα θέμα τόσο σοβαρό και μείζων –ειδικά για την Κύπρο- όπως η κακοποίηση γυναικών, όταν επί της ουσίας του δημιουργείς ένα κάδρο γεμάτο φαλλοκρατικά μηνύματα και έννοιες.
Πρόσφατα η Κύπρος έγινε μάρτυρας μιας τέτοιας φαλλοκρατικής συμπεριφοράς, από έναν άντρα που θεωρούσε πως οι γυναίκες είναι κτήμα του γι’ αυτό είχε το δικαίωμα να τις εκμεταλλεύεται σεξουαλικά και μετά να τις σκοτώνει και να τις πετάει σαν σακιά. Αυτός δεν ένιωθε πως φερόταν «αντρίκια» άραγε, όταν επέβαλλε την μυϊκή και όποια άλλη κυριαρχία θεωρούσε πως είχε απέναντι σε γυναίκες που τον πίστεψαν;
Ποιο είναι λοιπόν το αντίθετο του φέρομαι «αντρίκια»; Απάντηση δεν έχω πάρει ακόμη και ας το βασανίζω εδώ και ώρες, μέρες και μήνες.
Μια κοινωνία κολλημένη σε εποχές σκοτεινές και περίεργες που αν με ρωτάτε είναι χειρότερες από εκείνες του 60’, του 70’ ή του 80’ γιατί τότε είχαν δικαιολογία την άγνοια και τη γενικότερη αποδοχή μιας επικρατούσας κατάστασης. Σήμερα, όμως;
Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με «αντρίκιες» συμπεριφορές συντρόφων/συζύγων/αδελφών που σκοτώνουν, βιάζουν και κακοποιούν τις «γυναίκες τους» γιατί αυτές αποφάσισαν να μην τους ανήκουν πλέον. Και αυτό θίγει τον «ανδρισμό» τους, τον οποίο επιχειρούν να επιβεβαιώσουν με άλλους τρόπους, πιο άμεσους, πιο αποτελεσματικούς, πιο δραστικούς. Άλλωστε κάτι θα έκανε κι αυτή για να τον προκάλεσε. Σωστά;
Είμαι σίγουρος πλέον, πως ο άντρας στην Κύπρο εξακολουθεί να είναι ένα παρεξηγημένο ον. Ένα πλάσμα που η κοινωνία απαιτεί από αυτόν να είναι σκληρός, δύσκολος, να διεκδικεί την ιδιοκτησία του με ρόπαλα και φωνές. Να βρίζει και να λύνει τις διαφορές του με βία. Αυτό πιστεύει ακόμη και σήμερα αυτή η κοινωνία και αυτό βγαίνει –με κάθε τρόπο- προς τα έξω.
«Αν κάποια στιγμή αποφασίσετε να ζητήσετε συγνώμη, κάμετέ το στους ίδιους τους άντρες. Σε τζεινους που ευτυχώς δεν φέρονται «αντρίκια» στις γυναίκες τζαι που ένιωσαν να προσβάλλονται που τον τρόπο που τους φαντάζεστε». Από μία φίλη στο Facebook.
