Ο κυπριακός εγωισμός, που είναι σε θέση να παράγει, ολόχρονα, περισσότερες ειδήσεις απ’ όσες μπορούμε να καταναλώσουμε, είναι εδώ, ενωμένος δυνατός. Θες πτώματα στα παραθαλάσσια; Θες Σουμάχερ μες στους αυτοκινητόδρομους; Θες διαφθορά στο παρασκήνιο την ώρα που στην κύρια σκηνή παίζουν τα μπάνια του λαού; Όλα τα έχει το πανέρι. Και στο ενδιάμεσο, όλος και κάποιος εγωισμός θα βρεθεί να σκοτώσει και κάνα ζώο, έτσι για να επικυρώσει τη θέση του στην αλυσίδα. Να μας δείξει ποιος την έχει πιο μεγάλη. Την ουρά.
Πολλές οι δίποδες αλεπούδες στην Κύπρο που μοναδική επιθυμία έχουν να επικυρώσουν την ανωτερότητα του είδους τους, όποιο κι αν είναι αυτό, και να διατυμπανίσουν πόσο μεγάλη την έχουν. Την ουρά.
Μπροστά σε τέτοιες επιδείξεις εγωισμών, ο ηλίθιος δέκτης θα σταθεί με δέος και θα θαυμάσει την ουρά. Θα ενθουσιαστεί με το ψέμα, την πονηράδα, τη σκληρότητα που όσο μεγαλύτερη νομίζει και επιδεικνύει ο θύτης ότι την έχει, πείθει και το κοινό ότι είναι μεγάλη. Η ουρά πάντα.
Για τους υπόλοιπους, τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν παρά να προκαλούν αηδία και επιβεβαίωση ότι είναι αρκετοί εκεί έξω που η ανημπόρια και το μίσος που τρέφουν για τη ζωή, τον άνθρωπο και τη φύση, παραπέμπει ότι την έχουν μικρή. Την ουρά και πάλι.
Υ.Γ. Σε άλλες χώρες του παγκόσμιου χάρτη, στο νόμιμο fox hunting, οι όχι-λιγότερο-ανόητοι κυνηγοί, βγάζουν και καμιά σέλφι με το θήραμα, για να μας δείξουν ότι την έχουν μεγάλη την ουρά. Τουλάχιστον εκεί έχεις και μία φάτσα να φτύσεις. Και αυτή δεν είναι της αλεπούς.
Τα πονηρά τσογλανάκια στη χώρα Κύπρο που την έχουν μικρή την ουρά, προτιμούν να κρεμάνε αλεπούδες σε πινακίδες. Δεν έχουν καν τα γλυκάδια, για να βγάλουν καμιά σέλφι να ξέρουμε κι οι υπόλοιποι ποιον να φτύσουμε.
*Κεντρική Φωτογραφία: Χάρης Νικολάου