Η παράσταση ήταν συγκλονιστική και η ερμηνεία του Σερβετάλη… απλά χωρίς λόγια.

Ώρα 11.15μμ, επιστροφή στο σπίτι μου, λίγο πριν τη βραδινή απαγόρευση στην Αθήνα της Covid εποχής... Περπατώντας λοιπόν την αγαπημένη μου διαδρομή από το Θησείο, την Αρεοπαγίτου με κατεύθυνση τη Βεΐκου, οι σκέψεις μου έδιναν μάχη: μια μάχη που έψαχνε απελπισμένα νικητή και απονομή «δικαιοσύνης», μεταξύ της ανάλυσης των μηνυμάτων της παράστασης, δηλαδή τη μεταμόρφωση των ανθρώπων σε άβουλα καταστροφικά όντα που σκοτώνουν και εκμηδενίζουν το όνειρο για μια κοινωνική ελευθερία και δημιουργία ΚΑΙ της πραγματικότητας του 2020, με τον Covid-19, τον Ερντογάν, τα γεγονότα στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Χιλή, τον Τραμπ, τις εκλογές, το περιβάλλον, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την απληστία, την απομόνωση, τη μοναξιά... θα έλεγε κανείς τη νέα βαρβαρότητα, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε.

Μήπως έχουμε μεταμορφωθεί ή μεταμορφωνόμαστε τελικά σε κάτι που δεν αναγνωρίζουμε τι είναι; Μήπως δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο και να θέλουμε να το πιστέψουμε; Μήπως είμαστε σκλάβοι σε διάφορες πολιτικές ιδεολογίες; Στα διάφορα τρεντς της εποχής; Στα «εγώ» μας; Στην απληστία; Μήπως είμαστε πιόνια των κοινωνικών μέσων που μας κυριαρχούν και μας καθοδηγούν είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε; Ή απολαμβάνουμε ψευτοφιλοσοφίες διαφόρων φιλοσόφων που φυτρώνουν σαν μανιτάρια;

Οι τελευταίοι μήνες θα έλεγα ήταν και οι πιο έντονοι των 41 μου χρόνων. Οι αλλαγές με αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι τόσο έντονες που το ξανθό μου μυαλό δεν τις ελέγχει πλέον και ξαφνικά βρίσκομαι σε μια απομόνωση που θεωρώ κανονική... Δεν θα αναλύσω τι θεωρώ κανονικό και τι όχι, όπως και δεν θα σχολιάσω τη δύναμη και την επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που είναι και όλο πιο έντονη σε εμάς τους ανθρώπους με τον ψευτόκοσμό τους. Αυτό μπορείτε να το ψάξετε και μόνοι σας μέσα απο το υπέροχο «the social dilemma» στο Netflix, και θα εισηγηθώ να το δείτε χωρίς το κινητό δίπλα σας. Εγώ προσπάθησα, μετά βίας, να το κρατήσω κλειστό, δύσκολο φυσικά καθώς το αναζητούσα κατά τη διαρκεία του ντοκιμαντέρ για να ψάξω όλα όσα έβλεπα. Κουφό, αλλά βλέπετε είναι η εξάρτησή μου και το αποδέχομαι: Να ψάχνω ό,τι διαβάζω και ό,τι βλέπω -μπας και είναι αλήθεια, μπας και είναι ψέμα.

Παρακολουθώντας, παράλληλα, και διάφορα κινήματα και θεωρίες, αυτό που με ξαφνιάζει είναι η ευκολία που ο κόσμος παρασύρεται σε αυτά. Το πόσο εύκολα οι άνθρωποι αφήνουν τον εαυτό τους να κατακτηθεί από μια ιδέα, ένα καινούργιο δόγμα, μια πολιτική, μια θεωρία... Είναι πραγματικά απίστευτο! Είναι λες και ψάχνουμε να υποτάξουμε την ελευθερία μας σε ένα σύστημα που θα μας καθοδηγεί ή θα δικαιολογεί τα πάντα γύρω μας.

Τελευταία οι στίχοι του Παύλου Παυλίδη από το τραγούδι «Η νέα βαρβαρότητα» στριφογυρίζουν συχνά στο μυαλό μου...

Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά

θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε

και οι παγίδες που μας στήσατε.

Θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά

δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας

είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η υποβάθμιση της δικής μας ελευθερίας.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η έλλειψη ρομαντισμού.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η υπόκλιση στα κοινωνικά μέσα.

Η νέα βαρβαρότητα είναι το κλείδωμα του πολιτισμού.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η σκέψη ότι καλύτερες μέρες θα έρθουν σύντομα.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η αποδοχή της νέας βαρβαρότητας.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η απληστία.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η έλλειψη παιδείας.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η δίψα μας για τελειότητα.

Η νέα βαρβαρότητα είναι όταν η σελίδα ενός διάσημου σκύλου στο instagram έχει περισσότερους followers από μια πραγματική φωτογραφία με πρόσφυγες που ψάχνουν την γη τους.

Η νέα βαρβαρότητα είναι η ότι δεν είναι καν νέα αλλά πάντα υπήρχε, αφού κοιτάζοντας την ιστορία πάντα παλεύουμε για να δεχθούμε τα ίδια πράγματα, τα ίδια γεγονότα.

Δεν είμαι απαισιόδοξη, εξάλλου ποτέ δεν ήμουν, απλώς τελευταία νοιώθω ότι χάνω την ελευθερία μου και παράλληλα πιστεύω ότι κάπου υπάρχει και η πραγματική ελευθερία. Αλλά, τώρα τι να πω, τώρα ξεκινά το δικό μου ταξίδι στην αναζήτησή της. Θα δούμε...