Πόσες φορές το έχουμε πει ή το έχουμε σκεφτεί τους τελευταίους μήνες; Πόσες φορές η πρώτη ερώτηση που έχουμε κάνει, όταν ακούμε ή έστω, όταν ακούγαμε για τους νέους θανάτους από Covid-19, ήταν η ηλικία των νεκρών.

Κάποιοι το ονομάζουν άμυνα απέναντι στο άγνωστο. Λένε πως το να ακούς για θανάτους ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίες σε ανακουφίζει γιατί εσύ, ως πιο νεαρός, απομακρύνεσαι από τον κίνδυνο. Μειώνεις το φόβο. Ασυναίσθητα, όμως, απομακρύνεις από τη σκέψη σου και τους δικούς σου ανθρώπους. Τους γονείς ή τους παππούδες σου που πιθανόν να ανήκουν σε κάποιο από τα «μεγάλα» ηλικιακά γκρουπ. Και προσπερνάς το θάνατο λες και ένα ενοχλητικό μυγάκι που σου ενοχλεί τον ύπνο…

Η Κίκα Σαμουρκασίδου με ανάρτησή της, σχολιάζει αυτή τη μανία των ανθρώπων να ανακουφίζονται με το θάνατο ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίες, παραθέτοντας δικά της, προσωπικά βιώματα.

«Με συγκλονίζει ο κυνισμός και η ψυχρότητα των ανθρώπων που μετράνε σε ηλικίες τους θανάτους από κορωνοϊό. ‘Έλα μωρέ, 75 χρονών ήταν, 80 χρονών ήταν, 90 χρονών ήταν, θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς’. Σκέφτομαι τον μπαμπά μου που είναι 83μισό και τη μαμά μου που είναι 72.

Τη μαμά μου που το δέρμα της είναι βελούδο, καλύτερο από το δικό μου, τα υπέροχα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών της που όταν τα βάφει, καμαρώνω σαν το γύφτικο σκεπάρνι. Που όποτε κι αν πάω στο πατρικό μου, απροειδοποίητα, είναι πάντα ντυμένη στην τρίχα σε αντίθεση με μένα που κυκλοφορώ στο σπίτι σαν κυράτσα. Που μόλις ανοίγει την πόρτα φτιάχνει το μαλλί της με τα χέρια της και όποτε τη φιλάω μυρίζει φρεσκάδα και αφρόλουτρα. Που συνεχίζει να μου μαγειρεύει όσα θέλω, που δεν κουράζεται ποτέ για όσους αγαπάει. Που πριν λίγο μου τηλεφώνησε για να μου πει: ‘Κική έχω μια ανήθικη πρόταση να σου κάνω. Λουκάνικα ψητά με πιτούλες’.

Σκέφτομαι τον μπαμπά μου που λείπει δυόμιση μήνες στο χωριό του κι είναι μόνος δυόμιση μήνες. Που μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει το σπίτι μόνος του, που πηγαίνει 2 φορές τη μέρα στη θάλασσα και περηφανεύεται σαν μωρό παιδί ότι έφτασε τα 100 μπάνια. Που ψάχνει να βρει από το σούπερ τις κονσέρβες με σολομό σε νερό που τρώω, που αγοράζει τις αγαπημένες μου φλογητιανές ντομάτες και μου στέλνει... που μαθαίνει στην ξαδέρφη μου πώς να τινάζει τα αγγούρια και να διαλέγει τα καλά. Που μου τηλεφωνεί σχεδόν κάθε μέρα και μου λέει μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ.

Άϊ σιχτίρ ρε ανθρωποειδή που μπερδεύετε τον φυσικό από ηλικία θάνατο ή τον αναπάντεχο από μια αρρώστια που δεν είναι μεταδοτική και κολλητική, όπως το έμφραγμα, η ανακοπή, ο καρκίνος, με τον κορωνοϊό. Που μετατρέψατε σε φυσιολογικότητα το χαμό ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας από σας.

Ας κολλήσω κι εγώ λοιπόν... 45 είμαι, πολύ μεγαλύτερη από κάποιον 25 χρονών. Έχω και υποκείμενο νόσημα, ας διασωληνωθώ κι ας καταλήξω. Που χαμπάρι δεν παίρνει κανείς σας ότι έχω διαβήτη 42 χρόνια κι αν δεν το έλεγα θα φαινόμουν πιο γερή και πιο δυνατή κι από ελέφαντα».

«*Από τους 23 διασωληνωμένους στις ΜΕΘ οι 13 είναι από 17 χρονών μέχρι 64.»