Τα δεδομένα είναι ότι υπάρχουν γυναίκες -πολλές μάλιστα- που εν έτει 2021 δεν νιώθουν ασφαλείς. Υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω, των οποίων το «όχι» -όσο βροντερό κι αν είναι- δεν γίνεται αντιληπτό ή παρερμηνεύεται. Υπάρχουν γυναίκες που βιώνουν την κακοποίηση και δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν από συμπεριφορές, οι οποίες, στις πλείστες των περιπτώσεων, εκδηλώνονται από άτομα που υποτίθεται πως τις «αγαπούν». Τις βλέπουμε καθημερινά, αλλά συχνά στρέφουμε αλλού το βλέμμα. Ή φοβόμαστε να κοιτάξουμε κατάματα τη θλίψη τους. Κάθονται στην καφετέρια, ψωνίζουν στο σουπερμάρκετ, παίρνουν τα παιδιά τους ή τα παιδιά των παιδιών τους στο σχολείο.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν (ευτυχώς) άνθρωποι που σκέφτονται αυτές τις γυναίκες και προσπαθούν στην πράξη να τις βοηθήσουν. Είναι αυτοί που δεν στρέφουν αλλού το βλέμμα και κάνουν πράξη την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο. Στις γυναικείες τουαλέτες, λοιπόν, ενός μπαρ στον Βόλο, οι άνθρωποι του μαγαζιού κόλλησαν πάνω στον τοίχο μια επιγραφή. Μια μικρή επιγραφή που σού λέει τι μπορείς να παραγγείλεις αν δεν καταλαβαίνουν το «όχι» σου, αν έπαψες να νιώθεις ασφάλεια ή αν σε παρενοχλούν. Μια μικρή επιγραφή εν είδει μυστικού σινιάλου για να μπορέσει μια γυναίκα να νιώσει ξανά ασφαλής και να πάψει να φοβάται.

Το τσάι βυσσινόκηπος και το Blue Lagoon είναι τα δύο «ποτά» που μπορεί μια γυναίκα να παραγγείλει, στέλνοντας το μήνυμα ότι χρειάζεται βοήθεια. Δίνονται, επίσης, επιλογές για ώρες της ημέρας και της νύχτας, ώστε να μην υποψιαστεί ο θύτης τι συμβαίνει και υποκατηγορίες ανάλογα το αν χρειάζεσαι απλά διέξοδο, αν χρειάζεσαι ταξί για ασφάλεια ή ακόμη και αν χρειάζεσαι την αστυνομία.

Μια μικρή επιγραφή που στέλνει, όμως, ένα τεράστιο μήνυμα. Ότι αυτά που βιώνουν οι άνθρωποι γύρω μας, μάς αφορούν όλους αν θέλουμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι. Και ότι, όσο βλέπουμε τέτοιες ενέργειες, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναρθούν (μικρές) χαρές. Να ελπίζουμε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα της έμφυλης βίας. Όχι, στα παιδιά των παιδιών μας ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών μας. Αλλά, (σχεδόν) τώρα.