Ήδη, από τον τίτλο ακόμα, μπορούμε να φανταστούμε το περιεχόμενο αρκετών σχολίων που θα «παίξουν» κάτω από την ανάρτηση. Είναι αυτοί που απλώς διαφωνούν με το περιεχόμενο και το εκφράζουν με λογική και σύνεση (αυτό θεωρείται ελευθερία έκφρασης) είναι και αυτοί που εκφράζουν τη διαφωνία τους με με σχόλια μίσους και απαξίωσης. Ενίοτε γίνονται και πιο ακραίοι εκσφενδονίζοντας απειλές, μια πράξη που -όπως οφείλουν να γνωρίζουν- είναι ποινικά κολάσιμη.

Όχι, δεν είναι υπερβολές του συντάκτη ούτε σύνδρομο καταδίωξης της σελίδας. Είναι μια πραγματικότητα που βιώσαμε όταν προβάλαμε τη συνέντευξη των δύο gay μπαμπάδων από το Ισραήλ, το 2017, που ζουν με τα παιδιά τους στη Λευκωσία. Ήταν και οι αντιδράσεις που είχαμε όταν προβάλαμε τη συνέντευξη της Άντρης Ελευθερίου με τη σύζυγό της Dyana και την κόρη της Dyana, Μαρία. Ήταν και όλες αυτές οι φορές που είπαμε μια ιστορία έξω από τα κοινωνικώς αποδεκτά και γίναμε αποδέκτες απειλών, ύβρεων και άλλων παρόμοιων δεινών.

Η ιστορία του Μιχάλη του Γιώργου και του Νικηφόρου είναι μια τέτοια ιστορία. Μια ιστορία που θα δεχτεί βολές και κριτική, κακόβουλη και κακόπιστη από διάφορους. Ε και τι μ’ αυτό;

Επιμέλεια: Ανδρέας Κάτσιης

Ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Μακρής, δύο ηθοποιοί από την Ελλάδα, ζευγάρι στη ζωή, εδώ και 1,5 χρόνο μεγαλώνουν τον Νικηφόρο. Ένα παιδί που γεννήθηκε και ήταν προορισμένο να βρεθεί σε κάποιο ίδρυμα επειδή η μητέρα του, λόγω εξαρτήσεων, ήταν ανίκανη να το μεγαλώσει. Αυτό το παιδί, το οποίο έχει συγγένεια εξ αίματος με τον Γιώργο, βρέθηκε τελικά να μεγαλώνει σε μία οικογένεια με δύο μπαμπάδες, που του προσφέρει άπειρη αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια. Αυτά, δηλαδή, που πραγματικά χρειάζεται κάθε παιδί σε αυτό τον πλανήτη για να μεγαλώσει και να γίνει ένας χρήσιμος και ευτυχής ενήλικας.

Οι δύο ηθοποιοί, μαζί με το παιδί τους φωτογραφήθηκαν για την Vogue Ελλάδος και μίλησαν στον δημοσιογράφο Βλάση Κωστουρό, για όλα όσα τους προβληματίζουν, τους απασχολούν και τους δυσκολεύουν. Μίλησαν όμως και για τα όμορφα. Τις καθημερινές χαρές και τις μικρές ευτυχίες που δίνουν και παίρνουν. Το μεγαλείο της προσφοράς και της αγάπης.

Φωτογραφία: Yiorgos Kaplanidis

Ακολουθούν αποσπάσματα της συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου του Vogue Greece

Και οι δύο είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το ενδεχόμενο να γίνουν γονείς. «Πάντα με συγκινούσε ο θεσμός της οικογένειας», λέει ο Γιώργος. Ο Μιχάλης συμφωνεί: «Μεγάλωσα σε μια ενωμένη οικογένεια, πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια και εκτιμούσα την αξία ενός συνεκτικού σπιτιού, ενός χώρου αγάπης και ασφάλειας. Όμως υπήρχαν ακόμα κάποια μυστικά που κουβαλούσα και με βάραιναν. Όταν μίλησα στους δικούς μου για τη σεξουαλικότητά μου και έλαβα αποδοχή και αγάπη σαν απάντηση, ένιωσα πραγματική ελευθερία».

Το παιδί όμως δεν το αναζήτησαν, τους βρήκε. «Ήταν μια μέρα που έμαθα ότι μια εξ’ αίματος συγγενής μου, που ζει χρόνια στο περιθώριο, έμεινε ξανά έγκυος. Ήξερα ότι αυτό το παιδί, αν κατάφερνε να γεννηθεί, θα κατέληγε σε κάποιο ίδρυμα, δεδομένης της κατάστασης της μητέρας του, που ήταν ανίκανη να το φροντίσει», λέει ο Γιώργος. «Κοιταχτήκαμε με τον Μιχάλη στα μάτια και πήραμε αμέσως την απόφαση».

Αλήθεια, τι προβλέπει η νομοθεσία στην Ελλάδα για όσα γκέι ζευγάρια ενδιαφέρονται να γίνουν γονείς;

«Σύμφωνα με τον νόμο 4538/2018 επιτρέπεται πια και στα ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αλλά τους στερείται το δικαίωμα της υιοθεσίας τους», ξεκαθαρίζει ο δικηγόρος τους, Αλέξανδρος Κασσανδρινός, ειδικός στα θέματα αναδοχής και υιοθεσίας τέκνων.

«Ανάδοχες είναι οι οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους, αλλά και από έχοντες συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με ή χωρίς παιδιά, όπως και μεμονωμένα άτομα, άγαμα, διεζευγμένα ή σε χηρεία με ή χωρίς παιδιά, που μπορεί να είναι συγγενείς εξ αίματος οποιουδήποτε βαθμού με το ανήλικο τέκνο (συγγενική αναδοχή). Απαραίτητη προϋπόθεση παραμένει η κοινωνική έρευνα από πιστοποιημένες υπηρεσίες και κοινωνικούς λειτουργούς, με κυρίαρχο το ‘βέλτιστο συμφέρον του ανήλικου παιδιού’. Η περίπτωση του Μιχάλη και του Γιώργου είναι η κλασική συγγενική αναδοχή, βάσει της οποίας με μια σχετικά γρήγορη διαδικασία στα δικαστήρια πλέον, ως ο νόμος ορίζει, δίνεται σε αυτούς η επιμέλεια του τέκνου, εφόσον την αιτηθούν, λόγω ακαταλληλότητας μεγαλώματός του και παροχής φροντίδας από τους φυσικούς του γονείς».

Για την ακρίβεια την επιμέλεια την έχει μόνο ο Γιώργος, ως συγγενής του παιδιού, ο Μιχάλης για την ώρα δεν καλύπτεται νομικά και αυτό είναι ένα ζήτημα. Είναι όμως η πρώτη φορά που ελληνικό δικαστήριο παραχωρεί συγγενική επιμέλεια τέκνου σε γονιό, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε ομοφυλόφιλη σχέση, και αυτό είναι κάτι.

Ο αγώνας τους δεν ήταν εύκολος

«Η μητέρα του είχε δύσκολη εγκυμοσύνη και δεν είχε απεξαρτηθεί, οπότε φοβόμασταν ότι μπορεί να μην επιβιώσει το μωρό», λέει ο Μιχάλης. «Ο μικρός έμεινε λίγους μήνες στο νοσοκομείο, μετά τη γέννησή του, για θεραπεία και πλέον είναι υγιέστατος. Γεννήθηκε στις 4/1, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, και αποφασίσαμε να τον φωνάζουμε Νικηφόρο γιατί είναι ένας πραγματικός νικητής της ζωής. Όταν τον πήραμε την πρώτη μέρα στο σπίτι, και για καιρό μετά, κλαίγαμε από χαρά και συγκίνηση. Θυμάμαι ότι στην αρχή δεν χαμογελούσε, το βλέμμα του ήταν θολό. Τόσο καιρό μόνος στο νοσοκομείο, του έλειπε η αγκαλιά. Το πρώτο διάστημα δεν τον αφήναμε από πάνω μας. Κοιμόταν συνεχώς στην αγκαλιά μας, του μιλούσαμε γλυκά, τον κοιτούσαμε στα μάτια και όταν μας έσκασε το πρώτο του χαμόγελο ήταν σαν κάποιος να μας χάρισε όλο τον κόσμο, σαν και οι τρεις να μοιραστήκαμε ένα τεράστιο δώρο. Το δώρο της αγάπης».

Φωτογραφία: Yiorgos Kaplanidis

Το οικογενειακό περιβάλλον

«Είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί έχουμε να κάνουμε με ανοιχτόμυαλους ανθρώπους», λέει ο Μιχάλης για τους γονείς του. «Να σκεφτείς ότι είμαστε γείτονες, μένουμε σ’ ένα διώροφο. Πάνω εμείς και κάτω εκείνοι». «Είναι οι πιο χαρούμενοι παππούδες», παρεμβαίνει ο Γιώργος. «Στην αρχή, μάλιστα, μέναμε όλοι μαζί, πράγμα που δημιούργησε στο μωρό μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας, αλλά και γιατί η στοργική γυναικεία παρουσία της γιαγιάς είναι για μας πολύτιμη, καθώς αναπληρώνει αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή από το παιδί. Οι γονείς του Μιχάλη είναι μερικές φορές πιο ακομπλεξάριστοι και από εμάς τους ίδιους».

«Οι γονείς μου το λένε ανοιχτά», λέει ο Μιχάλης. «Η μητέρα μου με συγκινεί. Τη ρωτάνε στη γειτονιά ‘Ποιανού είναι το μωρό, της κόρης σας;’ και απαντάει αυθόρμητα: ‘Όχι, του γιου μου και του συντρόφου του’. Ξέρεις, πιστεύω ότι τα πάντα ξεκινούν από εμάς. Αν οι ίδιοι νιώσουμε άνετα με την πραγματικότητά μας, αν αποδεχτούμε αυτό που είμαστε, τότε έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα ώστε να μας αποδεχτούν και οι γύρω μας».

Όσες συζητήσεις και να κάνεις γύρω από το θέμα παιδί, νιώθεις ότι ποτέ δεν θα πάρεις μια οριστική απάντηση στα χιλιάδες ερωτήματα που γεννιούνται το ένα πίσω από το άλλο. Πόσο μάλλον όταν μιλάς για ένα παιδί που μεγαλώνει στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής για τα δεδομένα της κοινωνίας μας οικογένειας.

«Συμβουλευόμαστε συχνά τους ψυχολόγους μας, στα πραγματικά πολλά και αναπάντητα ερωτήματα που μας απασχολούν», εξηγεί ο Γιώργος. «Σε ποιο σχολείο θα τον πάμε για να είναι όσο γίνεται πιο προστατευμένος; Τι θα γίνει όταν ένα παιδί του κάνει μπούλινγκ για τους γονείς του; Τι θα απαντήσουμε όταν μας ρωτήσει πού είναι η μαμά του; Ναι, όλα αυτά φαίνονται δύσκολα, αλλά λύνονται αν είσαι ειλικρινής και έχεις αγάπη».

«Δεν μεγαλώνουμε αυτό το παιδί ακτιβιστικά ή εγωιστικά, για να διαδηλώσουμε ότι οι γκέι μπορούν να μεγαλώσουν και αυτοί ένα παιδί φυσιολογικά. Το κάνουμε πρωτίστως γιατί έτσι νιώθουμε, γιατί το έχουμε εμείς ανάγκη, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ξέρουμε ότι θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αυτή η μοιρασιά, ότι σώζουμε ένα μικρό πλάσμα από τις κακοτοπιές του ιδρύματος στο οποίο θα κατέληγε. Κύριο μέλημά μας είναι να του προσφέρουμε την απαραίτητη συναισθηματική ασφάλεια, ώστε όταν μεθαύριο βγει στην κοινωνία και κάποιος τον χλευάσει για την οικογένειά του -με την ίδια λογική που θα χλευάσει ένα ανάπηρο παιδί ή ένα παιδί που έχει χάσει τη μητέρα του ή έχουν χωρίσει οι γονείς του- θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να μην αφήσει κανένα ρατσιστικό παραλήρημα να επηρεάσει στο ελάχιστο την ψυχολογία του».

Φωτογραφία: Yiorgos Kaplanidis

Η σχέση με την Εκκλησία

Μιλώντας για την αξία της αγάπης, ο Μιχάλης αναφέρει τη χριστιανική διδασκαλία για την καλοσύνη, αποκαλύπτοντάς μου ότι πιστεύει βαθιά στον Θεό. «Έχω πληγωθεί βαθιά στο παρελθόν ως έφηβος από διαγγέλματα ‘εκπροσώπων’ του Θεού και εξαιτίας αυτών είχα απομακρυνθεί για χρόνια από την Εκκλησία. Πλέον κατανοώ την ανθρώπινη ετερότητα και επιλέγω να συναναστρέφομαι με ανθρώπους της Eκκλησίας που είναι πιο ανοιχτόμυαλοι – υπάρχουν αν κάποιος ψάξει», λέει.

«Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ για διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση τη σεξουαλική τους προτίμηση. Μίλησε για αγάπη και πίστη, όπως και η Ορθοδοξία δεν μιλάει για ‘σωστό’ και ‘λάθος’, αλλά για τη διαδρομή που κάνει ο κάθε άνθρωπος προς τον Θεό, με βάση τα ιδιαίτερα υλικά που κουβαλάει ως πρόσωπο. Έχω την ευλογία να πηγαίνω με τον Νικηφόρο στην ενορία μου, γνωρίζοντας όλοι ότι είναι ένα παιδί που μεγαλώνω μαζί με έναν άλλον άνδρα. Στην αρχή κάποιοι μπορεί να ήταν σφιγμένοι, στην πορεία όμως το ξεπέρασαν. Μα ως δώρο Θεού τον βλέπω τον Νικηφόρο. ‘Δεν είχα πού να μείνω και μου δώσατε στέγη’ δεν λέει στο Ευαγγέλιο;».
.

Η κανονικότητα ενός ζευγαριού που μεγαλώνει παιδί τους έχει χτυπήσει την πόρτα. «Έχουμε χάσει φίλους οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με το ότι πια είμαστε γονείς, άρα προτεραιότητά μας είναι το παιδί. Προσπαθούμε να μη χάνουμε την προσωπική μας σχέση. Σκέψου ότι μόλις πριν από λίγο καιρό καταφέραμε να φύγουμε μόνοι μας ένα διήμερο και να μείνουμε για λίγο χωρίς το μωρό. Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν όλοι οι γονείς».

Photographer: Yiorgos Kaplanidis @Thisisnotanotheragency
Fashion Editor: George Karapetis