Γράφει ο Ιάσωνας Ιάσωνος

Ποια είναι η ιδανική επανάσταση και ποιος ο τέλειος επαναστάτης; Όχι, το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, ας αναλογιστούμε.

Έχουμε μάθει να σχολιάζουμε τα πάντα με ευκολία, αλλά συνήθως κρίνουμε κατά το δοκούν.

Λέμε, αυτός δεν είναι πρότυπο, λες και υπάρχει ένα τυποποιημένο μοντέλο που μπαίνει στη φωτοτυπική και βγάζει τις τέλειες κόπιες.

Λέμε, αυτός που μιλά είναι έτσι ή έχει το τάδε πρόβλημα, λες και πρέπει να βγάζουμε δελτίο υγείας, να κάνουμε ψυχολογικό τεστ και φουλ τσεκάπ πριν ανοίξουμε το στόμα μας να πούμε μια κουβέντα.

Οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που θεωρούμε ως κανονικό, το κατακρίνουμε, το βάζουμε σε απόσταση ασφαλείας, το απορρίπτουμε.

Επίσης, πολλές φορές, σκίζουμε τα ιμάτιά μας απαιτώντας από όλους να υποστηρίξουν το δικό μας διαφορετικό, αλλά όχι για οποιοδήποτε άλλο διαφορετικό, αφού ως γνωστό μόνο η δική μας διαφορετικότητα χρήζει προστασίας.

Οτιδήποτε δεν μπορούμε να το φτάσουμε, να το κατανοήσουμε, να το αφομοιώσουμε, το βαφτίζουμε κάπως, το δαιμονοποιούμε, ενίοτε αναπτύσσουμε θεωρίες συνομωσίας γύρω από αυτό.

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι περίεργο ον. Έτοιμος να κατασπαράξει κάτι που δεν καταλαβαίνει, που νομίζει πως αποτελεί απειλή γι’ αυτόν, αλλά συνάμα είναι πάντα έτοιμος να κάνει κωλοτούμπα και να χειροκροτήσει αν συνειδητοποιήσει πως είτε (μπορεί να) έχει προσωπικό συμφέρον είτε μπορεί να περιθωριοποιηθεί αν δεν το κάνει.

Περίεργες οι εποχές για επαναστάσεις. Πάντα ήταν, φυσικά.

Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως «ο δρόμος του επαναστάτη είναι μοναδικός και… μοναχικός», όπως είχε πει και ο σπουδαίος Χρόνης Μίσσιος.