Shamsia Hassani είναι το όνομα της πρώτης γυναίκας graffiti artist του Αφγανιστάν. Μέσα από τα έργα της, επιδιώκει να επουλώσει τα τραύματα και τις αρνητικές αναμνήσεις που έχει αφήσει ο πόλεμος πάνω στα κτίρια της πρωτεύουσας Καμπούλ. Η Shamsia έχει πει: «είμαι από το Αφγανιστάν, μια χώρα που φημίζεται για τον πόλεμο. Ας αλλάξουμε θέμα, ας φέρουμε ειρήνη με την τέχνη».

Στα έργα της, η Shamsia απεικονίζει τις Αφγανές γυναίκες σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Μια κοινωνία που οι γυναίκες δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. Μια κοινωνία που δοκιμάζεται ξανά με την επάνοδο των Ταλιμπαν, με όσα έχουν καταφέρει να αποκτήσουν οι γυναίκες τα τελευταία είκοσι χρόνια, να καταρρέουν.

Υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν, οι γυναίκες απαγορεύεται να εκπαιδεύονται, να εργάζονται, να περπατούν μόνες τους στο δρόμο, να λαμβάνουν μέρος σε έθιμα της χώρας, και γενικότερα, τα δικαιώματα καταλύονται και οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών του Αφγανιστάν γίνονται απάνθρωπες.

Η Shamsia δίνει στις γυναίκες ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που θέλουν να επιβάλλουν οι Ταλιμπάν. Το πρόσωπο που απεικονίζεται στα έργα της είναι μια περήφανη γυναίκα, δυναμική, ισχυρή, γεμάτη φιλοδοξίες, που μάχεται για να πετύχει τους στόχους της. Την τελευταία δεκαετία, τα έργα της έχουν φέρει ένα μεγάλο κύμα εκτίμησης σε όλες τις γυναίκες της χώρας.

Η καλλιτέχνης, που αγωνίζεται για τη σημασία του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία των πολιτών, για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών, αλλά και για τις αξίες της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της ελεύθερης έκφρασης της δημιουργικότητας, είναι επίσης καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καμπούλ.

Το φονταμενταλιστικό καθεστώς των Ταλιμπάν θέτει ξανά σε κίνδυνο όλες τις γυναίκες του Αφγανιστάν, ενώ ιδιαίτερη ανησυχία υπάρχει για γυναίκες όπως η Shamsia, που μέσα από το έργο της αποτελεί επιρρόη και πρότυπο για τις Αφγανές γυναίκες.

Μετά την είσοδο των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, η Shamsia έκανε μια ανάρτηση στα κοινωνικά της δίκτυα, ανεβάζοντας τη φωτογραφία ενός έργου της που απεικονίζει μια γυναίκα, χωρίς στόμα, με χρωματιστά ρούχα και δάκρυα στα μάτια, να προσφέρει μια μαύρη γλάστρα με μια πικραλίδα - το χαρακτηριστικό λουλούδι που εντοπίζεται και σε άλλα της έργα- σε έναν Ταλιμπάν.