Το απόγευμα της φετινής Διεθνούς Ημέρας Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας έκανε μια ανάρτηση, αναφέροντας μεταξύ άλλων πως έφτασε 30 χρονών να καταλάβει πως μπορεί να είναι περήφανα ούλλα τα «μεν-είσαι-έτσι» που μας μαθαίνει η κοινωνία που εμεγαλώσαμε.

Έκανε μια ανάρτηση για να μας πει πως ο κόσμος αλλάζει και θα συνεχίσει να αλλάζει «για να νιώθουν ακόμα παραπάνω άτομα ασφαλή. Γιατί εν το δικαιούμαστε μόνο, αξίζουμεν το».

Πιο κάτω το κείμενο - κατάθεση ψυχής του Γιάννη Χαριλάου:

Ακούω κόσμο να αννοίει το στόμα του τζαι να μιλά, να αγαλλιάσει τα τρεμάμενα τα σώματα. Έφτασα 30 χρονών να ακούσω πρώτη φορά κάποι@ να μιλά για μένα τζαι να με λαλεί με το όνομά μου. Να με αντιμετωπίζει ως μια έκφραση αγάπης, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς απολογίες. Έφτασα 30 χρονών να καταλάβω πως εν είμαι αερικό, εν είμαι σκιά, εν είμαι πόνος. Πως μπορώ να είμαι περήφανα ούλλα τα «μεν-είσαι-έτσι» που μας μαθαίνει η κοινωνία που εμεγαλώσαμε. Ξέσσειλα περήφανα.

Στα 32 μου χρόνια πλέον, νιώθω άνετα να αναφέρω πως είμαι nonbinary (Εν αυτοπροσδιορίζομαι nonbinary. Είμαι nonbinary). Προτιμώ τα έμφυλα μέρη του λόγου που αναφέρουνται σε εμένα να εν όσο πιο ουδέτερα γίνεται (χωρίς να εννοώ ουδέτερο φύλο). Προσωπικά, ανταποκρίνουμαι τζαι στα αρσενικά μέρη του λόγου τζαι ενίοτε τζαι στα θηλυκά, επειδή εννοιολογικά εν μου κάμνει διαφορά. Αντιλαμβάνουμαι όμως τις ελλείψεις της γλώσσας που μας περιβάλλει τζαι τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε όταν εκφραζούμαστε.

Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής μου, απέκτησα το υπέροχο trauma response να μεν ξεχάνω (σχεδόν) τίποτε. Είχα μάθει να διώ προσοχή παντού γυρώ μου, επειδή εν ήταν ούλλοι οι χώροι ασφαλείς για μένα. Είχα ήδη μάθει που μικρή ηλικία ότι το σπίτι, το σχολείο, το χωράφι στη γειτονιά ήταν τόποι παραμέλησης, bullying τζαι πόνου. Ότι αν άφηνα να με προδώσει κάτι, εν να έχανα τζαι τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Έτσι κυνηγούσα την απομόνωσή μου. Τζαι επιβίωσα κυρίως σε μια κατάσταση παρατήρησης τζαι αποτραβηγμού.

Με την ενηλικίωσή μου επροσπάθησα να ενταχθώ σε παρέες. Το ενδιαφέρον υπήρχε πάντα. Βρίσκω με ενδιαφέρον άτομο. Έπρεπε να γίνω ούτως ή άλλως, εφόσον έκαμνα με σχεδόν αποκλειστικά παρέα ως πριν τα 18. Είχα αναπτύξει το χιούμορ τζαι τον αυτοσαρκασμό ως μηχανισμό άμυνας, έτσι τουλάχιστον απέφευγα τη συνεχή μιζέρια της κατάστασής μου. Εκόλλησα με άλλα άτομα που είχαν μεγαλώσει τζαι τζείνα μέσα στις μοναξιές τους. Με ότι toxic trait έφερε τούτο - τζαι αναφέρουμαι πρωτίστως στα δικά μου. Βλέπεις, άμαν μεγαλώνεις τον εαυτό σου χωρίς να έσσιεις αναφορές φροντίδας, αγάπης, έγνοιας, καταλήγεις λλίο αγρίμι. Τζαι κατέληξα να συναλλάσσουμαι ως αγρίμι, πίσω που προσωπεία που έβρισκα άνετα.

Εν γράφω την αυτοβιογραφία μου ή αλλιώς τους τρόπους επιβίωσής μου σε χώρους που ένιωθα ότι εν με χωρούσαν, γι’ αυτό θα παραθέσω χωρίς να επεκταθώ μερικές καταστάσεις που εβίωσα. Κατάθλιψη, burnout, anxiety, παραμέληση του εαυτού μου, χαμηλή αυτοεικόνα κ.α.

Όταν άκουσα ότι διοργανώνεται το 1ο Pride, ήμουν νοερά ήδη τζιαμέ. Είπα «Ωραία, εν να συναντήσω επιτέλους άτομα σαν εμένα, με κοινά background, κοινές εμπειρίες, κοινά θέλω». Αγρίμια το πιο πιθανόν, αλλά αντιλαμβάνουμουν τουλάχιστο το ταξίδι.

Εξακολουθώ να αντιλαμβάνουμαι το ταξίδι. Εξακολουθώ να με θεωρώ αγρίμι ως ένα βαθμό. Εξακολουθώ να επιβιώνω. Εξακολουθώ να έχω anxiety. Εξακολουθώ να θεωρώ τα υπόλοιπα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ως άτομα με κοινές αναφορές.

Το τραύμα μας εν τόσο προσωπικό όσο τζαι συλλογικό, είτε το αντιλαμβανούμαστε, είτε όχι. Όσο τζαι η μη συμπερίληψή μας. Όσο τζαι η περιθωριοποίησή μας, η αλλοποίησή μας, η έλλειψη ασφάλειάς μας.

Ως AMAB (assigned male at birth = κάποι@ αποφάσισε ότι ήμουν αρσενικό στη γέννησή μου), ως άσπρο, ελληνόφωνο άτομο στην Κύπρο, ως σώμα χωρίς αναπηρία αντιλαμβάνουμαι το privilege μου σε σχέση με άλλες ταυτότητες. Ως μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας που έλαβε το συλλογικό τζαι προσωπικό τραύμα, έχω άποψη, όπως κάθε άλλο άτομο.

Προσωπικά νιώθω ότι έχω τζαι ευθύνη. Μια ευθύνη που είχα αντιληφθεί που τον τζαιρό που έπρεπε να με μεγαλώσω, να με προφυλάξω, να με φροντίσω. Εν ξέρω το προσωπικό τραύμα του κάθε ατόμου, τες εμπειρίες σας, τες θυσίες σας. Μπορώ, έστω ελάχιστα, να υπολογίζω πώς πονεί καθένα που τούτα όμως. Βλέπω σας, ακούω σας, θκιαβάζω για τες εμπειρίες σας. Μαθαίνω σας τζαι μαθαίνω με τζι εμένα μέσα που σας πολλές φορές. Μαθαίνω να κάμνω χώρο, να με συγχωρώ για τες ενοχές που κουβαλούσα τζαι ψήγματα των οποίων ακόμα κουβαλώ.

Ευχαριστώ σας ούλλ@ που τα μοιράζεστε. Που με κίνδυνο την ασφάλειά σας, τα trigger σας, το χρόνο σας τζαι ό,τι άλλο, μοιράζεστε τες αλήθειες σας.

Εν ΘΑ αλλάξουμε τον κόσμο.

Αλλάσσουμεν τον ήδη.

Τζαι θα τον αλλάσσουμεν.

Για να νιώθουν ακόμα παραπάνω άτομα ασφαλή.

Γιατί εν το δικαιούμαστε μόνο.

Αξίζουμεν το.