Του Λευτέρη Ελευθερίου
Το 2020 σίγουρα δεν ήταν μια αναμενόμενη χρονιά… Το 2020 αδιαμφισβήτητα, άλλαξε άρδην τις ζωές, την καθημερινότητα και τις συνήθειες μας. Πολλά απ’ αυτά τα οποία θεωρούσαμε, ως δεδομένα, έγιναν πλέον υπό προϋποθέσεις και περιορισμούς ενώ ατομικές ελευθερίες θυσιάστηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης με έναν αόρατο εχθρό. Μια χρονιά λοιπόν πολύ διαφορετική, που όλοι θέλουμε να διαγράψουμε από τα ημερολόγια μας, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μια χρονιά που δοκίμασε την υπομονή, τις αντοχές και τα όρια όλων μας και του καθενός ξεχωριστά.
Το 2020 μπορεί να άλλαξε πολλά, αλλά στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις αποχρώσεις του γκρίζου, ίσως κρύβεται και η πραγματική ουσία. Ίσως κάπου εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τη σημασία της φετινής χρονιάς και τι πρέπει να κρατήσουμε από μια χρονιά που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να έχει τίποτα καλό να μας δώσει. Σαφώς δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε ή αγνοήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις και συνέπειες… Αν όμως δούμε τα πράγματα μέσα από μια διαφορετική σκοπιά, μπορούμε ίσως να πούμε πως το 2020 δεν ήταν μια τόσο άσχημη χρονιά, και πως η κανονικότητα στην οποία τόσο πολύ λαχταρούμε να επιστρέψουμε, να μην είναι τόσο κανονική τελικά.
Η φετινή χρόνια ήρθε και αντιτάχθηκε σε ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής πρεσβεύει. Σε μια κοινωνία που κυριαρχεί ο υλισμός, το 2020 ήρθε για να μας θυμίσει ότι τα υλικά αγαθά δεν έχουν τόση σημασία τελικά. Σε μια κοινωνία που η τεχνολογία έχει αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή και το συναίσθημα το 2020 ήρθε και μας έκανε να λησμονήσουμε μια απλή χειραψία, και μια ζεστή αγκαλιά.
Σε έναν κόσμο που διψάμε για να μοιραστούμε χαρούμενες εικόνες μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το 2020 μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά μια απλή βόλτα με ένα καφέ στο χέρι είναι πιο πολύτιμη από ένα εντυπωσιακό story και ας είναι μια μικρή σταγόνα. Η φετινή χρονιά ήρθε, λοιπόν, για να μας κάνει να αντιληφθούμε πως έχουμε πλέον γίνει σκλάβοι του φαίνεσθαι και έχουμε ξεχάσει το είναι.
Η φετινή χρονιά ήρθε και συντάραξε συθέμελα τα θεμέλια της σημερινής ουτοπίας στην οποία έχουμε βουλιάξει. Η φετινή χρονιά μάς πρόσφερε μια απαραίτητη ανάσα για να αναλογιστούμε και να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, την αληθινή πραγματικότητα για την οποία αξίζει να παλέψουμε.
Φέτος δεν υπήρξε η δυνατότητα για ταξίδια και ξέγνοιαστες διακοπές. Υπήρξε όμως πολύς χρόνος τον οποίο μπορέσαμε να μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Χρόνος πολύτιμος που θα είχαμε αλλιώς σπαταλήσει άσκοπα ικανοποιώντας κάποια ασήμαντη καταναλωτική μανία. Η φετινή χρονιά ήρθε και απαίτησέ να νοιαστούμε πρωτίστως για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που συχνά τους ξεχνάμε. Τα άτομα αυτά, της τρίτης ηλικίας, που πολλές φορές κλείνουν ένα κύκλο ζωής στο περιθώριο… Η φετινή χρονιά ίσως μας απέδειξε ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για μας, αυτοί που σήκωσαν το ακουστικό εν μέσω ενός lock down, για να ρωτήσουν αν είμαστε καλά.
Κάποιοί από εμάς φέτος ίσως πέρασαν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα μακριά από τις οικογένειες τους και ίσως κατάλαβαν πως τα βαρετά οικογενειακά τραπέζια που όλοι βαριόμαστε να μην είναι τόσο βαρετά. Ακόμα, η φετινή χρονιά μας δίδαξε ότι σε μια καθημερινότητα που είχαμε συνηθίσει να ζούμε σε γοργούς ρυθμούς, καταφέραμε να εκπληρώσουμε τους ίδιους στόχους με ένα πιο χάλαρο τέμπο.
Φέτος σε μια κοινωνία που μας ενδιαφέρει να θρέψουμε τις επιθυμίες του εγώ μας, μας ζητήθηκε να σκεφτούμε το κοινό καλό και να αγωνιστούμε για το σύνολο, να προχωρήσουμε μαζί για ένα κοινό σκοπό. Το 2020 ίσως μας έκανε να νοιώσουμε λίγο πιο ίσοι, και να συνειδητοποιήσουμε ότι πλούσιοι και φτωχοί, έχουν όλοι την ίδια μοίρα μπροστά σε ένα σύστημα υγείας το οποίο έχει γονατίσει…
Μάθημα ζωής… Αυτό ήταν το 2020..μια ωδή στην ατομική ελευθερία, στην καθημερινή απλότητα.. στις μικρές χαρές που θεωρούμε δεδομένες και που ίσως να μην είναι τελικά. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η νέα χρονιά θα φέρει καλύτερες μέρες και θα μπορέσουμε να κάνουμε όλα όσα φέτος στερηθήκαμε.
Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας τη φετινή χρονιά, όχι όμως σαν μια ασήμαντη παρένθεση, αλλά σαν ένα μεγάλο κεφάλαιο το οποίο μας έχει διδάξει και θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε πίσω στην κανονικότητα πιο ουσιαστικά, πιο αληθινά και πιο ανθρώπινα.