Του Βαλεντίνου Κόκκινου [Ηθοποιός]


Κάθομαι και βλέπω αυτές τις μέρες όλα τα βιντεάκια με τους Ιταλούς που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, λόγω κορωνοϊού. Βγαίνουν, λοιπόν, στο μπαλκόνι και τραγουδούν. Τραγουδούν για τον εαυτό τους. Τραγουδούν για το γείτονα. Τραγουδούν για το ανέμελο χθες, το ιδιαίτερο σήμερα, το άγνωστο αύριο! Τραγουδούν και η φωνή τους ταξιδεύει, σ’ όλη την υφήλιο. Δίνει ελπίδα, χαρά και φως.

Βλέπω όλα αυτά τα βίντεο και θυμάμαι…. Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, εκεί γύρω στα εφτά-οχτώ, όλα εκείνα τα οικογενειακά τραπέζια, με αφορμή μια γιορτή, μια αργία, μια Κυριακή, που μαζευόμασταν όλη η οικογένεια, πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου. Τρώγαμε, γελούσαμε, φλυαρούσαμε. Και ξαφνικά, χωρίς καμία αφορμή, οι μεγάλοι άρχιζαν το τραγούδι. Καλοφωνάρηδες οι συγγενείς μου, με μπροστάρισσα τη μάνα μου! Ακόμα ηχούν στ’ αφτιά μου οι φωνές τους! «Σπρώχνω αργά το καροτσάκι και χτυπώ το καμπανάκι, ύφασμα για κάθε πράμα, τι πανσές, τι ματζουράνα. Το πουλάω με τραγούδια και φωνάζω καστανόχωμα για τα λουλούδια…».

Θυμάμαι που η μάνα μου μιλούσε για τη γιαγιά μου, τη μάνα της την παραμυθού που από αυτήν πήρα το όνομά μου! Θυμάμαι να λέει πως μαζευόταν το βράδυ όλη η γειτονιά στην αυλή της. Μαζευόντουσαν να ακούσουν το νέο της παραμύθι. Ταξίδευαν στον κόσμο που κάθε φορά σκαρφιζόταν κι ύστερα με ένα χαμόγελο, καληνυχτούσαν ο ένας τον άλλο κι έφευγαν. Τους καλούσαν τα όνειρα!

Θυμάμαι όταν φοιτητής είδα στον κινηματογράφο τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών». Αχ Θεέ μου τι ταινία! Δεν κατάλαβα πως πέρασαν τρεις ώρες. Ο Φρόντο και όλη η συντροφιά του δακτυλιδιού με είχαν παρασύρει. Μετά, πηγαίνοντας προς το σπίτι δεν μπορούσα να κλειστώ σε ένα ταξί ή ένα λεωφορείο και άρχισα να περπατώ, να περπατώ και να περπατώ… Τα πόδια μου λες κι απέκτησαν φτερά κι ένιωθα τον άνεμο να τα οδηγεί. Μαγική στιγμή!

Θυμάμαι όταν πέθανε η νονά μου, η αδελφή της μάνας μου, μεγάλος πόνος. Η μάνα μου, τότε, με την αδελφή μου ήρθανε Αθήνα να με βρούμε. Το ίδιο βράδυ ανηφορίσαμε προς την Πλάκα. Καταλήξαμε σε ένα μαγαζάκι μικρό πίνοντας κρασί και χορεύοντας όλη τη νύχτα. Δεν υπήρχαν δάκρυα, μόνο χορός! Ασταμάτητος!

Θυμάμαι κάτι μεγάλα καλοκαίρια που πρόσεχα τα ανίψια μου όταν ήταν μικρά κι έπρεπε να σκοτώναμε την ώρα μας. Παίρναμε λευκές κόλλες, κραγιόν, νερομπογιές και δώσ’ του σπιτάκια, δώσ’ του δεντράκια, δώσ’ του σύννεφα με βροχή και ήλιους! Χεράκια, γραμμές, χρώματα. Χρώματα παντού. Στο χαρτί, στο τραπέζι, στα πρόσωπά τους. Πολλά νεύρα! Πολλά γέλια!

Θυμάμαι το πιάνο μου, ένα παλιό γερμανικό με σκληρά πλήκτρα. Ώρες ατελείωτες εξάσκησης. Ο Μπαχ μου άρεσε! Τον Μπαχ αγαπούσα! Στην εφηβεία μου εκείνο το παλιό γερμανικό πιάνο έμοιαζε να είναι και το μόνο που με καταλάβαινε! Πόσο πολύ το ευχαριστώ!

Θυμάμαι κάθε φορά, εκείνο το χτυποκάρδι πριν ξεκινήσει η παράσταση. Αυτή η ιερή στιγμή πριν η αυλαία ανοίξει. Μετά, είμαστε όλοι στο ίδιο βαγόνι και ζούμε, μαζί, μια στιγμή παρούσα. Πάντα συγκινούμε! Αλήθεια! Έχει ένα μήνα που σταμάτησαν οι παραστάσεις λόγω πανδημίας και μου λείπει το Θέατρο! Μου λείπει να παίζω, μου λείπει να βλέπω! Ελπίζω σύντομα να επανέλθουμε!

Αυτές τις μέρες, βλέπω ταινίες, σειρές, ακούω μουσική, πολλή μουσική, διαβάζω, γράφω. Σε ένα διαμέρισμα στην Αγλαντζιά με θέα τον Πενταδάκτυλο!

Η Τέχνη δεν είναι απλώς μια παρηγοριά ή συντροφιά ή αποκούμπι. Είναι κάτι παραπάνω! Είναι όσα οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν. Είναι μια εκδήλωση αγάπης, ένα χάδι του μαζί, μια υπενθύμιση ελευθερίας. Κάτι πέρα από κάθε φόβο. Κάτι που σου φωνάζει Άνθρωπος.

*Η CITY ζήτησε από ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών να γράψουν ένα κείμενο για τη σημαντικότητα του Πολιτισμού και των Τεχνών, γενικότερα αλλά και ειδικά σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που διανύουμε τις τελευταίες βδομάδες.

Κεντρική φωτογραφία: Η Πλάκα στην Αθήνα [πηγή: aegeantrails]