Καλά θα κάνουμε και θα μείνουμε σπίτι. Και ελπίζω αυτό να έχει εμπεδωθεί και να εφαρμοστεί στον βαθμό του δυνατού, από όλους. Μένουμε σπίτι γιατί έχουμε ενσυναίσθηση του τι πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε στον «πόλεμο» που έχει κηρυχθεί κατά του ίου.

Ναι, περιορίζουμε τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις και τις εξόδους ως μέτρο αντιμετώπισης της κατάστασης. Κατανοητό, αντιληπτό, σοφό και, ελπίζουμε, αποτελεσματικό.

Κάτι μου λείπει όμως από το «μένουμε σπίτι». Κάτι που θα κάνει ξεκάθαρo σε όλους πως αυτό αφορά μόνο μετρική απόσταση και πως δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για κοινωνική αποστασιοποίηση, ούτε ως δικαιολογία για αντικοινωνικότητα και κοινωνική απάθεια.

Η σωματική απουσία θα πρέπει να ενδυναμώσει την ψυχική παρουσία. Θα πρέπει, όπως έχουμε κάνει ξανά, να μείνουμε κοντά ο ένας στον άλλον και αν χρειαστεί να έρθουμε και πιο κοντά. Ως αντίβαρο στον περιορισμό της κοινωνικής μας δραστηριότητας θα πρέπει να αυξήσουμε το αίσθημα της κοινωνικής μας αλληλεγγύης.

Μένουμε κοντά στο γυμναστήριο μας, που χθες αναγκάστηκε να κατεβάσει ρολά, στο μπαρ που συχνάζουμε και που χθες δεν άνοιξε, στην καφετέρια που πάμε παρέα και τώρα έσβησε τις μηχανές. Και μένουμε κοντά τους έχοντας ανοιχτά μάτια και αυτιά στα μέτρα οικονομικής ανακούφισης επιχειρήσεων που θα ανακοινωθούν από την προεδρία, ώστε να τους τα επικοινωνήσουμε και να τους βοηθήσουμε να τα εξασφαλίσουν.

Τους στηρίζουμε ψυχολογικά και ο καθένας, από το μετερίζι του, θέτει εαυτόν όσο μπορεί στην υπηρεσία τους. Με τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, ώστε να ανακάμψουν σύντομα, όταν όλο αυτό με το καλό και γρήγορα ευελπιστούμε, τελειώσει.

Μένουμε σπίτι δε σημαίνει πως μένουμε και επαγγελματικά αδρανείς. Μένουμε κοντά στις επιχειρήσεις που μας εργοδοτούν, δεν είμαστε σε διακοπές. Ίσα ίσα που τώρα πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας, να βρούμε τρόπο να γίνεται η δουλειά μας καλύτερα, να γίνουμε πιο εφευρετικοί και να συνεννοούμαστε εκ του μακρόθεν ώστε να κρατήσουμε την οικονομία σε κίνηση.

Συνεχίζουμε απρόσκοπτα και σκεφτόμαστε από τώρα και όχι κατόπιν εορτής, τις πιθανές συνέπειες που μπορεί αύριο-μεθαύριο να κληθούν να αντιμετωπίσουν, ώστε να είμαστε χρήσιμοι, να έχουμε προτάσεις και λύσεις ακόμα και στα πιο extreme σενάρια. Αν αυτό μας ζητηθεί. Έτσι ίσως καταφέρουμε να ελαχιστοποιήσουμε τον αντίκτυπό τους. Από τώρα, ναι. Όχι αύριο. Τώρα. Για να μη δούμε ποτέ ξανά κοινωνικά παντοπωλεία, εράνους, ανεργία, οικονομική κρίση.

Μένουμε κοντά και στηρίζουμε το κράτος και τις υπηρεσίες υγείας. Δεν χρειάζεται να τα ρίξουμε όλα πάνω του και μετά να ζητάμε και τα ρέστα. Έχουμε απόλυτη προσωπική ευθύνη να βοηθήσουμε. Είμαστε συνυπεύθυνοι, είναι και δική μας υπόθεση το πόσο γρήγορα θα ξεμπερδεύουμε με αυτό. Δεν μας νοιάζει μόνο η πάρτη μας, δεν μετατρέπουμε το σπίτι μας σε παράρτημα φαρμακείου, έτσι, για τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Υπάρχουν άλλοι που τα χρειάζονται περισσότερο. Δεν εξαντλούμε τα αποθέματα, όταν για εμάς είναι αχρείαστα. Ακούμε τους ειδικούς γιατί δεν τα ξέρουμε όλα, περιοριζόμαστε και προσέχουμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον λίγο περισσότερο και στην οδική μας συμπεριφορά. Γενικά προσέχουμε στο δρόμο. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται τα νοσοκομεία είναι μεγαλύτερο όγκο εργασίας.

Αν είσαι τυχερός και δεν ανήκεις στις ευπαθείς ομάδες, δε σημαίνει πως δεν έχεις την έγνοια τους. Τυχερός είσαι που δεν ανήκεις σε αυτές αλλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση τους, φόρεσε λίγο τα παπούτσια τους και σκέψου πως νιώθουν τώρα, με όλα όσα ακούνε; Τους στηρίζουμε, μένουμε κοντά τους, είμαστε ένα τηλεφώνημα μακριά και βγαίνουμε από το σπίτι τη στιγμή ακριβώς που νιώθουμε πως μας χρειάζονται. Μένουμε και κανένα βράδυ στη μάνα μας, στη γιαγιά και στον παππού, περνάμε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί τους για να τους κάνουμε να νιώσουν την παρουσία μας. Σπίτι ναι, αλλά σπίτι μαζί τους.

Να σκέφτεσαι τα κακά σενάρια αλλά για να σκεφτείς τις λύσεις, όχι για να σπείρεις τον πανικό. Και αν νιώθεις πως σε καταβάλει ο πανικός, πάρε τηλέφωνο, συζήτησε για κάτι άλλο, κάνε καφέ και κάλεσε με να τον πιούμε παρέα. Σπίτι. Ναι, μείνε σπίτι αλλά μην απομακρυνθείς. Για ακόμη μια φορά, όλοι χρειαζόμαστε όλους. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.