It's more than just music

Συναυλία, μέρος α.

Article featured image
Article featured image


Η πρώτη μου συναυλία ήταν όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Παφιακό Στάδιο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την βραδιά. Όλοι οι συμμαθητές αγκαλιά να τραγουδάμε «Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με εμάς;», χωρίς καμία ανησυχία, απλά παραδομένοι στον ρυθμό του Βασίλη. Το «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε», το σιγοτραγουδούσαμε για κανένα μήνα μετά την συναυλία.

Ο Βασίλης ήταν η αρχή. Ήταν ο πρώτος μου ενθουσιασμός στη μαγεία της συναυλίας, της κάθε συναυλίας.

Σήμερα, στα 42 μου πλέον, έχω πάει σε αρκετές συναυλίες, lives, φεστιβάλ και άλλα πολλά. Στην πορεία, τα ακούσματα άλλαζαν και ορισμένα πλέον είναι παρελθόν. Κάποια ακόμα τα ψάχνω.

Στις συναυλίες μού αρέσει να πηγαίνω μόνη μου, με εξαίρεση την παρέα της Στέφανης και του Αντώνη, αλλά και της παφίτικης συναυλοπαρέας #παπαμιλλάς, Μελίνα, Ιωάννα, Ισαβέλλα, Μαριάννα, Δημήτρης, Άθως, Γιώργος και Πάπαδος, όπου τότε η συναυλία είναι ιβέντ και συνοδεύεται με ταξίδι, ξενύχτια, βόλτες και αναπάντεχα γεγονότα.

Γενικά, όμως, επιλέγω να πηγαίνω μόνη μου, γιατί είναι ένα προσωπικό ταξίδι. Μια μουσική περιπέτεια.



Goran Bregovic, Πέτρα του Ρωμιού, 2017


Στην Πάφο και όταν ήμουν ακόμα στο Λύκειο, ο Ευθύβουλος, ο Σωκράτης, ο Γιάννης και η Στέλλα, όλοι με απίστευτο ταλέντο, συντρόφευσαν τα μαθητικά μου χρόνια με όμορφες μαθητικές συναυλίες, με αποκορύφωμα την τελική συναυλία πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας το Αρχαίο Ωδείο. Όλοι μια αγκαλιά.

Στη Θεσσαλονίκη, τον Σεπτέμβριο του 1997, μαζί με τον φίλο μου Γιάννη από την Νομική, με σχισμένα τζιν και με ένα σακίδιο, ζήσαμε παρέα την πρώτη μας μεγάλη συναυλία: #U2#PopmartTour. Η αποθέωση. Ο Bono. Το λεμόνι. Το «with or without». Ο χαμός . Η Θεσσαλονίκη ζούσε τη μαγεία των U2. Και εμείς μαζί της. Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ εκείνη η βραδιά. Ίσως από τα καλύτερα tours των U2. Με τον Γιάννη παραμιλούσαμε αρκετά μετά από αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ, μέχρι που κουνήσαμε τα κεφάλια μας σαν τρελοί τον Σεπτέμβριο του 1998, στο θέατρο Δάσους (αν θυμάμαι καλά), στις Τρύπες. Εκείνη η βραδιά ήταν από τις καλύτερές μου και η τελευταία μου για τα επόμενα δυο χρόνια. Το 2002 και με την επιστροφή μου στην Κύπρο, γύριζα το νησί για διάφορες συναυλίες. Αξέχαστη η Μαργαρίτα Ζορμπαλά στο Κούρειο, σε μια πολύ μαγική βραδιά «κάτω από τα αστέρια», μια βραδιά με τον Αλκινοο στο camping της Πόλης και σε μια αυλή ενός σχολείου ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, όταν τότε είχα κολλήσει με τον «Βραχνό Προφήτη». Είχα την ευκαιρία να απολαύσω μερικές από τις καλύτερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου, όπου οι στίχοι στα τραγούδια τους αγαπήθηκαν έντονα και συνδέθηκαν με ιστορίες της ζωής μου. Αρβανιτάκη, Βίσση (ε ναι!) Γαλάνη, Πρωτοψάλτη, Περίδης, Θαλασσινός, Κότσιρας, Μακεδόνας, Αγγελάκας, Μουτσάτσου και άλλοι τόσοι που τώρα πραγματικά δεν θυμάμαι.

Από λαϊκούς μέχρι εναλλακτικούς.

Θυμάμαι μια χρονιά είχα ακούσει για πρώτη φορά τους Χειμερινούς Κολυμβητές, στη Λευκωσία, και αν θυμάμαι καλά σε ένα καφενείο, από αυτά τα εναλλακτικά της παλιάς πόλης. Τους θεώρησα παράξενους και προσπαθούσα να καταλάβω αν μου άρεσαν ή όχι... ακόμα δεν κατάλαβα.

aggelakas.jpg
Depeche Mode, 2017


Την Έλενα, καρδιακή μου φίλη, τη γνώρισα σε μια κερκίδα στην Πάφο, σε συναυλία του Goran Bregovic. Εκείνο το βράδυ μάς είχε συστήσει ο Σέρκης. Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας, κοιταχθήκαμε, σηκωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και χορέψαμε στους ρυθμούς του «Kalasnikov». Με την Έλενα από το ίδιο βράδυ είμαστε κολλητές. Το 2017, ταξιδέψαμε παρέα στην Αθήνα για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της, και να δούμε τους Depeche Mode. Εκείνη τη μέρα, είχε βροχή και παρακαλούσαμε να μην ακυρωθεί η συναυλία. Μέχρι να φτάσουμε στο Terra Vibe είχαμε αναπάντεχες περιπέτειες, από το χάσιμο του λεωφορείου μέχρι λάθος εισιτήρια. Η συναυλία τελικά έγινε έστω και με βροχή. Εμείς ήπιαμε τις μπύρες μας, αποθεώνοντας τον Dave Gahan και στο τέλος αγκαλιαστήκαμε τραγουδώντας το «personal jesus» και γελούσαμε. Απλά γελούσαμε. Και είπαμε πόσο σέξυ είναι ακόμα ο Gahan.

bregovic.jpg
Goran Bregovic, 2017 / ΦΩΤΟ ΛΑΡΚΟ, Πάφος


Στην Κύπρο, δεν θυμάμαι ακριβώς χρονολογία, είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά διάφορα φεστιβάλ. Από Φέγγαρο μέχρι Afrobanana, και απο dogstock μέχρι φεστιβάλ ππαλουζέ στην Σαλαμιού.

Αγαπημένο από όλα το jazz festival στο Paradise Place, στον Πωμό. Τότε με τις φίλες μου ζούσαμε μια χίπικη ζωή, αρκετό camping και γενικά δεν μας ένοιαζε τίποτα. Περνούσαμε αρκετές βραδείες στο Paradise και έτσι γνωρίσαμε διάφορες παρέες από Λευκωσία και Λεμεσό, που βρεθόμασταν παρέα τα καλοκαίρια, μέχρι που απλά σταματήσαμε να πηγαίνουμε camping. Έναν Αύγουστο, στο Paradise Place, είχε έρθει ένα συγκρότημα από Σουηδία (δεν θυμάμαι όνομα). Η συναυλία αυτή ήταν από τις πιο εναλλακτικές στην Κύπρο. Ο κόσμος, ο Πωμός, ο Αύγουστος, ο έρωτας. Εκείνη τη μέρα πήγα μόνη μου. Δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό μου, όταν φτάνοντας την στροφή λίγο πριν το Paradise, τα αμάξια χαμός και ο δρόμος σχεδόν κλειστός. Πάρκαρα. Κατέβηκα και χάθηκα μέσα στους άγνωστους γνωστούς. Για μια στιγμή ταξίδεψα στο Woodstock, αλλά σε κυπριακό στυλ.

elenagig1.jpg
Jazz στον Πωμό, το 2010


Το Paradise Place έκανε τα καλύτερα jazz festivals για χρόνια, με γνωστά ονόματα από Κύπρο αλλά και εξωτερικό. Ελπίζω κάποτε να καταλάβουμε την αξία αυτού του μοναδικού χαμένου παραδείσου στην Κύπρο και την αγάπη του Σωκράτη για τη jazz. Προσωπικά, τον ευχαριστώ γιατί το φεστιβάλ του συνδέθηκε με μερικές από τις καλύτερες μου αναμνήσεις: η παρέα μου, η μουσική, η ανεμελιά, οι έρωτες, η αθωότητα, τα νιάτα, ο ουρανός. Πριν λίγα χρόνια ξαναπήγα στο Paradise με την ελπίδα να ζήσω έστω και για λίγο αυτή την μαγεία. Δυστυχώς, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Σήμερα, δεν γνωρίζω αν ακόμα γίνεται το jazz festival…

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ