Μετά από έξι μήνες λοκντάουν, κλεισίματος στο σπίτι από τις εννέα, περιπλανήσεις σε πλατείες και δρόμους, άγχος και όλα τα υπόλοιπα που πάνε πακέτο με τον covid-19 φτάνουν επιτέλους σε ένα τέλος. Η Αθήνα ζει μια πρώτη ελευθερία και μυρίζει έντονα Άνοιξη.

Πλησιάζουμε σε βαθιές αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και στο τέλος ανούσιων συζητήσεων.

Σήμερα, θα πήγαινα Κύπρο, αλλά λόγω του λοκντάουν ανέβαλα το ταξίδι μου για αργότερα. Η σκέψη στο ένα μήνυμα την ήμερα με τρόμαξε. Μου στέρησε όμως για ακόμα μια χρονιά το Πάσχα στη Σαλαμιού μαζί με την οικογένειά μου και αγαπημένους φίλους. Βλέπετε, είναι ίσως και ο μόνος τόπος που για εμένα μυρίζει Πάσχα. Και αυτό γιατί είναι συνδεδεμένο με μυρωδιές και παιδικές αναμνήσεις. Όταν ήμουν μικρή περνούσα τη Μεγάλη Βδομάδα στο χωριό, μαζί με τις αδελφές μου και τις ξαδέλφες μου στο σπίτι της γιαγιάς μας της Ελένης και του παππού Ευθυμή, που είχαν μια αυλή γεμάτη τσαρτελλούθκια. Σαν σήμερα και οι δυο γιαγιάδες μου, Ελένη και Ναυσικά, έφτιαχναν φλαούνες. Η καθεμιά με τη δική της μαστορκά και σε μια άκακη «κόντρα» για τις καλύτερες. Εγώ και οι ξαδέλφες μου απολαμβάναμε να τις βλέπουμε, όχι για να μάθουμε, αλλά γιατί ήταν μια απολαυστική ιεροτελεστία. Το βράδυ πηγαίναμε εκκλησία και ενώ δεν καταλαβαίναμε τίποτα από τους ψαλμούς, ακολουθούσαμε τις υποδείξεις τις γιαγιάς μας σιωπηλά και με αγάπη. Και αν καμία φορά μιλούσαμε μεταξύ μας, μας κτυπούσε απαλά στους ώμους να σταματήσουμε. Ζούσαμε έντονα τις παραδόσεις του Πάσχα στο χωριό και αυτό μας έκανε να αγαπήσουμε τον τόπο μας περισσότερο. Το βράδυ της Ανάστασης όλο το χωριό μαζευόταν στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας και ψέλναμε όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη» με την χαρακτηριστική φωνή του πάτερ Γιώρκου. Μετά στο σπίτι και στη μικρή κουζίνα του, που για κάποιο παράδοξο λόγο μας χωρούσε όλους. Η γιαγιά μου η Ελένη ερχόταν πιο αργά γιατί έμενε μέχρι το τέλος της λειτουργίας. Την επόμενη, η πρώτη της ερώτηση «εφάετε φλαούνες; Εεεεε εν καλές;».

Την Κυριακή του Πάσχα, γλέντι και χαρές και πολλές αγκαλιές αφού έρχονταν συγγενείς από όλη την Κύπρο να δουν την γιαγιά μου και τον παππού μου. Απόγευμα, μετά τη λειτουργία της Αγάπης πηγαίναμε στο σχολείο για τα διαφορά παιχνίδια. Η χαρά του Πάσχα διαρκούσε μέχρι και την Τρίτη όπου έκλεινε με τις γαϊδουροδρομίες στην πλατεία του χωρκού. Ανεπανάληπτες αναμνήσεις.

Έχω να ζήσω Πάσχα όπως τα παιδικά μου χρόνια -και όπως θα το χαρακτήριζε ένας καλός μου φίλος, «νόστιμο»- χρόνια τώρα. Με εξαίρεση, πριν λίγα χρόνια, ένα Πάσχα στον Μαχαιρά και στον Μέσα Ποταμό, που ήταν το μοναδικά πνευματικό μου Πάσχα. Οι γιαγιάδες μου πέθαναν και η θέση τους στην εκκλησία του χωριού είναι άδεια. Εγώ άλλαξα και απομακρύνθηκα αρκετά από την πνευματική ζωή. Οι ξαδέλφες μου ζουν σε άλλες πόλεις. Η αδελφή μου Νέα Υόρκη. Αυτό που μας έμεινε είναι οι αναμνήσεις μας και η Σαλαμιού όπου δημιουργούμε τώρα τις νέες μας ιστορίες και που πάντα θα μας μυρίζει Πάσχα.

Εμένα για ακόμα μια χρονιά μου λείπουν η γιαγιά μου η Ελένη και η γιαγιά μου η Ναυσικά. Οι αγάπες της ζωής μου. Μου λείπει η μυρωδκιά τζιαι η αγκάλη τους.

Καλό Πάσχα.