Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν διαβάσει την ιστορία του Luke στη σελίδα «Humans of New York» στο Facebook. Δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία παχυσαρκίας, αλλά για το αφήγημα της ζωής ενός ανθρώπου που όρισε τον εαυτό του ως τον «αστείο παχουλό φίλο», που έκανε fat shaming στον εαυτό του, δηλαδή έκανε αστεία με το πάχος του, για να προλαβαίνει εκείνους που ήθελαν να τον κοροϊδέψουν.

Και ύστερα ήρθε η απέραντη μοναξιά.

Η ιστορία του Luke

«Δεν κατηγορώ τα κορίτσια. Ποτέ δεν τα κατηγόρησα. Καταλαβαίνω. Αλλά πάντα ήθελα μια σύντροφο. Πάντα ήθελα να κάνω παιδιά. Αλλά όσο μεγαλώνω αρχίζει να με πειράζει περισσότερο το γεγονός ότι ποτέ δεν είχα μια σχέση με γυναίκα. Πάντα ήμουν ο ‘αστείος παχουλός φίλος’. Είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω καλά. Κάνω τους ανθρώπους να γελάνε. Είναι το ωραιότερο συναίσθημα στον κόσμο. Κάποιος γελάει, εξαιτίας μου. Πάντα ζούσα γι’ αυτό το συναίσθημα. Στο δημοτικό, στο γυμνάσιο…

Αλλά καθώς μεγάλωνα, ένιωθα πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Όλα τα αστεία μου περιστρέφονταν γύρω από τον εαυτό μου. Όταν μου έδιναν τούρτα σε πάρτι, έκανα αστεία για το πόσο μεγάλο ήταν το κομμάτι. Όταν ήταν η ώρα για να βουτήξω στην πισίνα, μετέτρεπα σε αστείο τη στιγμή που έβγαζα την μπλούζα μου. Έλεγα ‘το φεγγάρι βγαίνει έξω!’ και όλοι γελούσαν. Αυτό ήταν ωραίο, αλλά κάπου ένιωθα άσχημα. Γιατί νομίζω ότι ποτέ μου δεν έχω βγάλει την μπλούζα μου χωρίς να κάνω κάποιο αστείο με τον εαυτό μου. Είναι ο τρόπος μου να προστατέψω τον εαυτό μου, είναι σαν να λέω στους άλλους ‘όχι ρε μαλάκες δεν θα κάνετε αστεία με τον εαυτό μου, θα σας νικήσω εγώ σε αυτό’.

Αλλά νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά με διέλυσε. Όλα αυτά τα αστεία, τόσα χρόνια. Το πάχος μου όρισε την ταυτότητα μου. Κάθε φορά που είμαι σε μια αίθουσα αναμονής, σκέφτομαι πως μπορεί η καρέκλα να μη με χωράει. Ακόμα κι όταν πάω να πληρώσω κάτι σε ταμείο σκέφτομαι ‘είσαι χοντρός’ και αγχώνομαι. Ο ψυχαναλυτής μου λέει ‘είσαι ένας καλός άνθρωπος, ποιος νοιάζεται;’. Νομίζω έχει δίκιο. Αλλά είμαι σίγουρος πως αν δεν ήμουν χοντρός, δεν θα ήμουν μόνος, θα είχα κοπέλα. Αλλά προσπαθώ να με αγαπήσω περισσότερο. Κάθε μέρα δουλεύω σ’ αυτή την ιδέα.

Στη δουλειά μου κάνω μεταφορές και συχνά ξεχνάω το ακυρωτικό μηχάνημα στο αμάξι και σκέφτομαι ‘είσαι ένας χοντρός μαλάκας που το ξέχασες!’. Αλλά προσπαθώ να το σταματήσω, προσπαθώ να σκέφτομαι ότι ‘οκ, οι άνθρωποι ξεχνάνε που και που’. Προσπαθώ να αγαπήσω ξανά τον Luke, αυτόν τον καλό, αστείο τύπο που αγαπάει τους φίλους και την οικογένεια του. Όχι τον Luke που είναι χοντρός και κάνει bullying στον εαυτό του. Τον Luke πριν αποφασίσει να κάνει bullying στον εαυτό του».