«Τις πρώτες μέρες τα συμπτώματα ήταν ήπια και σκέφτηκα ‘αυτό είναι ο κορωνοϊός;’»

Η Δέσποινα περιγράφει τα όσα έζησαν στο σπίτι μετά που νόσησαν οικογενειακώς με κορωνοϊό -ειδικά για τη μητέρα και τον πατέρα της, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.

Article featured image
Article featured image

Η Δέσποινα Χριστοδούλου είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κύπρου (μπαίνει σύντομα στο 4ο έτος των σπουδών της) και αυτό το διάστημα κάνει την πρακτική της εξάσκηση στη CITY.

Πριν λίγες μέρες μάς είχε πει πως η ίδια και τα μέλη της οικογένειάς της διαγνώστηκαν θετικοί στον κορονωϊό, ενημερώνοντάς μας ανά τακτά χρονικά διαστήματα για την εξέλιξη της υγείας της ίδιας αλλά και των δικών της -ειδικά των γονιών της οι οποίοι νόσησαν πολύ βαριά.

Πλέον, έχοντας αφήσει πίσω της τη δύσκολη αυτή περίοδο, ένιωσε την ανάγκη να αποτυπώσει την περιπέτειά τους, σε ένα κείμενο, με σκοπό να μας δώσει να καταλάβουμε τη σοβαρότητα των πραγμάτων σε σχέση με την πανδημία και τον ιό.

Πιο κάτω το κείμενό της:

O Covid-19 δεν κάνει διακρίσεις

Οι μεταλλάξεις του ιού πολλαπλασιάζονται ραγδαία και δεν κάνουν διακρίσεις. Αν δεν λάβουμε προληπτικά μέτρα, έγκαιρα, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επώδυνα και οδυνηρά αποτελέσματα.

Τα νοσοκομεία γεμίζουν, ο αριθμός των κρουσμάτων έχει ανοδική πορεία, οι θάνατοι αυξάνονται, ενώ όλο και περισσότερα νεαρά άτομα εισάγονται στις κλίνες. Τα άκουγα και δεν τα πίστευα, υπήρχε μία δυσπιστία, μία αμφιβολία, μια αμφισβήτηση, μέχρι που εγώ και όλη η οικογένειά μου νοσήσαμε.

Tότε ήταν που αντιλήφθηκα πως ο κορωνοϊός δεν είναι μία απλή γρίπη, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να θεωρείται τόσο «απλή».

Μέσα σε αυτές τις δυο εβδομάδες έζησα και αντίκρισα καταστάσεις που με οδήγησαν στο να δω μία άλλη πλευρά της πανδημίας. Διαγνωστήκαμε θετικοί και σύμφωνα με το πρωτόκολλο έπρεπε να περιοριστούμε στο σπίτι για δυο εβδομάδες. Τις πρώτες μέρες τα συμπτώματα ήταν ήπια και σκέφτηκα: «Αυτό είναι ο κορωνοϊός; Εντάξει, θα περάσει γρήγορα ο χρόνος». Μέχρι που η κατάσταση της υγείας των γονιών μου χειροτέρευε μέρα με τη μέρα.

Το επίπεδο οξυγόνωσης παρουσίαζε τιμές κάτω από το 90%, είχαν έντονες δύσπνοιες, ημικρανίες σαν να τους ξεριζωνόταν νεύρο, έβγαζαν χολή και είχαν έντονη αδιαθεσία και ταλαιπωρία σε όλο το σώμα. Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη και έτσι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που ζητήσαμε ένα χέρι βοηθείας από τους ειδικούς.

Τότε ήταν που αντιλήφθηκα πως η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι εκτός ελέγχου και πως το πρόβλημα στα νοσοκομεία χρήζει άμεσης επίλυσης! Δεν χρειάζεται να κολλάμε στο γεγονός αν οι 9 στους 10 είναι ανεμβολίαστοι, αφού πιθανότητα να νοσήσουμε έχουμε όλοι, είτε αυτή είναι μικρή είτε είναι μεγάλη.

Είναι τραγικό εν έτει 2021 και ενάμιση χρόνο μετά που ξεκίνησε η πανδημία, όχι μόνο να μην υπάρχουν κλίνες αλλά ούτε και ασθενοφόρα για να βοηθήσουν στην περίθαλψη των ασθενών που νοσούν στο σπίτι. Μήπως γνωρίζει κάποιος από όλους εμάς του ειδήμονες ότι οι ασθενείς που νοσούν στο σπίτι παίρνουν σειρά εξυπηρέτησης; Γνωρίζεις μήπως πως όταν παίρνεις τηλέφωνο το ασθενοφόρο πρέπει να είσαι όσο πιο άρρωστος γίνεται για να σε μεταφέρουν στο νοσοκομείο;

Λυπάμαι για τις προτεραιότητες αυτού του νησιού. Δεν θέλουμε κτήρια, δεν θέλουμε μαρίνες και πύργους, θέλουμε νοσοκομεία των οποίων το σύστημα δεν θα καταρρεύσει κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Κατάντια είναι να παίρνουν τον άρρωστο πατέρα μου και τον πατέρα του καθενός από εμάς στο νοσοκομείο και να τον έχουν να περιμένει τα αποτελέσματά του, μαζί με ένα 12χρόνο παιδί που έχει νοσήσει με covid, στο κρύο δωμάτιο ενός χειρουργείου, επειδή δεν έχουν που να τους βάλουν.

Τραγική κατάντια ονομάζεται να μην έχεις χώρο να περιθάλψεις τους αρρώστους, ενώ τα ασθενοφόρα να σε παίρνουν τηλέφωνο για να μεταφέρουν τη μητέρα σου 3 ολόκληρες μέρες μετά που τους κάλεσες, αναφέροντας πως οι παλμοί της έφτασαν τους 120 και το πρόσωπο της είναι κίτρινο σαν λεμόνι.

Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι προσπαθούν και τρέχουν να βοηθήσουν όσους περισσότερο είναι δυνατό, άνθρωποι είναι και αυτοί.

Προσέχετε γιατί γίνεται χαμός. Πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί και είναι αναγκαίο να τηρούνται τα μέτρα προστασίας. Δεν είναι αστείο και μην είσαστε με την ιδέα πως ο ιός κάνει διακρίσεις. Δεν κάνει! Σήμερα ήμουν εγώ, αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Δεν είμαι εδώ για να σου πω να εμβολιαστείς, αυτό το αφήνω στη κρίση τη δική σου. Προσοχή όμως! Το σύστημα υγείας κρατιέται από μία κλωστή και η υγεία των άλλων εξαρτάται από τη δική σου.


Φωτογραφία: charlykushu / Pixabay

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ