Φωτογραφίες: Ραφαήλ Χαραλάμπους


Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε πριν από μερικές ημέρες η Ιταλίδα δημοσιογράφος, Francesca Melandri, στους Γάλλους πολίτες, για να τους προειδοποιήσει για όσα θα έρθουν αν δεν λάβουν έγκαιρα μέτρα και κυρίως αν δεν τα τηρήσουν. Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω κι εγώ με τη σειρά μου σε όλους τους συμπατριώτες μου στην Κύπρο.

Είμαι ο Ραφαήλ Χαραλάμπους και σπουδάζω αρχαιολογία στη Σαρδηνία. Ένα νησί μακριά από τον πυρήνα της επιδημίας. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα στις αρχές Μαρτίου.

Ο Ραφαήλ αποφάσισε να παραμείνει στην Ιταλία, πολύ πριν το κακό γιγαντωθεί και φτάσει στην Κύπρο. Σε πρόσφατη επικοινωνία του με τη CITY, εξέφρασε την επιθυμία να γράψει κάτι για όλα όσα βιώνει το τελευταίο διάστημα εκεί και να προειδοποιήσει παράλληλα όλους τους συμπατριώτες του στην Κύπρο, να προσέξουν για να μη γίνει όλο αυτό ανεξέλεγκτο, όπως στην Ιταλία.

Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ με κάθε δυνατό τρόπο να πείσω φίλους και γνωστούς πως το «Μένουμε Σπίτι» δεν είναι απλώς ένα εύηχο σλόγκαν, αλλά μία οδηγία που πρέπει όλοι να υπακούσουμε. Στην Ιταλία αργήσαμε πολύ να το καταλάβουμε και για περισσότερο από ένα μήνα βιώνουμε τις συνέπειες στο πετσί μας.

Αντιλαμβάνομαι πως πολλούς από εσάς σας έχει κουράσει όλο αυτό, ωστόσο πρέπει να καταλάβετε πως βρίσκεστε ακόμα στην αρχή αυτής της περιπέτειες και αν δεν προσέξετε τώρα, το τέλος θα αργήσει να έρθει και θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

Αν ήσουν στην Ιταλία, πριν ένα μήνα, αυτό που άκουγες παντού ήταν πως όλο αυτό είναι απλώς μια γρίπη και όσα λένε είναι υπερβολές. Ενώ, ανάμεσα στους φοιτητές και τους νέους επικρατούσε μία χαλαρότητα καθώς ο ιός ήταν θανατηφόρος μόνο στις μεγάλες ηλικίες ή σε ευάλωτες ομάδες. Όλα κυλούσαν ομαλά. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Κι όμως, αρχές Μαρτίου η κυβέρνηση κηρύσσει το Μιλάνο «κόκκινη ζώνη» για να περιορίσει τις επαφές και οι κάτοικοι της περιοχής φεύγουν κατά δεκάδες στις δεύτερες κατοικίες τους ή σε σπίτια φίλων και συγγενών σε άλλες περιοχές. Μαζί τους ταξίδεψε και ο ιός και έγινε η διασπορά σε όλη τη χώρα.

Λίγες μέρες μετά, στις 4 Μαρτίου, η ιταλική κυβέρνηση ανακοινώνει τα πρώτα μέτρα αυτοπεριορισμού και κηρύττει την Ιταλία σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», με το πρόβλημα του Μιλάνο να γίνεται εθνικό. Η πρώτη ανακοίνωση, έλεγαν πως θα είχε ισχύ μόλις 15 ημέρες. Ακόμα και τότε, πολλοί από εμάς, θεωρήσαμε πως τα μέτρα ήταν παράλογα και υπερβολικά.

Τις πρώτες μέρες, μάλιστα, ένεκα του καλού καιρού, φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία για πολλούς να πάνε σε παραλίες και δημόσιους χώρους, να απολαύσουν κατά κάποιο τρόπο τις «διακοπές» τους. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Η πραγματικότητα μας διέψευσε λίγες μέρες μετά, όταν τα κρούσματα και οι νεκροί αυξάνονταν με ταχείς ρυθμούς καθημερινά. Οι 15 μέρες εφαρμογής των διαταγμάτων έγιναν ένας μήνας και οι πλέον αισιόδοξοι ελπίζουν πως όλα αυτό θα λήξει αρχές Απριλίου, εάν καταφέρουν να το ελέγξουν. Αλλά ακόμα και με αυτά τα δεδομένα, πολλοί εξακολουθούν να μην τηρούν τις οδηγίες, κάτι που μάλλον θα δώσει παράταση στα αυστηρά μέτρα. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Σήμερα, μετά από 59 χιλιάδες επιβεβαιωμένα κρούσματα και 5.500 χιλιάδες νεκρούς, η Ιταλία βρίσκεται στη χειρότερη φάση της μετά τον Β’ΠΠ. Στη «μακρινή» Σαρδηνία οι ασθενείς ανέρχονται σήμερα στους 332 και οι νεκροί στους 7.

Εδώ και ένα μήνα όλα είναι κλειστά. Ανοιχτά παραμένουν μόνο καταστήματα που προσφέρουν υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, όπως υπεραγορές, περίπτερα και φαρμακεία.

Οι δρόμοι είναι άδειοι, μας απαγορεύεται ακόμη και η φυσική άσκηση σε δημόσιο χώρο. Στα καταστήματα μπαίνουμε μέσα λίγοι κάθε φορά και μας τονίζεται να αγοράζουμε τα απαραίτητα και όχι τεράστιες ποσότητες. Οι λίγοι άνθρωποι που βλέπουμε να κυκλοφορούν για αναγκαίο σκοπό φορούν μάσκες και γάντια. Τα πράγματα είναι σοβαρά.

Τα μέτρα άρχισαν κάπως ελαστικά και κλιμακώθηκαν με την πάροδο του χρόνου, ως συνεπακόλουθο της ανυπακοής του κόσμου και της αύξησης των νοσούντων. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Στην Κύπρο, όμως, ακόμη υπάρχει χρόνος. Αυτοπεριοριστείτε στο σπίτι. Δεν είναι παράλογο, δεν είναι μακριά από εσάς ο ιός. Είναι δίπλα σας. Τα μέτρα ακόμη δεν είναι τόσο αυστηρά, τηρήστε τα πριν γίνουν αυστηρότερα. Αν τηρήσετε τα διατάγματα που υπάρχουν τώρα, ίσως να μη χρειαστεί να υποστείτε νέα, αυστηρότερα μέτρα. Μην αφήσετε την κατάσταση να ξεφύγει, μαζί της και οι αριθμοί, όπως ακριβώς συμβαίνει εδώ.

Οι άνθρωποι που πεθαίνουν δεν είναι απλώς κάποιοι γέροι ή άτομα με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Είναι γνωστοί μας, γείτονες και μέλη της οικογένειάς μας. Δεν είναι μόνο αυτοί, όμως, είναι ολόκληρο το σύστημα υγείας και όλοι οι ασθενείς που επηρεάζονται, νέοι και ηλικιωμένοι. Εδώ το σύστημα καταρρέει, τρέχουν να προλάβουν τους ασθενείς του ιού και οι υπόλοιποι δεν λαμβάνουν της προσοχής που θα έπρεπε.

Το «Μένουμε σπίτι» φαντάζει δύσκολο στην αρχή. Όμως είναι εφικτό και δουλεύει. Αυτοπεριοριστείτε, μην έρχεστε σε επαφή με άλλα άτομα εκτός του σπιτιού σας, μην συνωστίζεστε σε κλειστούς χώρους και κρατήστε την απόσταση του ενός/δύο μέτρων.

Όλοι πιστεύουμε πως σ’ εμάς δεν θα τύχει, αλλά εμείς, οι νέοι ειδικά, είμαστε οι καλύτεροι φορείς του. Είμαστε μέλη της κοινωνίας και οφείλουμε να την προστατέψουμε για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην κανονικότητά μας και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Εγώ επέλεξα να μην επιστρέψω στην Κύπρο, πολύ πριν έρθει ο ιός εκεί. Όσο δύσκολο κι αν είναι το να είσαι μακριά από την οικογένειά σου, περιορισμένος στο σπίτι, χωρίς κανέναν δικό σου κοντά, το έκανα γιατί όλο το ταξίδι θα ήταν επίφοβο τόσο για να κολλήσω εγώ τον ιό όσο και να τον μεταφέρω στην Κύπρο. Όλοι μας είμαστε πιθανοί φορείς και όλοι μας οφείλουμε να προστατέψουμε τους δικούς μας αλλά κι εμάς τους ίδιους.

«Μένουμε σπίτι» και τηρούμε τα διατάγματα, πριν κάνουμε την κατάσταση χειρότερη και τα διατάγματα πιο αυστηρά. Δεν σας δόθηκε άδεια διακοπών, ούτε ελεύθερος χρόνος για αγορές και εξορμήσεις σε πάρκα, θάλασσες και εξοχικά. Είναι η στιγμή να σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας και εμάς τους ίδιους. Να μάθουμε να υπακούμε για το κοινό καλό και να αφήσουμε τον εγωισμό στην άκρη.