Μια από τις πιο σημαντικές συμβουλές που μου έχουν δώσει μέχρι σήμερα, στα λίγα χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος, είναι να μην γράφω ποτέ εν βρασμώ. Να αφήνω την οργή μου να καταλαγιάζει και έπειτα να μεταφέρω τα γεγονότα χωρίς να χρωματίζω, χωρίς να υποβάλλω τη δική μου άποψη. Άφησα να περάσουν σχεδόν 24ώρες από τη στιγμή που έγινα αυτήκοος μάρτυρας του περιστατικού και ακόμη μέσα μου βράζω.
Γύρω στις 11, βράδυ Σαββάτου με παίρνει τηλέφωνο τρομοκρατημένος: «Μάλλον ομάδες νεαρών έχουν συνεννοηθεί απόψε να κάνουν επιθέσεις σε αλλοδαπούς delivery».
Επέστρεφε στο σπίτι του, μετά το θέατρο. Αμέσως μετά τη στροφή, λίγα μόλις μέτρα πριν το σπίτι του, βλέπουν στη μέση του δρόμου ένα κάδο σκουπιδιών να κόβει στη μέση το δρόμο και σκουπίδια πεταμένα δεξιά αριστερά. Λίγο πιο πέρα ένα μηχανάκι delivery παρατημένο με ανοιχτά φώτα. Κατεβαίνουν να δουν τι έχει γίνει, αν χτύπησε κάποιος. Τίποτα. Κανείς. Προχωράνε με το αυτοκίνητο, λίγο πιο πέρα ακόμη ένα μηχανάκι delivery στην ίδια κατάσταση. Τρομοκρατούνται. Πάλι δεν βλέπουν τον οδηγό κάπου. Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί παράτησαν τα μηχανάκια σε αυτή την κατάσταση και έφυγαν. Η απάντηση ήρθε λίγα λεπτά αργότερα: Ένα διανομέας φαγητού περνά από το σημείο, βλέπει τα παρατημένα μηχανάκια και πλησιάζει να δει τι έγινε. Από το πάρκο απέναντι μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών τον εντοπίζει. Αρχίζουν να τρέχουν προς τα πάνω του, να τον βρίζουν χυδαία και να του πετάνε πράγματα, τρομάζει, φεύγει. Τα καλόπαιδα αντιλαμβάνονται πως δεν είναι μόνοι, πως υπάρχει και ένα αυτοκίνητο στο σημείο. Φοράνε κουκούλες και απομακρύνονται. Μην τους αναγνωρίσουν. Η αστυνομία λέει πως είναι ενήμερη για το περιστατικό και ότι θα έστελνε 4 περιπολικά στο σημείο.
Δεν ξέρω αν τελικά η αστυνομία πήγε. Δεν ξέρω αν έκανε συλλήψεις. Δεν ξέρω καν αν βρήκε τους δύο διανομείς φαγητού που είχαν παρατήσει εκεί τα μηχανάκια τους. Αυτό που σίγουρα ξέρω όμως είναι πως ο ακραίος φασισμός στην Κύπρο έχει περάσει από την καλλιέργεια και τη σπορά στην καρποφορία. Μαυροφορεμένοι νεαροί να στήνουν καρτέρι σε κατά τα άλλα ήσυχες γειτονιές, για να τρομοκρατήσουν και να κάνουν κακό σε αλλοδαπούς διανομείς φαγητού.
Αυτούς τους ίδιους διανομείς φαγητού που κάποιοι χαρακτήρισαν ως κίνδυνο-θάνατο στους δρόμους. Αυτούς τους μετανάστες που κάποιοι από ανώτατες κυβερνητικές θέσεις χαρακτηρίζουν ως επικίνδυνους για την καθαρότητα της φυλής μας και την επιβίωσή μας ως έθνους.
Φταίμε γιατί η ανοχή μας τούς έδωσε την ελευθερία και το θράσος να μας φοβερίζουν. Στην αρχή ήταν μεμονωμένα περιστατικά βίας σε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ύστερα ήταν σποραδικά συμβάντα εναντίον ξένων. Μετά μια συνεχής ρητορική μίσους από «αρμόδια» στόματα και τώρα, σήμερα η βία και ο φασισμός μπήκε στις γειτονιές μας και μας απειλεί. Αύριο που θα μας χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας, μην ψάξεις το γιατί.
