Επιπλέον, κάνει αναφορά στη δουλειά που γίνεται στα δημόσια νοσηλευτήρια και στην αναγνώριση της σημαντικότητας του λειτουργήματος των επαγγελματιών υγείας από τον κόσμο, ελπίζοντας πως αυτό θα συνεχίσει να υφίσταται και απ’ εδώ και πέρα, ενώ δεν παραλείπει, τέλος, να αναφερθεί -απαντώντας σε σχετική ερώτηση- στο μεγάλο χρονικό διάστημα που έμεινε μακριά από τα παιδιά και γενικά την οικογένειά του.

Τι θα θυμάσαι για πολύ καιρό από αυτή την περίοδο;

Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτή την εμπειρία. Κάτι πρωτόγνωρο που πιθανό να μην μου ξανασυμβεί. Ακούγοντας για τον νέο Κορωνοϊό στην Κίνα δεν ανησύχησα. Είναι άλλωστε κάτι που ακούμε συχνά. Όταν όμως ο κορωνοϊός έφτασε στην Ευρώπη και βλέποντας τι γινόταν στην Ιταλία, ένα έντονο στρες άρχισε να με διακατέχει. Δεν μπορώ να εξηγήσω την αιτία του στρες διότι γενικά δεν φοβάμαι. Ίσως ήταν η ανησυχία για το άγνωστο ή κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.

Φοβήθηκες κάτι όλο αυτό το διάστημα;

Ποτέ δεν φοβήθηκα. Είχα διαβάσει αρκετά για τον νέο κορωνοϊό και τα μέτρα προφύλαξης. Από τη στιγμή που υπήρχε ο κατάλληλος εξοπλισμός δεν έβλεπα και το νόημα της φοβίας. Έτσι κι αλλιώς το θεωρούσα υποχρέωση μου να βγω μπροστά. Αν δεν το έκανα εγώ ως ειδικός παθολόγος τότε ποιος θα το έκανε;

Είχε περίοδο που έκανες μέρες να δεις την οικογένειά σου; Πώς το αντιμετώπισες;

Έκανα ακριβώς δυο μήνες να δω τα μωρά μου, τη μάνα μου και τις αδελφές μου. Το αντιμετώπισα αρκετά καλά, διότι ένιωθα ότι έκανα το καθήκον μου και αυτοί ήταν περήφανοι για μένα.

Πιο σχόλιο που άκουσες από ασθενή ή από συνάδελφό σου, σου εντυπώθηκε στο μυαλό;

Τα θετικά σχόλια προς το νοσοκομείο μας και προς το πρόσωπό μου ήταν πάρα πολλά. Επιτέλους, αναγνωρίστηκε από τον κόσμο η δουλειά που γίνεται στα δημόσια νοσοκομεία. Ελπίζω αυτό να παραμείνει και μετά τη λήξη της πανδημίας.

Ποιο ήταν το πιο όμορφο πράγμα που θυμάσαι να έγινε στο Νοσοκομείο Αναφοράς;

Το πιο όμορφο πράγμα ήταν τα χειροκροτήματα απ’ όλο το προσωπικό σε ασθενείς στους οποίους δινόταν εξιτήριο, ενώ είχαν μακροχρόνια νοσηλεία και κόντεψαν πολύ στον θάνατο.

Ποιοι θα έλεγες πως ήταν οι πραγματικοί ήρωες σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία;

Οι πραγματικοί «ήρωες» ήταν οι νοσηλευτές. Δοκιμάστε να περιποιείστε ή να μεταφέρετε με ασθενοφόρο αρρώστους επί 2-3 ώρες, με τον ατομικό εξοπλισμό που φοράμε και θα καταλάβετε γιατί το λέω αυτό. Πραγματικά τους θαυμάζω για τις αντοχές τους.