Και όμως, είμαστε ακόμα εδώ -καραντίνα, μέρος 2ο, Αθήνα.

Αυτή τη φορά είναι όλα πιο μονότονα και πιο θαμπά. Ο κόσμος βαρεμένος, με ένα βλέμμα αβεβαιότητας, να παρακολουθεί τις εξελίξεις.

Όταν τον Μάρτιο μάς ανακοίνωσαν ότι μπαίνουμε σε καραντίνα ψιλοπανικοβληθήκαμε... Δεν γνωρίζαμε τι γίνεται καλά καλά.... κλειστήκαμε στο σπίτι μας και παρακολουθούσαμε τη ζωή να κυλά μέσα από μια οθόνη... Παίζαμε μουσική στα μπαλκόνια, τραγουδούσαμε τραγούδια του αγαπημένου μου Morrissey, ανακαλύψαμε το Zoom και μιλούσαμε με τις ώρες με τους δικούς μας ανθρώπους, πίναμε ποτό ή καφέ μπροστά από τις οθόνες μας.

Ξεκινήσαμε τρέξιμο, περπάτημα, ποδηλασία, κάναμε μαραθώνιο ταινιών/ σειρών και πολλά άλλα... Παραδοθήκαμε στη μοναξιά μας και στην καραντίνα και μας παρηγορούσε το γεγονός ότι δεν ήμασταν μόνοι σε όλο αυτό αλλά το μοιραζόμασταν με εκατομμύρια κόσμο.

Η πρώτη καραντίνα, αν και τραγική, είχε έναν ρομαντισμό. Το μέρος βήτα δεν το αντέχω... Δεν ξέρω αν είναι για το καλό μας ή όχι... αλλά γενικά δεν παλεύεται. Και δεν είναι ούτε θέμα κλεισίματος στο σπίτι, ούτε θέμα στέρησης ελευθερίας. Κουράστηκα να ακούω «τα πράγματα δεν έχουν την ίδια αξία όπως παλιά», «ατέλειωτος εφιάλτης», «ο ΠΟΥ προειδοποιεί»... Κουράστηκα την αβεβαιότητα, κουράστηκα να μην έχουμε κανένα νέο στις ζωές μας, βαθέθηκα τη φλατ αυτή περίοδο, βαρέθηκα να είναι όλα σε παύση, βαρέθηκα να ακούω κακές ειδήσεις.

Μου λείπει πάρα πολύ η ζωή εκτός σπιτιού. Την Αθήνα δεν τη γνώριζα και την έμαθα μέσα από την καραντίνα... Την πόλη αυτή την αγάπησα έστω και χωρίς κόσμο. Τώρα, όμως, θέλω κόσμο, θέλω να γνωρίσω τους Αθηναίους, θέλω να πάω σε συναυλίες, θέλω να ακούσω μουσική χαμένη μέσα στο πλήθος, θέλω να γυρίζω στα μπαρς (που δεν τα χορταίνω) και ποτέ δεν θα τα χορτάσω, αφού μου αρέσουν! Θέλω να δω εκθέσεις, θέλω να χαθώ στα μουσεία.

Θέλω να μοιράζομαι στιγμές με αγνώστους, θέλω εμπειρίες ζωντανές, θέλω τρέλα, θέλω μαγεία, θέλω αγάπη... Και αυτές τις στιγμές δεν τις βρίσκεις ούτε σπίτι ούτε πίσω από μια οθόνη.

Ο Covid άλλαξε αρκετά πράγματα στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, στη δουλειά μου και στον τρόπο σκέψης μου. Δεν με έκανε να δώσω σημασία στα μικρά πράγματα ούτε να εκτιμήσω κάποιες καταστάσεις! ΟΧΙ, γιατί αυτά τα εκτιμούσα από πάντα, όπως και τους ανθρώπους, την οικογένεια και τους φίλους μου, αλλά και τις μικρές στιγμές και ότι άλλο ερχόταν στην ζωή μου.

Όσο για την υγεία… Καλά, πλάκα μου κάνετε; Πότε η υγεία δεν ήταν σημαντική για να την εκτιμήσω περισσότερο τώρα;

Ο Covid θα έλεγα ότι με έκανε να είμαι αδιάφορη με την έννοια του «και τι;». Και για πρώτη φορά η λέξη «σικιμέ» έχει αξία. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Και όπως λέει και ένα τραγούδι «is that all there is?». Και σοβαρά, is that all there is ? Is that all there is to life? Σίγουρα όχι.

Τελευταία γυρίζει στο μυαλό μου όλο και πιο έντονα η Νέα Υόρκη, είναι λες και η πόλη με καλεί... Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως εκεί να είναι και ο επόμενός μου σταθμός, μπορεί και όχι. Αλλά και πάλι «και τι έγινε;».



*Φωτογραφίες: i_am_ele_na