Ο Νικόλας Κάσινος, παλιός φίλος της CITY, είναι 34 χρονών και κατάγεται από τη Λεμεσό, σπούδασε film studies στο Λονδίνο και από το 2015 ζει στο Βερολίνο, όπου δουλεύει κυρίως ως σκηνοθέτης-παραγωγός, ενώ παράλληλα ασχολείται με διάφορα εικαστικά πρότζεκτ, από περφόρμανς και μουσική, μέχρι design και VR animation.

Αφορμή για τη συζήτησή μας αυτήν τη φορά αποτέλεσε το συγκινητικό του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ρέβ», στο οποίο πρωταγωνιστεί η γιαγιά του, η οποία έφυγε από τη ζωή λίγο πριν το ολοκληρώσει. Θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου στο θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό.

Ήθελες εδώ και αρκετά χρόνια να κάνεις αυτό το ντοκιμαντέρ, γιατί επέλεξες τη γιαγιά σου να βρίσκεται στο επίκεντρό του;

Μεγαλώνοντας, η γιαγιά μου ήταν μια ιδιόρρυθμη φιγούρα και κάπως προβληματικός χαρακτήρας μέσα στην οικογένειά μου. Οι αναμνήσεις μου από αυτήν ήταν αντικρουόμενες και όχι πάντα ευχάριστες. Από τη μια γελούσε, έκανε αστεία και ήταν πειραχτήρι και από την άλλη ήταν θυμωμένη και αυστηρή. Πάντα τη θυμάμαι να παίρνει πολλά φάρμακα και υπήρχαν πολλά περιστατικά που ως παιδί μού φάνηκαν περίεργα αλλά δεν μπορούσα να τα καταλάβω.

Όπως καταλαβαίνεις, ήταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος και με τα χρόνια απομονώθηκε αρκετά. Μου φαινόταν σαν να βρισκόταν πάντα σπίτι, παγιδευμένη στις αναμνήσεις της, ένα φαινόμενο σχετικά συνηθισμένο, ειδικά για διαζευγμένους/χήρους ηλικιωμένους στην Κύπρο.


Αυτό ήταν που σε παρακίνησε να δημιουργήσεις το ντοκιμαντέρ;

Υπήρξε ένα διπλό κίνητρο, ήθελα να δημιουργήσω έναν παραλληλισμό με το πώς είναι να γερνάς στην κοινωνία μας και να την απεικονίσω σε αυτήν τη φάση της ζωής. Ήθελα να ακούσω πώς βλέπει τον εαυτό της, πώς σκέφτεται τα χρόνια που πέρασαν και ποια κομμάτια αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας. Είχα φυσικά μια ιδέα για το πώς θα έβγαινε το ντοκιμαντέρ και ήλπιζα ότι θα κατέγραφα κι άλλες πτυχές του χαρακτήρα της, αλλά σύντομα αντιλήφθηκα ότι ήταν σημαντικό να την αφήσω να πει την ιστορία της όπως ήθελε, γιατί αυτή ήταν η αλήθεια της.

Ποιες αναμνήσεις ξεχωρίζουν στο μυαλό σου όταν τη σκέφτεσαι;

Η γιαγιά μου με αγαπούσε πολύ και πάντα με έλεγε «ασπρούλλη». Δεν ήταν γενικά της τρυφερότητας, έτσι πάντα υπήρχε μια μικρή απόσταση. Ήταν και λίγο κυκλοθυμική και απρόβλεπτη, έτσι σαν παιδί δεν μπορούσα να την καταλάβω απόλυτα, αλλά όταν ήταν στα καλά της περνούσαμε ωραία.

Τη θυμάμαι να ξεσπά σε τραγούδια από το πουθενά και να κάνει αστεία με μια πολύ συγκεκριμένη ψιλή φωνή. Όταν πήγα να σπουδάσω στο Λονδίνο, με έπαιρνε τηλέφωνο στις πιο άσχετες φάσεις, π.χ. η ώρα 6 το πρωί και μου έλεγε διάφορα, πάντα αρχίζοντας με αυτήν την ψιλή φωνή «Κοκόλα, η γιαγιά σου είμαι».

Την παρατηρούσα που ήταν συνεχώς βαμμένη, ντυμένη κοκέτα, με όλα τα αξεσουάρ και χρώματα ασορτί. Το σπίτι της ήταν όλος της ο κόσμος, γεμάτο έπιπλα, διακοσμήσεις και ψεύτικα μπουκέτα λουλουδιών. Κάθε Τετάρτη μετά το λύκειο, πήγαινα εκεί να φάμε οι δυο μας – άσε που μαγείρευε για έξι άτομα – και θυμάμαι ακόμη τη γεύση της μαγειρικής της. Είχαμε και την παράδοση, για αρκετό καιρό, να με παίρνει στα Πυργά να πάρω παγωτό τριαντάφυλλο πριν από το φροντιστήριο των Αγγλικών, ήταν κάτι που έκανα μόνο μαζί της. Έχω γενικά καλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο.

Γυρίσατε το ντοκιμαντέρ μέσα σε πέντε ημέρες και δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσεις να την πείσεις να το κάνετε. Υπάρχει όμως κάτι που δεν συμπεριέλαβες στο τελικό αποτέλεσμα;

Ναι, υπάρχουν διάφορες λεπτομέρειες που επέλεξα να μη συμπεριλάβω στο τελικό αποτέλεσμα γιατί γενικά η γιαγιά μου μιλά με αρκετές παρενθέσεις και πηδά από το ένα θέμα στο άλλο. Αν προσέξεις, πολλές προτάσεις αρχίζουν σε ένα δωμάτιο και τελειώνουν σε άλλο. Μερικές φορές δεν τελείωνε καν τον ειρμό της σκέψης της, έτσι είτε δεν έβγαινε πουθενά ή γινόταν τεράστια η σκηνή.

Για παράδειγμα, μού μίλησε και για τον πόλεμο του ‘74, όταν έμεναν πέντε οικογένειες προσφύγων στο σπίτι τους, για τη Αγγλοκρατία και την ΕΟΚΑ. Θυμήθηκε επίσης το curfew ή που έβαζε φυλλάδια στους δρόμους και την κυνηγούσαν οι Άγγλοι.

Θα δημιουργείτο μεγάλη «λοξοδρόμηση» αν τα συμπεριελάμβανα και ίσως να επισκίαζε τη λεπτότητα του συνόλου, έτσι αποφάσισα να κρατήσω την προσοχή πάνω της και στην καθημερινότητά της.

Η οικογένειά σου είδε το ντοκιμαντέρ; Πώς νιώθουν γι' αυτό;

Το έχουν δει μερικά άτομα από την οικογένειά μου και επειδή η γιαγιά μου λόγω καρκίνου έφυγε λίγο πριν τελειώσω το ντοκιμαντέρ, ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό για αυτούς.


Στην ιστοσελίδα σου βλέπουμε μια γκάμα καλλιτεχνικών πρότζεκτ στα οποία δεν μπορέσαμε να βρούμε κάτι κοινό μεταξύ τους, κάθε φορά φαίνεται πως ασχολείσαι με κάτι καινούργιο. Πώς αποφασίζεις λοιπόν, με τι θα ασχοληθείς κάθε φορά;

Γενικά από παιδί πάντα ήθελα να ασχολούμαι με διάφορα πράγματα ταυτόχρονα, ειδικά με ο,τι έχει να κάνει με τα καλλιτεχνικά. Οι μεγαλύτερές μου αγάπες ήταν το θέατρο, η μουσική, ο χορός και το animation και τα εξερευνούσα παράλληλα με ό,τι Μέσα είχα γύρω μου. Αυτό εξελίχθηκε στο να έχω κάποια εκφραστικά μέσα στη διάθεσή μου στα οποία κλίνω ανάλογα με τις φάσεις μου, το περιβάλλον ή διάφορες ευκαιρίες που έρχονται.

Το σίγουρο είναι ότι έχω την ανάγκη να δημιουργώ, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ικανοποιούμαι εύκολα, έτσι έχω την τάση να θέλω να αλλάζω, να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα ή να προσπαθώ να βρω νέους τρόπους να δουλεύω με αυτά που ξέρω. Πολλές φορές τα ίδια τα Μέσα και η εξερεύνησή τους, υπαγορεύουν το περιεχόμενο που φτιάχνω.

H κύρια εστίασή μου είναι το βίντεο, που είναι αρκετά πολύπλευρο ως Μέσο, αλλά νομίζω εκεί που συναντιούνται όλα είναι στη σκηνοθεσία. Ως σκηνοθέτης δουλεύω με ιδέες, τη δημιουργία εννοιών, κόσμων κτλ που μπορούν να πάρουν πολλές μορφές και να εκδηλωθούν με διάφορους τρόπους. Έτσι χρησιμοποιώ αυτά τα Μέσα ως εργαλεία για να εξετάσω θέματα, ερωτήματα ή προβληματισμούς ή απλώς επειδή τα απολαμβάνω.

Μπορείτε να βρείτε το linktree του Νικόλα Κάσινου πατώντας ΕΔΩ.