Η μουσική, το θέατρο και ο αθλητισμός υπήρξαν από τα μεγαλύτερα «θύματα» της πανδημίας. Η προηγούμενη περίοδος κατάφερε σοβαρότατα πλήγματα στους εν λόγω τομείς, αλλά και στα άτομα που ασχολούνται με αυτούς: τραγουδιστές, ηχολήπτες, φωτιστές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες ενδυματολόγους, σκηνογράφους, φωτογράφους, αθλητές, προπονητές, γυμναστές και πολλούς άλλους.

Μέσα σε μια νύχτα, παραστάσεις κατέβηκαν, συναυλίες ακυρώθηκαν και αθλητικές διοργανώσεις αναβλήθηκαν μέχρι νεοτέρας. Την ίδια στιγμή, στις ζωές όλων αυτών των ανθρώπων επικράτησε η ανασφάλεια, οι περιορισμένες ή ανύπαρκτες επιλογές, ο φόβος για το αύριο, η ανεργία και συχνά ο αγώνας για επιβίωση.

Η επόμενη μέρα υπήρξε στις περισσότερες περιπτώσεις δύσκολη, παράξενη και «μουδιασμένη». Εντούτοις, με την υψηλή εμβολιαστική κάλυψη, η οποία έφερε και τις απαιτούμενες χαλαρώσεις από την πολιτεία, τα άτομα αυτά μπόρεσαν δειλά-δειλά να επιστρέψουν σε όλα αυτά που αγαπούν και που για μεγάλο χρονικό διάστημα στερήθηκαν. Και κάπως έτσι, οι γειτονιές (ξανα)γέμισαν με μουσικές, τα θέατρα υποδέχτηκαν τους θεατές και τα στάδια άρχισαν να αποκτούν ζωή.

Ο Γιώργος, η Βαρβάρα και ο Μάριος ασχολούνται με τη μουσική, το θέατρο και τον αθλητισμό αντίστοιχα. Κοιτάζοντας πίσω, μοιράζονται μαζί μας όλα όσα τους «πήρε» εκείνη η περίοδος, αλλά και όσα τους δίδαξε.

Γιώργος Γρηγορίου - Μουσικός

Ο Γιώργος Γρηγορίου (Κινέζος) είναι μουσικός. Όταν ξέσπασε η πανδημία, βρισκόταν σε μια αρκετά δημιουργική περίοδο. Δούλευε σχεδόν καθημερινά, είχε προγραμματισμένες συναυλίες και παραστάσεις, αλλά όλα ακυρώθηκαν λόγω της κατάστασης. Η διαχείριση όλου αυτού ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο «εγχείρημα».

«Υπήρξαν διάφορα στάδια σε πολύ λίγο διάστημα. Οι πρώτες μέρες του εγκλεισμού με βρήκαν πανικόβλητο, στρεσαρισμένο και αρκετά αγχωμένο. Μετά μπήκε στην εξίσωση και το άγχος της επιστροφής. “Όταν τελειώσει όλο αυτό πού θα βρίσκομαι;”. “Ο κόσμος θα με θυμάται ακόμα;”. Ξέρεις, ένας καλλιτέχνης οποιασδήποτε τέχνης έχει μεγάλη ανάγκη να έρχεται σε επαφή με το κοινό του. Με κάθε τρόπο. Όταν αυτό σταματά, τότε παύει να λέγεται πολιτισμός. Όταν γράφεις τραγούδια, όταν φτιάχνεις πίνακες, όταν φτιάχνεις έναν ρόλο, έχεις την ανάγκη να τα “δώσεις” στον κόσμο. Και μέσα μας ξέραμε ότι με την πανδημία όλα αυτά θα ήταν πολύ δύσκολα πλέον. Ευτυχώς για μένα αυτά τα στάδια δεν κράτησαν πολύ. Με αρκετή βοήθεια και επαγγελματική ψυχολογική υποστήριξη, πέρασα αρκετά γρήγορα στο επόμενο στάδιο. Αποφάσισα να “πνίξω” τον φόβο και το άγχος μου και να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και την αυτοβελτίωσή μου. Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία και απεριόριστο χρόνο να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου που τώρα μπορώ με σιγουριά να πω ότι μου άλλαξαν τη ζωή προς το καλύτερο. Σε γενικές γραμμές εκμεταλλεύτηκα δημιουργικά τον χρόνο που μου έδωσε η πανδημία και ευτυχώς δεν τον σπατάλησα στον πανικό και το άγχος».

«Πέραν, όμως, της καλλιτεχνικής “επιβίωσης”, τέθηκε και θέμα οικονομικής επιβίωσης, καθώς βιοποριζόμαστε από τη δουλειά μας. Εγώ είχα την τύχη να κάνω κάποια live διαδικτυακά, τα οποία ο κόσμος ευτυχώς τα αγκάλιασε με πολλή αγάπη. Ένας φίλος μου δημιούργησε μια σελίδα, μέσω της οποίας όποιος ήθελε μπορούσε έμπρακτα να με στηρίξει οικονομικά με μια εισφορά την ώρα του live. Και ευτυχώς με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος με βοήθησε να περάσω αξιοπρεπώς το πλήγμα της πανδημίας. Αν δεν ήταν ο κόσμος δίπλα μου, δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα».

«Τα live της πανδημίας προέκυψαν από την ανάγκη που είχα κυρίως για παρέα μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και ενίοτε μιζέρια που έφερε στις ζωές όλων μας η πανδημία. Τις πρώτες μέρες της καραντίνας, έκανα ένα βιντεάκι και το ανέβασα στα social media. Και απλώς μια μέρα πάτησα το κουμπί "live" στο Facebook. Έτσι όπως ήμουν. Στον άσπρο μου -από τις τρίχες του σκύλου μου, του Γιόκο- καναπέ, με τις φόρμες και τις παντόφλες μου, να κρατώ την κιθάρα μου και να παίζω τραγούδια. Και η παρέα κάθε live μεγάλωνε. Εγώ είχα την ανάγκη για παρέα, ενώ ο κόσμος μού έδειξε ότι κι εκείνοι είχαν ανάγκη από μουσική και από επικοινωνία Ήταν ουσιαστικά μια μικρή διέξοδος σε όλο αυτό που συνέβαινε γύρω μας».

«Αν δεν ήταν οι τέχνες και ο πολιτισμός, δεν θα είχαμε κανένα στήριγμα. Ας αναλογιστούμε πώς περάσαμε τις μέρες μας στην καραντίνα. Με ταινίες, με βιβλία, με μουσική και γενικά με τις τέχνες και τον πολιτισμό. Όλοι μας».

«Αυτό που μου έλειψε περισσότερο όλο αυτό το διάστημα ήταν η επαφή με τον κόσμο. Και όχι μόνο με το κοινό, που σίγουρα είναι το κυριότερο, αλλά και η επαφή με άλλους μουσικούς. Η μουσική χημεία που έχω με κάποια άτομα, να δημιουργουμε μαζί μουσική και συναισθήματα. Ένα ευχάριστο που μας δίδαξε η πανδημία είναι ότι δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τη μουσική με την τεχνολογία. Ούτε τα διαδικτυακά live, ούτε η τηλεκπαίδευση ούτε τίποτα δεν αντικαθιστά την προσωπική “συνδιαλλαγή”. Το να ηχογραφεί ο καθένας από το σπίτι του δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επαφή με κανένα τρόπο. Αυτό μου έλειψε. Η επαφή».

«Η επόμενη μέρα όλου αυτού ήταν παράξενη. Και ακόμα είναι. Αλλά στις αρχές ήταν το κάτι άλλο. Παίζαμε σε συναυλίες με πολύ λίγο κόσμο, αραιά μεταξύ τους, όλοι με μάσκες. Αναγκαστικά, προσαρμόσαμε κι εμείς τη δουλειά μας στα δεδομένα».

«Ο κορωνοϊός ήταν ένα μεγάλο “σχολείο” για όλους μας. Η ζωή όλων μας άλλαξε και θα μας ακολουθεί για καιρό ακόμα όλο αυτό. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, εμμένω να είμαι αισιόδοξος και βλέπω ότι σιγά σιγά όλο αυτό θα τελειώσει. Λίγη υπομονή ακόμα».

Βαρβάρα Χριστοφή - Ηθοποιός

Η Βαρβάρα Χριστοφή είναι ηθοποιός. Μια τέχνη που θέτει ως βασική προϋπόθεση, για να υπάρχει, εκείνο το καίριο συστατικό που ο κορωνοϊός μάς στέρησε σχεδόν βίαια. Την επαφή με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Με την έναρξη της πανδημίας, οι άνθρωποι του θεάτρου αποσύρθηκαν από τη σκηνή και τα θέατρα άδειασαν από θεατές.

«Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα πλήγηκαν πολύ από την πανδημία. Τότε, έχασα τις δουλειές που είχα προγραμματισμένες. Είναι δύσκολο για τους καλλιτέχνες, γιατί πληρώνονται μόνο όταν τρέχει η δουλειά τους. Ήταν πρωτόγνωρο και παράξενο γιατί δεν γνωρίζαμε πότε θα επανέλθουμε επαγγελματικά. Υπήρχε το αίσθημα της ανασφάλειας τόσο για την υγεία μας όσο και για το επάγγελμά μας».

«Μου έλειψε πολύ η δουλειά μου. Το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πάω στις πρόβες να συνεχίσουμε αυτό που αρχίσαμε. Μου έλειψε η ανθρώπινη επαφή με τους συνεργάτες, τους φίλους μου. Μου έλειψε το αίσθημα της δημιουργίας. Ένιωθα ανενεργή και το χειρότερο είναι ότι δεν ήξερα και πότε θα ξαναδουλέψω. Οι δουλειές μου είχαν ακυρωθεί, δεν είχα κάτι να με περιμένει και να το περιμένω μετά την πανδημία. Ευτυχώς, όμως, η ζωή συνεχίζεται και φέτος εργάζομαι και στην τηλεόραση και στο θέατρο».

«Η δουλειά μας απευθύνεται στον κόσμο, χωρίς το κοινό δεν υπάρχει θέατρο, δεν υπάρχει τέχνη. Η στήριξη του κόσμου είναι πάντα σημαντική και συγκινητική και τότε στην πανδημία αλλά και μετά τις καραντίνες με τα μέτρα που υπήρχαν, όταν ο κόσμος θυσίαζε μια έξοδο του για να πάει στο θέατρο. Ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και το να θελήσει κάποιος να παρακολουθήσει μια παράσταση σε περίοδο πανδημίας είναι σίγουρα ελπιδοφόρο».

«Τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου τον χάρηκα. Ξεκουράστηκα, έκανα πράγματα για τον εαυτό μου, γυμναστική, μαγειρική, Νetflix. Επίσης, είχα όλο τον ελεύθερο χρόνο που χρειαζόμουν για να τελειώσω τον μονόλογο που έγραφα τότε, “Το Πάπλωμα”, που φέτος παρουσιάστηκε στο κοινό σε θεατρική παράσταση».

«Θέλω να πιστεύω πως η ανάγκη για τέχνη δεν θα πάψει να υπάρχει στον άνθρωπο σε καμιά δυσκολία. Στην εποχή μας η τεχνολογία στάθηκε σύμμαχος. Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε θεάματα διαδικτυακά, να παρακολουθήσουμε συναυλίες, παραστάσεις από όλο τον κόσμο, αλλά και να προβάλουμε τη δική μας δουλειά που με την απόσταση και τα lockdown δεν θα μπορούσαμε διαφορετικά. Μέσω ζωντανών μεταδόσεων και συνομιλιών ανταλλάξαμε ιδέες, επικοινωνήσαμε, βρεθήκαμε. Με τον άπλετο ελεύθερο χρόνο που είχαμε, μάς δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε νέα ερεθίσματα και ιδέες. Θέληση να υπάρχει και τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν είναι άγονο».

«Το επόμενο βήμα έγινε δειλά δειλά, με βάση τα μέτρα που υπήρχαν κάθε φορά. Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα μέτρα για την παρακολούθηση μιας παράστασης, μειώθηκε υποχρεωτικά η χωρητικότητα των θεάτρων, παίζουμε με λιγότερους θεατές σε κάθε παράσταση, υπάρχουν αποστάσεις ασφαλείας, μάσκες. Θυμάμαι στην πρώτη μου παράσταση μετά από συνεχόμενες καραντίνες ένιωσα σαν θαύμα που βρισκόμουν και πάλι στο θέατρο με πραγματικό κοινό. Δεν πίστευα ότι ήμασταν τόσοι άνθρωποι ξανά σε έναν χώρο. Ήταν παράξενο που οι θεατές φορούσαν μάσκα. Η παράσταση ήταν διαδραστική με το κοινό και η μάσκα έκρυβε τα πρόσωπα και τις εκφράσεις των θεατών. Ήταν παράξενο, όμως, τα καταφέραμε και το κουβαλάμε μέσα μας σαν ακόμα μια εμπειρία ζωής».

«Δεν ξέρω αν βγήκε τελικά κάτι θετικό από αυτήν την κατάσταση. Ο χρόνος θα το κρίνει αυτό. Θα φανεί στα επόμενα χρόνια αν όλο αυτό φέρει μια νέα κρίση ή κάτι θετικό. Αυτό που ξέρω είναι πως η φράση “τίποτα δεν είναι δεδομένο” υπήρξε πιο επίκαιρη από ποτέ και ότι ό,τι κι αν συμβεί δεν πρέπει να τα παρατάμε. Θα έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά και καλύτερες μέρες, είναι ρόλερ κόστερ η ζωή, έχει τα πάνω και τα κάτω της».

«Θέλω να είμαι αισιόδοξη, έτσι θα έχω να περιμένω το καλύτερο. Εξάλλου μετά την καταιγίδα βγαίνει το όμορφο πολύχρωμο ουράνιο τόξο. Έτσι και η ζωή είναι πολύχρωμη άλλοτε με μουντά και άλλοτε με ζωηρά χρώματα. Και τώρα γιατί όχι, θα βγει το ουράνιο τόξο. Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά».

Μάριος Γεωργίου - Αθλητής

Ο Κύπριος πρωταθλητής της Ενόργανης Γυμναστικής, Μάριος Γεωργίου, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία βρισκόταν σε εντατικό πρόγραμμα προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο, το οποίο περιελάμβανε καθημερινές και πολύωρες προπονήσεις.

«Όταν ακυρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η πρώτη αντίδραση ήταν η απογοήτευση. Στη συνέχεια, όμως, προσπάθησα να δω όλο αυτό που συνέβαινε τη δεδομένη στιγμή με πιο θετική ματιά. Σκέφτηκα ότι είχα πλέον μπροστά μου έναν ακόμα χρόνο για προετοιμασία και προπόνηση, ώστε να ανεβάσω το επίπεδό μου, αλλά και την ετοιμότητά μου. Βέβαια, δεν ήταν μόνο οι Ολυμπιακοί που ακυρώθηκαν, αλλά και αρκετές άλλες διοργανώσεις».

«Η διακοπή εξαιτίας του κορωνοϊού και η συνεπακόλουθη αποχή από αθλητικές διοργανώσεις επηρέασε τόσο την αγωνιστική όσο και τη φυσική μου κατάσταση. Η παύση των προπονήσεων, η απουσία του συναγωνισμού που δίνεται μέσα από τη συναναστροφή με άλλους αθλητές, έφεραν ως αποτέλεσμα και τη μείωση της αυτοπεποίθησής μου. Ταυτόχρονα, ήταν και το οικονομικό στη μέση, γιατί λίγο-πολύ, η συμμετοχή σε αγώνες δίνει κάποια έξτρα χρήματα».

«Για αρκετό καιρό και όσο διήρκησε το πρώτο σοκ, είχε επηρεαστεί έντονα η ψυχολογία μου. Ξαφνικά, από τις καθημερινές προπονήσεις, βρέθηκα σε μια εντελώς άλλη φάση. Τις πρώτες 2-3 εβδομάδες δεν μπορούσα καν να πηγαίνω στο γυμναστήριό μου, ενώ από το σπίτι ήταν πολύ δύσκολο να προπονηθώ, επειδή δεν είχα τον χώρο ούτε τον κατάλληλο εξοπλισμό. Έπειτα, όταν δόθηκε η έγκριση στους αθλητές που θα αγωνίζονταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να επιστρέψουν στις προπονήσεις, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται –όσο αυτό ήταν δυνατό– όπως πριν».

«Το restart ήταν σίγουρα δύσκολο. Μέχρι τουλάχιστον να αποκτήσω ξανά την απαραίτητη δύναμη, αντοχή και φυσική κατάσταση. Ακόμη και πνευματικά υπήρξαν δυσκολίες, όταν ξανακατέβηκα σε αγώνες. Όλο αυτό που έγινε, όμως, με έμαθε να είμαι πιο υπομονετικός. Είχα δίπλα μου κόσμο και φορείς που με στήριξαν και αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα και αντιμετωπίσιμα. Σημασία έχει να μη χάνεις το κουράγιο σου. Αυτό νομίζω είναι και το δίδαγμα από αυτήν την εμπειρία».

Για την εμπεριστατωμένη ενημέρωση σχετικά με την πανδημία και τον εμβολιασμό, η ΑΗΚ σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας ξεκίνησε παγκύπρια εκστρατεία ενημέρωσης για τον εμβολιασμό στους νέους μέχρι 30 ετών. Στο πλαίσιο της εν λόγω εκστρατείας, δημιουργήθηκε και η σελίδα «Μάθε. Κρίνε. Πράξε».