Οι άνθρωποι τείνουν να σχηματίζουν απόψεις για άλλους ανθρώπους σε κλάσματα δευτερολέπτων, έχοντας ως αναφορά κάποια προκαθορισμένα χαρακτηριστικά και προκαταλήψεις, όπως η χώρα προέλευσής τους, η εθνικότητα, οι συνήθειες, τα ήθη και έθιμα και πολλά άλλα. Αυτό μάλιστα συμβαίνει πολύ πιο συχνά όταν μιλάμε για μετανάστες.

Τις περισσότερες φορές όμως η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τις προκαταλήψεις αυτές, αφού μιλάμε για ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν πολλά στην εκάστοτε χώρα υποδοχής, συμβάλλοντας στη διεύρυνση και ενίσχυση δεξιοτήτων και εμπειρογνωμοσύνης και δημιουργώντας προοπτικές και ευκαιρίες ανάπτυξης βασικών τομέων της τοπικής οικονομίας. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, μάλιστα, διαπρέπουν στις χώρες που αποφάσισαν να μεταναστεύσουν, κερδίζοντας τον σεβασμό τόσο της πολιτείας όσο και της κοινότητας που ζουν.

Στην Κύπρο, ενδεικτικό παράδειγμα είναι η ομογένεια των Ινδών, που αποφάσισαν να εγκατασταθούν στη χώρα μας, αναζητώντας νέες επαγγελματικές ευκαιρίες και εμπειρίες.

Πώς βλέπουν άραγε την Κύπρο οι άνθρωποι αυτοί, δεκαετίες μετά την απόφασή τους να έρθουν στο νησί μας; Πώς κατάφεραν να εξοικειωθούν και να ενσωματωθούν στο νέο περιβάλλον και κοινωνικό σύνολο και ποιες ήταν οι προκλήσεις; Πώς μοιάζει τελικά η Κύπρος μέσα από τα μάτια αυτών των μεταναστών;

Τις απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα δίνουν τρεις Ινδοί, οι οποίοι μοιράζονται τις εμπειρίες τους, αλλά και το πώς η Κύπρος τους αντιμετώπισε όταν αποφάσισαν να μεταναστεύσουν εδώ.

Ο Τζόζεφ Μποργκέζε, πρωτοήρθε στην Κύπρο το 2006 ως μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Ο Τζοζεφ είναι οραματιστής εκ φύσεως με μεγάλη ανθρωπιστική δράση. Ερχόμενος στην Κύπρο και σθεναρός υποστηρικτής της δια βίου μάθησης, εισέπραξε όλα τα θετικά που μπορούσε να δώσει το νησί και αναπτύσσοντας δίκτυο συνεργατών, κατάφερε να φέρει εις πέρας πάρα πολλούς προσωπικούς του στόχους, αλλά και επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αν και στην αρχή δεν είχε την κατάλληλη υποστήριξη για να πετύχει τους στόχους του, η επιμονή και το όραμα του τον βοήθησαν να γνωρίσει τα κατάλληλα άτομα και συνεργάτες που του άνοιξαν πάρα πολλές πόρτες στο νησί.

Όπως αναφέρει ο ίδιος «στην Κύπρο, πολλοί ανοικτόμυαλοι άνθρωποι βοηθούν τους μετανάστες να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο πολύ γρήγορα, γιατί η εξωστρέφεια και η αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τους ντόπιους είναι ίσως από τα πιο σημαντικά ατού που έχει αυτή η χώρα».

Ο Τζόζεφ θεωρεί ότι πάντα πρέπει να δίνουμε όταν παίρνουμε και με αυτό το δίδαγμα πάντα προσπαθεί να δείχνει τον σεβασμό του προς τη χώρα μας και στην ευρύτερη κοινωνία που τόσο πολύ αγαπά. Ένα τρανό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή, μέσω των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του ΜΚΟ «Hope For Children» CRC Policy Center (HFC), του μεγαλύτερου ιδιωτικού οργανισμού προστασίας παιδιών στην Κύπρο, εργοδοτούνται πέραν των 120 ατόμων.

Ένα άλλο τρανό παράδειγμα είναι ο Σουνίλ Καπούρ, με καταγωγή από το Λάκναου της Ινδίας, ο οποίος βρέθηκε στο νησί μας το 2007 μετά από χρόνια δουλειάς στο Χονγκ Κονγκ με σκοπό να ηγηθεί την επέκταση των δραστηριοτήτων της πολυεθνικής εταιρείας στην οποία εργάζεται μέχρι και σήμερα.

«Στην αρχή αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ότι η Κύπρος είναι μια πολύ μικρή χώρα και άρα πιθανό να μην είχα τις ίδιες δυνατότητες εξέλιξης όπως θα είχα στο Χονγκ Κονγκ», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Σουνίλ. «Επίσης,» συνέχισε, «η διαφορετική κουλτούρα και τρόπου ζωής των Κυπρίων με δυσκόλεψε αρκετά». Ωστόσο, 15 χρόνια μετά, ο Σουνίλ δεν μετανιώνει ούτε στιγμή για την απόφαση του να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κύπρο, και πλέον νιώθει πολύ χαρούμενος που μπορεί να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά του σε ένα ασφαλές και όμορφο περιβάλλον.

Το ίδιο νιώθει και ο επίσης Ινδός Άμπραχαμ Μαλαγιατούρ, που επισκέφθηκε την Κύπρο κατά τη δεκαετία του 80 και γοητεύτηκε από τη μεσογειακή ομορφιά του νησιού και τη φιλοξενία του κόσμου. Έτσι, μια δεκαετία αργότερα, ενώ ζούσε και εργαζόταν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ως τραπεζικός, άδραξε την ευκαιρία και εκμεταλλευόμενος τις καλές συγκυρίες της εποχής εκείνης αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Κύπρο.

«Η δεκαετία του ‘90 στην Κύπρο παρουσίαζε ένα πρόσφορο έδαφος για όσους αναγνώριζαν την ευκαιρία. Η χώρα βίωνε οικονομική ανάπτυξη με πάρα πολλές ευκαιρίες και έτσι η περίοδος προσαρμογής στο νησί ήταν σχετικά εύκολη. Η οικονομική πρόοδος, μας έδωσε και εμάς κίνητρο να χτίσουμε τη ζωή μας εδώ. Αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτή την προσαρμογή είναι το γεγονός ότι αρκετοί ντόπιοι φίλοι και συνεργάτες με πήραν από το χέρι και με καθοδήγησαν», ανέφερε ο Άμπραχαμ.

Για τον ίδιο, η ζωή σε μια ξένη χώρα δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο αφού η εμπειρία του στα ΗΑΕ τον προετοίμασε αρκετά ώστε να ανταπεξέλθει εύκολα στις δυσκολίες της αλλαγής.

Κατά την επαγγελματική του πορεία, ο Άμπραχαμ ανέπτυξε έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα στο νησί μας αφού αυτή τη στιγμή είναι διευθυντής τριών εταιρειών που ο ίδιος ίδρυσε.

«Το γεγονός ότι άνοιξα τρεις εταιρείες στην Κύπρο, δείχνει πόσο ευλογημένος και τυχερός είμαι που ζω εδώ», ανέφερε ο Άμπραχαμ, ο οποίος δηλώνει ακόμα ερωτευμένος με τη χώρα μας.

Ένας μετανάστης πάντα αντιμετωπίζει προκλήσεις τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο στη χώρα υποδοχής του. Προκλήσεις που μπορούν να αντιμετωπιστούν με πείσμα και αφοσίωση στο στόχο του εκάστοτε ατόμου.

Κάποια πράγματα που οι πλείστοι τα θεωρούμε δεδομένα, όντας πολίτες ενός κράτους όπως η Κύπρος, για έναν μετανάστη είναι εντελώς διαφορετικά. Κάτι που μπορούν να επιβεβαιώσουν και οι τόσες χιλιάδες Κύπριων μεταναστών που έφυγαν σε δύσκολες συγκυρίες για ένα καλύτερο μέλλον. Όταν όμως δοθούν οι σωστές ευκαιρίες και δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, τότε η ιστορία για κάθε μετανάστη μόνο θετική μπορεί να είναι.