Δυσκολεύομαι να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά. Σβήνω και γράφω συνεχώς. Οι προτάσεις που σχηματίζονται μου μοιάζουν λίγες, γελοίες, ανούσιες. Τι άλλο να πεις που δεν έχει ειπωθεί;

Οργή. Ναι οργή. Αυτό το συναίσθημα με κατακλύζει κάθε φορά που τους ακούω να μιλάνε για έρευνες, για ευθύνες, για τα «ειλικρινή τους συλλυπητήρια» και τη «βαθιά τους θλίψη».

Παιδιά ανήλικα, παιδιά ενήλικα, παιδιά στην εφηβεία. Παιδιά που χάνονται γιατί πιστεύουν πως έτσι θα ξαναβρουν τον εαυτό τους, την αθωότητά που τους κλέψαμε όλοι εμείς οι άφρονες με την αδιαφορία και τη ρουτίνα μας. Παιδιά.

12 χρόνια, λέει, οι υπηρεσίες γνώριζαν για την υπόθεση του Στυλιανού. Δεκάδες καταγγελίες στην αστυνομία. Μα τίποτα. Η συνέχεια στο νεκροτομείο και στους τίτλους ειδήσεων. Συγκλονισμένη δηλώνει η κοινωνία, τα υπουργεία, το κράτος, τα ΜΜΕ. Θα φτάσει στο μαχαίρι στο κόκαλο λέει η Υπουργός.

Στο κόκαλο ναι. Αφού σάρκα δεν έχει μείνει για να διαπεράσει το μαχαίρι. Τη φάγαμε στην προσπάθειά μας να χτίσουμε την ανάπτυξη, την ευμάρεια. Κάψαμε το λίπος μας για να φτιάξουμε νούμερα και να παρουσιάσουμε εκθέσεις, κερδίζοντας θετικές αξιολογήσεις.

Τα άλλα δύο παιδιά τα πήραν οι Κοινωνικές Υπηρεσίες. Τα έσωσαν πριν βρεθούν κι αυτά πεταμένα σε κάποιο χωράφι χωρίς ψηλό συντελεστή δόμησης. Άλλες τόσες υποθέσεις κακοποιημένων ανηλίκων εκκρεμούν χωρίς να έχουν αντίκρισμα, αυτό άκουσα στο ρεπορτάζ στην τηλεόραση.

«Θα τα φτιάξουμε όλα», είπε. «Δώστε μας πίστωση χρόνου» παρακάλεσε.

Σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων προσπαθούσαμε να καταλάβουμε που χαθήκαμε οι Κύπριοι στα χρόνια και γίναμε τόσο λίγοι. Μα πάντα λίγοι ήμασταν τελικά. Μόνο που το κρύβαμε καλά, πρώτα κάτω από την βράκα και ύστερα κάτω από τα ακριβά μας παντελόνια.

Τα παιδιά μας ΡΕ. Προσέξτε τα παιδιά μας….