Προηγουμένως, φυσικά, πριν τις στείλουμε -όπως οι ίδιες ήθελαν- στο σχολείο, είχαμε κάνει casual συζητήσεις μαζί τους, σε μορφή «διαλέξεων», για τα μέτρα ατομικής προστασίας.

Λέω όπως ήθελαν, αφού σε αυτή την περίεργη συγκυρία θεωρήσαμε σωστό να ρωτήσουμε κατά πόσο θέλουν ή όχι να πάνε. Θα αναρωτηθεί κάποιος, είναι θέμα επιλογής αν θα πάνε σχολείο;

Όλο αυτό το διάστημα, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι που είχαμε να διαχειριστούμε στο σπίτι, εν μέσω περιορισμών, ήταν αυτό που αφορούσε στα παιδιά. Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε, ο χρόνος που έπρεπε να γεμίσει, η απουσία φίλων, δασκάλων, συγγενών, η ψυχολογία (τους).

Το να περιορίζεις ένα παιδί, κρατώντας το μακριά από το παιχνίδι με τους φίλους του σε σχολείο και άλλες δραστηριότητες, το οποίο την ίδια ώρα καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση που όσα και να του πεις δύσκολα ενδεχομένως θα την κατανοήσει -και γιατί να πρέπει να την κατανοήσει άλλωστε;-, δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο.

Όσα κι αν τους πεις, άμα δεν επιβεβαιώσουν από μόνα τους και με αποδείξεις ότι το «κακό» τελείωσε ή έστω ξεκίνησε να υποχωρεί, δύσκολα θα τους πείσεις για το αντίθετο από αυτό που έχουν στο μυαλό τους, απ’ τη στιγμή μάλιστα που ζουν (μαζί με εσένα) τα γεγονότα.

Οπότε, με το που ανακοινώθηκε ότι ανοίγουν τα σχολεία, κι αφού τους εξηγήσαμε πώς περίπου θα είναι η κατάσταση στο περιβάλλον του σχολείου, κάναμε την ερώτηση. Είχαμε ενδοιασμούς και αρκετούς προβληματισμούς, δεν θα πω ψέματα. Μέχρι και την τελευταία μέρα. Οι μικρές αποφάσισαν όμως τελικά ότι θέλουν να πάνε. Να επιστρέψουν στην τάξη, να δουν τους φίλους τους (έστω τους μισούς), να κάνουν μάθημα, να βγουν διάλειμμα…

Κατά πόσο η απόφασή τους και συνεπώς η δική μας απόφαση ήταν ορθή, θα έλεγα πως ο ενθουσιασμός τους επιστρέφοντας στο σπίτι την πρώτη μέρα ήταν η καλύτερη απάντηση. Παρά τη «δυσκολία» του πράγματος, επέστρεψαν στο σπίτι χαρούμενες!

Και δεν ήταν μόνο τα δικά μας παιδιά. Κρίνοντας από τα μηνύματα που είδα στα διάφορα chats που έχουμε με τους γονείς των συμμαθητών μας, το γενικότερο αίσθημα είναι πολύ αισιόδοξο.

Ναι, τηρούσαν αποστάσεις (ήρθαν όμως «κοντά» με φίλους και δασκάλους). Ναι, δεν μπορούσαν να παίξουν όπως πριν (έπαιξαν όμως). Ναι, έπλεναν συνεχώς τα χέρια και έβαζαν αντισηπτικό (κάτι που θα τους φανεί χρήσιμο το επόμενο διάστημα). Ναι, ήταν μέρος μιας δύσκολης σχετικά κατάστασης που έπρεπε να επιδείξουν χαρακτήρα και να βοηθήσουν όλοι για το κοινό καλό (και συνειδητά επέλεξαν να είναι εκεί).

Ως εκ τούτου, παρά τα περίεργα συναισθήματα που προκαλεί με μια πρώτη ανάγνωση η πολύ δυνατή φωτογραφία της Κάτιας Χριστοδούλου (του ΚΥΠΕ) και τους συνειρμούς που ενδεχομένως γεννά η εν λόγω εικόνα, εντούτοις η πραγματική εικόνα της επιστροφής στο σχολείο (το δικό μας τουλάχιστον) έχω την αίσθηση πως είναι κάπως διαφορετική.

Και παρότι η στάση του αρμόδιου Υπουργείου όλο αυτό το διάστημα κρίνεται κατώτερη των προσδοκιών όλων όσοι έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την Παιδεία (να θυμίσουμε τι έκαναν χθες με τα παιδιά των ειδικών σχολείων και των ειδικών μονάδων;), εντούτοις οι δάσκαλοι, οι διευθυντές, ο Σύνδεσμος Γονέων, οι γονείς και φυσικά τα παιδιά μάς εξέπληξαν ευχάριστα!

Έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Και αυτό μας αρκεί.