Η ιστορία της Δήμητρας/Δημήτρη/Δημητράκη από τη Λέσβο πάντα με άγγιζε περίεργα. Ένιωθα έναν περίεργο κόμπο στον λαιμό κάθε φορά που έπεφτα σε κάποια σχετική ανάρτηση. Η πρόσφατη είδηση της εξαφάνισής της μετατόπισε τον κόμπο σε ολόκληρο το σώμα. Πέραν τούτου, φανέρωσε εκ νέου και με μία απίστευτη σφοδρότητα το πρόσωπο μιας ολόκληρης κοινωνίας -όχι μόνο της τοπικής- που δηλώνει «ανοιχτή» μόνο στα χαρτιά, κρύβοντας στα σπλάχνα της ένα απίστευτο μίσος προς κάθε τι διαφορετικό.


«Εδώ στο χωριό δεν τον θέλει κανένας, έτσι που ήτανε», δήλωσε ο αδερφός της Δήμητρας. Της Δήμητρας που γεννήθηκε Δημήτρης, αλλά ένιωθε να καταπιέζεται μέσα στο ανδρικό του σώμα και αισθανόταν καλά να φορά φουστάνια και μπιχλιμπίδια στα χέρια, στα αυτιά και στον λαιμό. Η εξαφάνιση της Δήμητρας -η γνωστοποίηση της οποίας έγινε ένα μήνα και κάτι μετά το συμβάν- πέραν των άλλων όλων, μάς έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Και μάς θύμισε αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάμε, επαναπαυόμενοι στην ασφάλεια τού ότι εμείς κατά τύχη γεννηθήκαμε στο σωστό σώμα. Μάς θύμισε πως η Δήμητρα, ο Γιάννης και τόσα άλλα άτομα εκεί έξω το μόνο που χρειάζονται, για να αναπνεύσουν με ευκολία, είναι ένα σπίτι -έστω ανακατεμένο- και μια τεράστια αγκαλιά. Και αυτό είναι το μόνο αδιαπραγμάτευτο. Και όσοι αδυνατούν να το δεχθούν, καλό θα είναι να σωπάσουν. Για πάντα.

Πιο κάτω αυτούσια η ανάρτηση της Μαρίας Δεδούση για τον Γιάννη που γεννήθηκε Ιωάννα. Και που νιώθει να τον καταπιέζει το μεγάλο στήθος, ελπίζοντας μια μέρα να απαλλαγεί από αυτό.


«Σήμερα θα κάνω κάτι αρκετά δύσκολο.

Θα σας πω για τον Γιάννη.

Ο Γιάννης είναι μέρος της οικογένειάς μας, είναι ένα απίστευτο παιδί, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι εδώ, στο δωμάτιο της Λάουρας, τον έπιασα όταν ήρθε και τον ρώτησα:

“Γιάννη, θέλω πολύ καιρό τώρα να γράψω για σένα, έτσι κι έτσι”.

“Η μαμά μου έχει 10Κ φόλουερς”, πετάγεται η Λάουρα, “οκ, κουλ”, λέει ο Γιάννης, “Θέλω την άδειά σου”, επιμένω, “δεν έχω πρόβλημα”, λέει, “να το διαβάσει πριν το βάλεις”, πετάγεται ο Άλεξ, λέω φυσικά.

Μια μέρα, λοιπόν, πριν από καιρό, με παίρνει τηλ. η Λάουρα, μου λέει έρχομαι σπίτι με τον Γιάννη, πάντα με παίρνει, πάντα ενημερώνει, ακόμη κι αν ξέρει ότι δεν θα έχω καμία αντίρρηση.

Είμαι σπίτι με τη φίλη μου την Πόπη, πίνουμε κάτι, δεν θυμάμαι τι, ακούμε κλειδί στην πόρτα, μπαίνει η Λάουρα κι από πίσω της ένα κορίτσι.

Σκουλαρίκια, βαμμένο νύχι, ωραίο άντερκατ, όλα καλά, λέω, μάς την έκανε ο Γιάννης, γελάμε με την Πόπη, έρχονται στο τραπέζι-γραφείο, λέει η Λάουρα “γεια σας, από δω ο Γιάννης”.

Κοιταζόμαστε με την Πόπη.

“Γεια σου, Γιάννη”.

“Γειά σας”, λέει ο Γιάννης με την έμφυτη και πολύ αυθόρμητη σεμνότητά του.

“Χάρηκα πολύ”.

Εξαφανίζονται στο δωμάτιο της Λάουρας, κοιταζόμαστε με την Πόπη, ακόμη γελάμε.

Την επόμενη μέρα τσάκωσα τον Άλεξ, που τον έχω πιο βολικό, “έλα εδώ παιδί μου, πώς τον λένε τον Γιάννη;”

“Γιάννη”, απαντά με το ύφος “μα γιατί ρωτάς μαλακίες;”

Λέω, όχι, το άλλο, το κανονικό.

“ΓΙΑΝΝΗ, μαμά, αυτό είναι το κανονικό”.

“Πώς τον βαφτίσανε παιδί μου (αν τον βαφτίσανε);”

“Ιωάννα, αλλά αυτό είναι το dead name. Κανείς δεν το χρησιμοποιεί”.

“Εκτός από τους γονείς του. Κι αυτό τον ενοχλεί”...

___________

Έκτοτε, ο Γιάννης είναι ο Γιάννης.

Τον αγαπάμε πολύ, τον είδα πριν δύο μέρες στον δρόμο, που είσαι ρε συ, του λέω, μάς λείπεις, μου λέει ξέρετε βγαίνουμε, άνοιξε ο καιρός, αλλά θα έρθω, σας το υπόσχομαι, ήρθε σήμερα.

Καμπούριαζε.

“Στήσου” του λέω, και του πιέζω την πλάτη.

Με κοιτάει, με τη γνωστή σεμνότητά του, “είναι αυτό το μεγάλο στήθος μου λέει, με καταπιέζει”, λέω τι σκοπεύεις να κάνεις; Λέει, "όταν μεγαλώσω θα ήθελα να απαλλαγώ. Θα ήθελα να γίνω αυτό που είμαι στ’ αλήθεια".

Είναι 16 ο Γιάννης.

Νομίζω ξέρει.

Νομίζω.

Πιστεύω.

Καταλαβαίνω απόλυτα πόσο δυσκολεύονται οι γονείς του Γιάννη.

Στ’ αλήθεια.

Δεν είμαι αυτής της σχολής, για μένα δεν αλλάζει απολύτως τίποτα το τι θέλουν οι άνθρωποι ή τι δεν θέλουν, πώς αυτοπροσδιορίζονται. Είναι μέρος της ζωής μου εμένα αυτή η κατανόηση, αλλά καταλαβαίνω τη δυσκολία.

Καταλαβαίνω απόλυτα και τον ίδιον τον Γιάννη.

Καταλαβαίνω τα πάντα.

Ο Γιάννης έχει ένα σπίτι εδώ και το ξέρει.

Μικρό, ανακατεμένο συνήθως, ένα σπίτι με πολλές γωνίες, στο οποίο μπορεί να τρακάρεις διαρκώς, με πράγματα που είναι στη μέση και δεν μαζεύονται ποτέ, ένα σπίτι στο οποίο μπορεί να κοιμηθείς στο πάτωμα όταν σε φιλοξενεί -αν και πιθανότατα οι ένοικοί του θα κοιμηθούν οι ίδιοι στο πάτωμα για να σε φιλοξενήσουν- αλλά ένα σπίτι που αγκαλιάζει όσους το έχουν ανάγκη και το κάνει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

Του Γιάννη εγώ του χρωστάω, αλλά δεν το ξέρει.

Του χρωστάω διότι πέρα από κάθε θεωρία, ο ίδιος με έφερε μπροστά στην πράξη.

Ναι, οκ, δεν είναι ακριβώς δικό μου παιδί, αλλά είναι σαν δικό μου και σε κάθε περίπτωση με έφερε πολύ κοντά στην πράξη περισσότερο απ’ ό,τι φαντάζεστε.

Πολύ περισσότερο.

Γιάννη, σ’ ευχαριστώ, κι ό,τι κι αν αποφασίσεις, εγώ εδώ.

Ό,τι κι αν αποφασίσετε, εγώ εδώ.

Στο σπίτι με τις γωνίες, με την ανακατωσούρα και τη μεγάλη αγκαλιά».