Φωτογραφίες: Χρήστος Μιχάλαρος


Ρωτώ την Αθηνά πώς προέκυψε η πρωτοβουλία με τα κρεμασμένα ρούχα έξω από το εστιατόριο και μου απαντά χαμογελώντας: «Έτσι έκοψε ο νους της μάμας μου».

Η ιδέα ήταν της κυρίας Γιαννούλας, της συζύγου του κύριου Ματθαίου. Αφού είδε ότι ήταν πάρα πολλοί αυτοί που έπαιρναν ρούχα έτσι ώστε να δοθούν σε κόσμο που τα έχει η ανάγκη, σκέφτηκε να βάλουν κάποια σε κρεμάστρες έξω από το εστιατόριο, μαζί με μια σχετική επιγραφή, έτσι ώστε όποιος έχει ανάγκη να περνά και να παίρνει διακριτικά ό,τι θέλει.

Έτσι κι έγινε. Η Αθηνά μού αναφέρει ότι στον ένα μήνα που συμβαίνει αυτό, έχουν περάσει αρκετοί άνθρωποι από το σημείο, ξένοι και Κύπριοι.

Κάποιοι θα έρθουν στο φως τη ημέρας, άλλοι πάλι θα περάσουν πιο αργά. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν κύριο που είχε πάρει κάτι σε φάση που δεν ήμασταν εδώ και επέστρεψε τελικά το επόμενο πρωί για να πει στον πατέρα μου ότι αυτός ήταν που τα πήρε, το προηγούμενο βράδυ, επειδή τα είχε ανάγκη.

Είναι πολλοί αυτοί που μας φέρνουν ρούχα εδώ, ξέροντας ότι τα δίνουμε. Κάνω μια διαλογή, και όσα δεν είναι καλά τα αφήνω πίσω για να τα πάρω στην ανακύκλωση».

Αυτό το διάστημα, λόγω των περιοριστικών μέτρων, το εστιατόριο είναι ανοικτό μόνο για take away, οπότε ρωτώ την Αθηνά κατά πόσο θα συνεχίσουν την «πατέντα» -όπως χαριτολογώντας ονομάζει την πράξη προσφοράς τους- και μετά που θα λειτουργήσουν κανονικά και πάλι.

«Όσο υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη θεωρώ πως θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε με όποιον τρόπο μπορούμε».