Γράφει η Ιουλιέτα Μιχαήλ
Ένα απόγευμα του Μάρτη, αποφάσισα να βγω στο μπαλκόνι να απολαύσω τον ήλιο, που είχε μέρες να φανεί. Κάθισα στην καρέκλα, έβαλα τα ακουστικά μου και άκουγα μια κάπως θλιμμένη μουσική. Ξαφνικά, άκουσα μια δυνατή φωνή να σπαράζει, έναν άνθρωπο να κλαίει, ένα απελπισμένο «βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια», ξανά και ξανά. Δεν είδα κανένα να βγαίνει έξω. Μάλλον, ήταν ένα συνηθισμένο περιστατικό για τους υπόλοιπους στη γειτονιά.
«Θα σε φυτέψω αν με ξαναγγίξεις», αυτές ήταν οι σπαρακτικές λέξεις που κατάφεραν να βγουν από το στόμα ενός άνδρα. Απ’ όσα άκουσα, αντιλήφθηκα ότι η φοβισμένη φωνή άνηκε σε έναν γιο, ο οποίος προσπαθούσε, μάλλον μάταια, να υψώσει ανάστημα απέναντι στον κακοποιητικό πατέρα του. Να σπάσει τον κύκλο της βίας.
Αντάλλαζαν βρισιές και έριχναν καρέκλες. Τρομοκρατήθηκα μήπως γίνει κανένα φονικό, σηκώθηκα από την καρέκλα και προσπάθησα να κοιτάξω στην αυλή να δω τι συμβαίνει, αλλά δεν φαινόταν κανείς. Οι κραυγές τού γιου συνέχισαν να αντηχούν στα αυτιά μου. Προσπαθούσε μανιωδώς, μέσα στην απελπισία του, να εκφράσει το μίσος και την απέχθεια που νιώθει για τον πατέρα του.
Αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ, πήρα τηλέφωνο το Κλιμάκιο της Αστυνομίας για τη Βία, ανέφερα το περιστατικό και μου είπαν πως θα το εξετάσουν και αν χρειαστεί θα με καλέσουν. Δεν με κάλεσαν ποτέ και εικάζω πως δεν εξέτασαν ούτε το «περιστατικό», αφού κανένα μέλος της Αστυνομίας δεν φάνηκε εκείνο το απόγευμα στη γειτονιά. Και οι γείτονες κρύφτηκαν και αυτοί καλά στην ασφάλεια των σπιτιών τους.
Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς… Μια γειτονιά που κλαίει… και ξέρει να σωπαίνει.
Για εμένα, ξέρετε και η σιωπή είναι συνενοχή. Το ίδιο σκηνικό εκτυλίχθηκε δεκάδες φορές από εκείνη την ημέρα και κάθε μα κάθε φορά οι φωνές με τραντάζουν. Σκέφτομαι πως όλα θα ήταν αλλιώς αν αυτός ο γιος μπορούσε να φύγει από εκείνο το καταραμένο σπίτι, που τον έχει καταδικάσει και σημαδέψει για όλη του τη ζωή. Σκέφτομαι πως αν μπορούσε να εξαφανιστεί από το «κλουβί» της φυλακής, στην οποία καταδικάστηκε από την ημέρα που γεννήθηκε, θα το είχε κάνει. Τα γεγονότα, όμως, δεν γράφονται με τα αν…
Αυτόν τον γιο, τον κάθε γιο αλλά και την κάθε κόρη, οι οποίοι είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, τους καταδίκασε το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, η σιωπή των γειτόνων και η αιώνια ντροπή μιας κοινωνίας που μισεί τον εαυτό της.
Αυτή η κοινωνία θα έπρεπε να κοιτάξει γυμνή τον καθρέφτη και να ζητήσει χίλιες φορές συγνώμη σε αυτόν τον γιο, που δεν κατάφερε να τον πάρει μακριά από τον πατέρα, το τέρας του.
Αυτός ο γιος, λοιπόν, που λέτε, έμαθε να κουβαλάει το τέρας του, και κάθε πρωί μού χαμογελάει, δείχνει ευτυχισμένος ή μάλλον έμαθε να υποκρίνεται καλά…
