«Εν που τες ελάχιστες φορές που ένιωσα περήφανος για κάτι, έστω τζαι αν τούτο το κάτι που εκάμαμεν τότε στη CITY, ήταν μέρος της δουλειάς μας», αναφέρει στην ανάρτησή του ο Ανδρεάς Κάτσιης.

Πιο κάτω αυτούσια η ανάρτηση:

Εν δύσκολο να περιγράψω με λόγια τα όσα εβίωσα τζαι ένιωσα χθες το βράδυ, στην προβολή του ντοκιμαντέρ Süt Babam (ο παπάς του γαλάτου μου), στο Home For Cooperation.

Όταν πριν περίπου 2 χρόνια εδημοσιεύκαμεν την ιστορία της Birgül Kılıç Yıldırım, στη CITY, με τίποτε δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα γινόμασταν η γέφυρα που θα την ένωνε με τον άνθρωπο που επί της ουσίας της έσωσε τη ζωή το 1974.

Σε μια εμπόλεμη ζώνη, με το μίσος τζαι την έχθρα για τον απέναντι να εν το κυρίαρχο στοιχείο, τζαι τον θάνατο να ποτίζει τον αέρα, ο Ε/κ στρατιώτης Antreas Efstathiou και ο Τ/κ στρατιώτης Mehmet κατάφεραν, μέσα στην κοίτη ενός ποταμού, να αποδείξουν πως η ανθρωπιά εν υπεράνω κάθε έθνους, θρησκείας, γεωγραφίας τζαι γλώσσας.

Ο ένας ήθελεν γάλα για να ταΐσει τη νεογέννητη κόρη του, που ήταν μέρες νηστική τζαι ο άλλος, χωρίς να έχει κάποιο όφελος, τον προμήθευε καθημερινά με ειδικό γάλα σκόνη για το νεογέννητο μωρό του. Τζαι τούτη η σχέση αγάπης τζαι ευγνωμοσύνης εκράτησε ζωντανή 46 χρόνια, μέσα στα χαλάσματα τζαι πίσω που τα συρματοπλέγματα, με την ελπίδα πως κάποτε οι δύο φίλοι, που επολεμούσαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, θα ξαναβρίσκονταν. Με την ελπίδα πως η Birgül θα εγνώριζεν επιτέλους τον άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή, χωρίς ποττέ να ζητήσει ανταλλάγματα.

Χθες το βράδυ είδαμε ολόκληρη την ιστορία τούτων των πλασμάτων γυρισμένη σε ταινία, τζαι όσοι ήμασταν εκεί, με μάθκια που εν εσταματούσαν να βουρκώνουν, εκάμαμεν την ίδια σκέψη: Πως τούτος εν ο τόπος μας. Τούτος θα έπρεπε να εν ο τόπος μας. Άνθρωποι που αγαπιούνται τζαι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Που εν τους νοιάζει σε τι θεό πιστεύκεις, ούτε ήντα γλώσσα μιλάς.

Εν που τες ελάχιστες φορές που ένιωσα περήφανος για κάτι, έστω τζαι αν τούτο το κάτι που εκάμαμεν τότε στη CITY, ήταν μέρος της δουλειάς μας.