Στεκόταν πίσω μου, εγώ περίμενα να ετοιμαστεί το μπουκέτο που είχα παραγγείλει και αφηρημένος στο κινητό μου, είχα μπλοκάρει την είσοδο του μαγαζιού. Ούτε καν προσπάθησε να με διακόψει, περίμενε πίσω μου, σε απόσταση ασφαλείας, υπομονετικά. Ήταν με τη φόρμα εργασίας, μόλις είχε σχολάσει από το εργοτάξιο που εργάζεται, λίγο πιο κάτω. Ήταν δεν ήταν 30. Τον πρόσεξα κατά λάθος και του έκανα νόημα να περάσει μέσα στο κατάστημα να πάρει αυτό που θέλει.

Σε σπαστά αγγλικά τον ακούω να ζητά από τον ανθοπώλη κάτι πολύ μικρό, ένα τριαντάφυλλο με λίγη φιοριτούρα. Σύρος στην καταγωγή -τον ρώτησα στα λίγα λεπτά που περιμέναμε και οι δύο να ετοιμαστούν οι παραγγελίες μας.

Το τριαντάφυλλο που είχε παραγγείλει ήταν έτοιμο. Το παίρνει και ζητά να πληρώσει. Ο νεαρός ιδιοκτήτης -στην ίδια ηλικία- του λέει πως δεν χρωστάει τίποτα. Βγαίνοντας από το μαγαζί το πρόσωπό του έλαμπε. Ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας, από μια τόσο απλή κίνηση ανθρώπινη, βαθιά ουσιαστική. Απ’ αυτές που σου φτιάχνουν τη μέρα, όσο δύσκολη κι αν ήταν. Απ’ αυτές τις μικρές στιγμές που ρίχνουν φως στο σκοτάδι που μας έχει τυλίξει. Με χαιρετά και τον παρατηρώ να φεύγει χαρούμενος. Ξεκούραστος!

Χαμογελάω κι εγώ μαζί του. Ήταν η ελπίδα που χρειαζόμουν έπειτα από όλα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες με το περιστατικό στην Παλλουριώτισσα: Επίθεση ανηλίκων σε αλλοδαπούς διανομείς φαγητού και μια σύγκρουση που ακολούθησε την επόμενη ημέρα, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις από την αστυνομία.

Τι κι αν οι ανήλικοι -εκ πρώτης όψεως- δεν φαίνεται να ήταν μέλη κάποιου οργανωμένου ακραίου συνόλου, η όλη τους συμπεριφορά υποδηλοί πως το κακό έχει ήδη φωλιάσει μέσα τους. Πώς τα παιδιά μας, οι σημερινοί μας έφηβοι, θεωρούν πως είναι αποδεκτό και επιτρεπτό να κάνουν κακό σε εργαζόμενους αλλοδαπούς. Πώς μέσα τους υπάρχει σκοτάδι.

Κι όμως, στην αντίπερα όχθη υπάρχει ο Κωνσταντίνος, από το ανθοπωλείο της γειτονιάς, που δεν πήρε χρήματα για το τριαντάφυλλο και χάρισε ελπίδα και χαμόγελο σε έναν άγνωστο.